ตอนที่ 02 ผู้ชายสารเลว
1063 คำ
EP02
.
.
.
กลางดึก…
-กระถิน-
ครืด… ครืด…
เสียงมือถือสั่นเครือในกระโปรงนักเรียนทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเปิดโคมไฟที่ข้างหัวเตียง พอกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆ ห้องก็ไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว เจอเพียงเงินสดเป็นจำนวนปึกหนึ่ง…
ตี้ด…
(กระถิน อยู่ไหนทำไมยังไม่กลับยายเป็นห่วงเรามากเลยนะ)
“ขอโทษค่ะ…เดี๋ยวหนูจะรีบกลับพอดีมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย”
(ระวังตัวด้วยนะ ดึกแล้ว)
“ค่ะ”
(งั้นพี่ไม่กวนแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดี รีบมานะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ตู้ด...
พอคุยกับพี่สาวเสร็จฉันก็หยิบชุดนักเรียนขึ้นมาสวม ก่อนจะออกจากห้องก็ไม่ลืมหยิบเงินออกมาด้วย ที่หยิบออกมาเพราะต้องการไปฝากที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ให้เอาคืนผู้ชายคนนั้น สำหรับเรื่องวันนี้ฉันจะคิดว่ามันเป็นความซวยก็แล้วกัน ร้องไห้ไปคงไม่มีประโยชน์…
“คุณไพรินคะ…หนูฝากเอาเงินคืนผู้ชายห้องหนึ่งหนึ่งศูนย์ที่พึ่งเช็คเอาท์ออกล่าสุดหน่อยนะคะ”
“เงินเป็นปึกขนาดนี้ลูกค้าลืมไว้ได้ยังไง”
“หนูก็ไม่ทราบค่ะ”
“แล้วนี้หายไปไหนมาตั้งหลายชั่วโมง ป้าแม่บ้านถามหาเธอรู้รึเปล่า”
“หนู…ไปแอบงีบที่ห้องซักผ้านะคะ แล้วก็พึ่งไปเอาผ้าจากห้องของเขามาเมื่อกี้นี้เอง”
“งั้นก็รีบกลับเถอะ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วงเอา”
“หนูลานะคะ” พอเอาเงินฝากคืนผู้ชายคนนั้นเสร็จฉันก็รีบหอบกระเป๋าเป้เดินออกมาจากคอนโดชื่อดังทันที ปกติฉันจะทำงานเป็นพนักงานที่ห้องซักผ้าแล้วป้าแม่บ้านที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี้ก็มักจะใช้ฉันขึ้นไปเก็บผ้าบ่อยๆ จะมีแผนกเก็บผ้าต่างหากแต่แกลางานฉันเลยต้องทำแทน ไม่คิดว่าจะเจอผู้ชายบ้ากามขนาดนี้…
ร้านขายของชำ…
“กลับมาแล้วค่ะ ยังไม่นอนอีกหรอคะ” ฉันวางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นไม้แล้วเข้าไปสวมกอดพี่ชะเอมพี่สาวสุดน่ารักของฉันที่กำลังนั่งถักผ้าพันคอไหมพรหมเพื่อขายออนไลน์หารายได้อีกทาง…
“พี่นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเธอนั่นแหละ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีหนูเผลอหลับในห้องซักผ้าตั้งหลายชั่วโมงเลยโดนป้าแม่บ้านดุใหญ่เลย”
“พี่ก็นึกว่าเกิดเรื่องอะไรซะอีก”
“แล้วยายนอนแล้วหรอคะ”
“พอได้ยินว่าเราไม่ได้เป็นอะไร ยายก็สบายใจ พี่เลยให้ไปนอนก่อน”
ครอบครัวของเราอยู่กันแค่สามคนพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเราสองพี่น้องเลยต้องอยู่กับยายแค่สามคน ความรักก็ได้รับจากยายเพียงคนเดียว ส่วนฉันกับพี่เอมอายุห่างกันแค่สองปี พี่เอมเรียนไม่จบเพราะค่อนข้างเรียนไม่เก่ง ส่วนฉันก็ถือว่าโอเคขึ้นมาหน่อยแล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงที่เด็กมอหกกำลังหาที่สอบกัน และฉันเองก็มีข่าวดีจะมาบอกพี่กับยายด้วย…
“แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง ไปสอบพอได้ไหม”
“ได้ค่ะ หนูติดหมอแล้วนะ ผลออกมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”
“แบบนี้ยายต้องดีใจมากแน่ๆ เลย”
“หนูไม่อยากห่างพี่กับยายเลยค่ะ คงคิดถึงแย่…”
“ไม่เอาน้า พี่ว่าเราไปนอนดีกว่า…แค่กๆ”
“พี่เอมเป็นอะไรคะ?” พี่เอมเอาออกมามือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอาออกแล้วรอยเลือดก็เปื้อนฝ่ามือ นี้พี่เอมไอเป็นเลือดหรอ…
“เปล่า…พี่ไม่ได้เป็นอะไร สงสัยคอเป็นพิษ กินยาก็คงหาย”
“หนูว่าไม่ปกติแล้วนะคะ พี่เอมไปหาหมอเถอะ”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวกินยาก็หาย กระถินรีบไปนอนเถอะทำงานมาเหนื่อยๆ” มืออีกข้างของพี่เอมยื่นมาอังแก้มฉันเบาๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก ฉันรู้ดีว่าพี่เอมกลัวเราเสียเงินค่ารักษาจึงไม่อยากไปลองตรวจ ทำไมต้องทนขนาดนี้ก็ไม่รู้…
“งั้นพี่เอมกินยานะคะ หนูจะรีบหาเงินเยอะๆ พาพี่เอมไปตรวจ”
“จ้ะ”
“ฝันดีนะคะ”
ฟอด~ ฉันยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มพี่ชะเอมแล้วลุกขึ้น แล้วสายตาก็ดันไปเหลือบเห็นขยะในถุงที่กองกันไว้ สงสัยต้องเอาไปทิ้งซะแล้ว ไม่ได้ดูหลายวันมันเยอะขนาดนี้เลยหรอ พอนึกได้แบบนั้นฉันก็ถือถุงขยะออกมาตามซอยจนมาถึงที่ทิ้งขยะคัดแยกซึ่งมีเพียงแสงสีส้มให้ความสว่างเพราะบ้านของเราอยู่ชุมชนชนบท…
“ไง…บ้านอยู่นี้เองหรอ?”
“คุณ!”
“เอาเงินมาคืนฉัน สงสัยทำบุญจริงๆ สินะ…”
“ต้องการอะไรอีกคะ…”
“พี่สาวชื่อชะเอมหรอ?” ฉันมองเขาที่ยืนพิงเสาไฟฟ้าสูบบุหรี่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามตรงมุมมืดอย่างไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้รู้จักพี่เอมได้ยังไง แล้วทำไมเขาถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี้…
“ไม่จำเป็นที่หนูต้องบอกคุณ…”
“หึ…ฉันว่ามันบังเอิญไปแล้วนะ” เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงแล้วใช้เท้าบดขยี้ก่อนจะเดินผิวปากล้วงถุงกางเกงเข้ามาหาฉัน สายตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมาหยุดที่ใบหน้า ฉันจึงมองเขากลับ จะว่าไปแล้วเขาก็คุ้นๆ หน้าเหมือนกันนะ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก…
“คุณพูดเรื่องอะไร…”
“ฉัน…ผัวเก่าพี่เธอไง”
“พี่เพิร์ธ…” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อนึกออกก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้าง ผู้ชายคนนี้เขาเลวเกินกว่ามนุษย์และจ้องจะเอาคืนพี่เอมเรื่องที่พี่เอมบอกเลิกแล้วหนีกลับบ้านเกิด พอพี่เอมมีแฟนเขาก็ตามเก็บผู้ชายทุกคนแล้วโยนความผิดให้คนอื่น พี่เอมเล่าให้ฉันฟังหมด ตกใจได้ไม่นานใบหน้าหล่อเหลาก็ยื่นเข้ามากระซิบที่ข้างใบหูฉันเบาๆ ด้วยนํ้าเสียงชวนขนลุก…
“เซอร์ไพรส์…”
.
.
.
Next...
“เจอกันอีกแล้วนะชะเอม…ถึงตาเธอแล้วสิ”
- ผู้เขียน
