ตอนที่ 03 ต้องชดใช้
1053 คำ
EP03
คำเตือน…
เนื้อหาในตอนต่อไปนี้มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม และมีความรุนแรงโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ???
.
.
.
พรึบ!
“คนสารเลว…” กระถินผลักร่างคนตัวโตออกแล้วรีบวิ่งเข้ามาในบ้านด้วยหัวใจที่เต้นระทึก เธอหลบเข้ามาในห้องส่วนตัวของตัวเองมือจับกระโปรงเอาไว้แน่นนึกเป็นห่วงพี่สาวจนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในสมองนึกย้อนกลับไปในเหตุการณ์นั้น…
สองปีที่แล้ว…
“ยาย กระถิน พี่กลับมาแล้ว” ชะเอมที่พึ่งกลับมาจากกรุงเทพวิ่งเข้ามากอดยายและน้องสาวด้วยความดีใจ ทั้งสามกอดกันด้วยความคิดถึงก่อนจะผละออกแล้วเปลี่ยนเป็นมานั่งคุยกันแทน…
“ทำไมพี่เอมกลับมาเร็วกว่าที่คิดละคะ”
“คือ…”
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าชะเอม แล้วพ่อหนุ่มคนนั้นหละ” วันเพ็ญผู้เป็นยายเอ่ยถาม เนื้อตัวหญิงสาวก็สั่นเทาด้วยอาการหวาดกลัวจนมือเหี่ยวย่นต้องยื่นมือไปลูบหลังหลานสาว
“เกิดอะไรขึ้นหรอคะ…พี่เอม”
“พี่กับแฟนเลิกกันแล้วจ้ะ…ขะ…เขา มีคนอื่นพี่จับได้ก็เลยขอเลิกกับเขา แล้วหนีกลับมาที่นี้ ก่อนจะกลับมาเขาขู่พี่ด้วยว่าพี่ทิ้งเขาไปในวันที่เขาไม่เหลือใครทำให้ชีวิตต้องตกอยู่กับความเจ็บปวด เขาแค้นพี่มากและจะตามมาเอาชีวิตทุกคนที่เข้าหาพี่…พี่กลัว…”
“ไม่ต้องกลัวนะคะ ถ้าเขาทำอะไรพี่เราต้องแจ้งตำรวจค่ะ”
“คนแบบนั้น ตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้หรอก…”
“น่ากลัว…แล้วแบบนี้เขาจะกลับมาทำอะไรชะเอมอีกไหม”
“เขากลับมาแน่ ไม่ช้าก็เร็ว เขายากจะคาดเดาเกินกว่าที่เราจะคิดทัน…” พอได้ทราบเรื่องจากสิ่งที่ชะเอมเล่าให้ฟังทั้งสองก็แอบหวาดกลัวกันมาหลายวัน จนผ่านมาหลายเดือนที่ชะเอมเริ่มมีคนเข้าหาและตกลงคบเป็นแฟนกัน
ในวันนั้นศพของแฟนใหม่เธอก็ถูกทารุณอย่างโหดเหี้ยมราวกับคนมีจิตวิปลาส ตำรวจและหน่วยงานต่างๆ ช่วยกันสืบหาตัวคนร้ายกลับพบแต่หลักฐานของคนทำที่ไม่ใช่ชายหนุ่ม แต่เป็นนักเลงผู้ชายที่ล้วนเคยมีคดีมาก่อนพวกเขาถูกบังคับให้รับผิดแทนโดยการสร้างหลักฐานปลอมเพื่อให้ตัวเองรอด ข่าวพวกนี้สร้างความสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ทวาตัวคนร้ายที่แท้จริงกลับเป็นแค่เงาที่คอยบงการความชั่วร้าย…
.
.
ปัจจุบัน…
“กระถิน…จะออกไปไหนแต่เช้า ไปทานข้าวก่อนหรอจ้ะ”
“ไม่ค่ะยาย เดี๋ยวหนูต้องรีบไปยืนยันเรียนที่ร้านเน็ตแล้วไปทำงานต่อ”
“อย่ากลับดึกนักละ ยายเป็นห่วง”
“ค่ะยาย ฝากบอกพี่เอมด้วยนะ” พูดจบเด็กสาวก็รีบสวมรองเท้าผ้าใบแล้วจับจักรยานคันโปรดปั่นออกมายังชนบทมาจอดที่ป้ายรถเมล์เพื่อที่จะขึ้นไปในตัวเมือง ในกระเป๋าเป้มีกล่องอะไรบางอย่างบันจุเส้นผมเปื้อนเลือดของชะเอมมาด้วย เธอตั้งใจจะมาหาความจริงว่าพี่สาวเธอเป็นโรคอะไรกันแน่…
พอมาถึงโรงพยาบาลใหญ่เธอก็มายังตึกชันสูตรทันที…
“คนไข้เป็นอะไรมาหรอคะ”
“คือหนูอยากชันสูตรอะไรบางอย่าง รบกวนคุณพยาบาลช่วยติดต่อเรื่องให้หน่อยได้มั้ยคะ”
“รอสักครู่นะคะ ถ้าคิวคุณหมอว่างทางเราก็ยินดีให้ความช่วยเหลือค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” พยาบาลต่อสายไปยังคุณหมอผู้เชี่ยวชาญ พอคุยกันเสร็จเธอก็วางสายลงแล้วส่งยิ้มให้เด็กสาว
“เดี๋ยวเชิญตามเข้ามาข้างในเลยนะคะ”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“เชิญเล่าอาการมาได้เลยครับ เดี๋ยวหมอจะวินิจฉัยและทำการตรวจให้”
“คุณหมอช่วยเอาเลือดไปตรวจได้มั้ยคะ พี่สาวหนูเขาไม่ยอมมาตรวจด้วยตัวเอง”
“ได้ครับ” คุณหมอวัยกลางคนหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาแล้วสวมถุงมือและเครื่องป้องกันส่งไปให้พยาบาลแล้วเดินผ่านม่านเข้าไปยังอีกโซนก่อนจะทำการตรวจเลือดจากปลายเส้นผมของชะเอมพร้อมกับเอ่ยถามเด็กสาวออกไป…
“คุณไข้มีอาการแบบนี้นานรึยังครับ…”
“เกือบสองปีได้แล้วค่ะ”
“ถ้ามาเร็วกว่านี้อาจจะมีทางรักษา เพราะโรคของพี่สาวคุณเป็น น่าจะเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายครับ…”
“อะไรนะคะ?” ใบหน้าหวานซีดเผือดขึ้นมาในทันใดกับสิ่งที่ได้ยินพอผลตรวจค่าต่างๆ ฉายบนหน้าจอ คุณหมอจึงสั่งปริ้นออกมาแล้วเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่โต๊ะก่อนจะวางผลตรวจเอาไว้ตรงหน้ากระถิน…
“ผลตรวจออกมาแล้ว เชิญอ่านเลยครับ”
“…”
“ผู้ป่วยระยะนี้จะมีเวลาอยู่อีกแค่ไม่กี่เดือน หมอต้องขอโทษและแสดงความเสียใจไว้ด้วยนะครับ”
“งั้น…หนูลานะคะ” กระถินยกมือไหว้ลาคุณหมอแล้วลุกออกมาจากห้องด้วยสติเลื่อนลอย เธอเดินมายังป้ายรถเมย์แล้วต่อสายไปคอนโดเพื่อจะทำงานต่อถึงแม้จะเศร้าแค่ไหนเธอก็ต้องดิ้นรนทำงาน...
20 : 00 AM.
โกดังร้างแห่งหนึ่ง…
ท่ามกลางความมืดมิดมีร่างของหญิงสาวที่ถูกมัดให้นั่งบนเก้าอี้ติดกับเสาขนาดใหญ่ เธอถูกมัดมือ มัดเท้าและมีเทปดำปิดปาก ศีรษะถูกคลุมด้วยถุงดำ ใบหูได้ยินเพียงเสียงครูดกันของวัตถุอะไรบางอย่างกับพื้นขรุขระบนตึกร้างแห่งนี้…
กึก… กึก…
ผลั๊วะ!ผลั๊วะ!…
“อื้ออ!!…” ชะเอมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกไม้กอล์ฟขนาดยาวฟาดเข้าที่ร่างกายอย่างแรงจนเนื้อตัวบอบช้ำ ก่อนที่มือหนาจะดึงถุงดำออกแล้วคากนํ้าลายใส่ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาดวงตาสั่นระริกด้วยอาการหวาดกลัว…
“เจอกันอีกแล้วนะชะเอม…ถึงตาเธอแล้วสิ”
“อื้อ!!!”
“อะไรนะ ได้ยินไม่ค่อยชัด กลัวหรอ? ไม่หรอก นี้แค่เริ่มต้น เรามาทรมานเต็มรูปแบบกันเลยดีกว่า…”
.
.
.
Next...
“…รู้อยู่แก่ใจ ว่าพี่ตัวเองเคยทำอะไรไว้ มาขอให้ฉันหยุดมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ…หื้ม? อ่อ…ลืมไปคงเลวทั้งพี่ทั้งน้องสินะ…”
- ผู้เขียน
