บทที่8
1484 คำ
**Save Talk :**ผมปลดกระดุมทีละเม็ดอย่างหงุดหงิดเพราะเพิ่งจะชกกับไอ้ชินมา..ก็เพราะยัยนี่ไง!! ช่างเหอะค่อยว่าที่หลังแล้วกัน ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนหมด ก่อนจะแหวกเสื้อออกเผยให้เห็นบราเซียสีขาวสะอาดตา ผมเงยหน้ามองมินญาที่ร้องไห้ออกมาจนผมรำคาญขึ้นไปประกบจูบริมฝีปากบางอย่างใจเย็นควานหาความหวานทั้งที่มือของผมเริ่มสอดไปที่แผ่นหลังใช้มือดันแผ่นหลังขึ้นนิดหน่อยแล้วปลดตะขอบราออก ยัยนี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธจูบผมและสัมผัสของผมเพราะงั้นผมยอมไม่ได้และอีกอย่างยัยนี่ไปให้ไอ้ชินถึงที่ ถึงเธอจะไม่ยอมรับก็เถอะ..ผมถอนจูบออกแล้วมองใบหน้าหวานที่ส่ายหน้าไปมาแล้วดิ้นอยู่แบบนั้น
“ทำไม ฉันช้าไปหรือไง?”
“ไม่ใช่ ฮึก..คุณฟังฉันก่อน ฉันไม่ได้ อือ..อย่า” มือของผมบีบเฟ้นทรวงอกของมินญาอย่างแรงจนเธอบิดหน้าไปมา ก่อนที่ผมจะเลื่อนบราสีขาวขึ้นไปพร้อมกับมองทรวงอกยวบที่ไม่ใหญ่เกินไปหรือเล็กเกินไป ผมมองมันด้วยความรู้กสึกต้องการอย่างสุดๆ ร่างกายผมตอนนี้มันปวดไปทั้งตัวเพียงแค่เห็นท่อนบนของมินญา เธอพยายามแกะมือที่ผมจับออกผมเลยรำคาญเอื้อมมือไปหยิบเนกไทสีดำของตัวเองมัดมือทั้งสองข้างไว้ที่เหนือหัวทำให้ร่างกายเธอแอ่นขึ้นมานิดหน่อย ผมไม่รอช้าก้มใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอหอมพร้อมกับมือที่บีบทรวงอกเธอแรงและเบาสลับกันแต่สิ่งที่ทำให้ผมหงุดหงิดคือ..เสียงคราง? มันหายไปไหนเสียงนี้อ่ะ ผมเงยหน้าจากซอกคอหอมแล้วมองเธอที่หลับตาลงกัดริมฝีปากของตัวเองจนแดงไปหมด หึได้..
“เล่นแบบนี้ใช่ไหม!!” ผมก้มลงจูบปากบางอีกครั้งอย่างรุนแรงก่อนจะบีบปลายคางเธอให้อ้าปากกว้างๆ ผมแทรกลิ้นร้อนเข้าไปแล้วกัดลิ้นเล็กเบาๆ จนได้ยินเสียงร้องออกมาจากลำคอ ผมถอนจูบออกแล้วมองใบหน้าของเธอที่น้ำตาไหลออกมา
“คุณ ฮึก..ใจร้าย”
“เหรอ แต่พอต่อจากนี้ไปเธออาจจะบอกว่าฉันใจดีก็ได้นะ หึๆ” เธอส่ายหน้าไปมาผมระดมจูบไปตามใบหน้าเลื่อนต่ำไปที่ซอกคอหอมดูดขบเม้มจนเกิดรอยแดงเป็นบางจุด ก่อนจะไล่ริมฝีปากต่ำไปที่เนินเนื้ออกพร้อมกับระดมจูบอย่างบ้าคลั่ง มือหนาของผมฟอนเฟ้นทรวงอกของมินญาอย่างแรงเพราะยังไม่ได้ยินเสียงที่ต้องการ ผมเลยไล่ลิ้นไปที่ยอดอกสีสวยก่อนจะครอบงำมันด้วยปากที่ร้อนระอุ ผมใช้ลิ้นดุนดันยอดอกเบาๆ และกัดเข้าไปอย่างแรงจนเจ้าตัวสะดุ้ง
“อ๊ะ จะ เจ็บ..พอแล้ว ฮือๆ” มือของผมยังคงทำหน้าที่ให้เต้าอีกข้างส่วนปากก็ยังคงดูดกลืนยอดอกหวานอย่างเอาเป็นเอาตาย ให้ตายเหอะ!!! ได้ผู้หญิงมากี่คนแต่ละคนเด็ดๆ ทั้งนั้นแต่ทำไมกับมินญา ทำไมถึงทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะมีอะไรๆ กับผู้หญิงครั้งแรกอย่างนั้นเลยอ่ะ ผมล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงทันที มือผมเลื่อนไปที่ขาอ่อนและเลื่อนขึ้นไปถึงแพนตี้พร้อมกับเริ่มค่อยๆ ถอดออก
“ยะ อย่านะ..คุณเซฟ!!”
“ทำไม เธอต้องการ..”
“ไม่!! ฮือๆ ปล่อยฉันนะ”
“เหรอ แต่ดูท่าเธอจะ..”
ก๊อกๆ !! เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมหงุดหงิดทันที ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตูแต่ยังไม่ได้เปิดหรอกนะ
“ใครว่ะ!!”
“ฉันเองริว..” หือ!! ไอ้ตัวขัด..
“เออรอก่อนเดี๋ยวออกไป!!” ผมหัวเสียทันทีก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วแก้มัดมินญาที่รีบลุกขึ้นดึงเสื้อปิดช่วงบนของตัวเองอย่างกลัวๆ
“จะอายทำไม เพิ่งจะจับไปเมื่อกี้..”
“ฮึก คนเลว!!”
“อย่ามาด่าฉันนะ แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย..เดี๋ยวไอ้ริวเห็นเธอสภาพนี้ได้ช๊อคตายพอดี หึ” เธอรีบวิ่งสวนผมไปที่ห้องน้ำทันทีก่อนที่ผมจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวมาสวมแล้วเดินออกไปหาริวที่มีถุงอะไรมาเพียบเลย
“มาทำไมว่ะ!!”
“อะไรว่ะ คนเป็นห่วงเห็นว่าไอ้ชินมาถล่มผับ”
“เออไม่ได้เป็นอะไร” ผมว่าพลางนั่งไขว่ห้างแล้วจุดบุหรี่ดูดอย่างหงุดหงิด ขัดจังหวะจริงไอ้ชั่วริว!! ประตูห้องนอนผมเปิดออกพร้อมกับร่างบางของมินญาที่เดินก้มหน้าออกมา
“น้องมิน แกพาน้องมินมาทำอะไรที่ห้องไอ้เซฟ”
“ก็…” เธอเงยหน้ามองผม จผมแสะยิ้มอย่างนิ่งๆ จนไอ้ริวมองผมด้วยสีหน้ารอคำตอบ
“ก็พามาซักเสื้อผ้าให้หน่อยก็เท่านั้น”
“แน่ใจนะ!!”
“เออ อย่าถามมากเดี๋ยวเจอยิงหรอก!!” ผมดูดบุหรี่จนหมดม้วนแล้วหยิบเตกีล่าขึ้นดื่มจนหมดขวด อารมณ์เสียชิบ!!
“เออๆ น้องมินครับพี่ริวมีของกินมาฝากน้องมินเต็มเลย รับไว้นะครับ” ไอ้ริวเสนอหน้าลุกขึ้นเอาถุงของกินไปยื่นให้ยัยนั่น จนผมเบ้ปากอย่างหงุดหงิด
“แต่..”
“รับไปเถอะครับ พี่อุตส่าห์เลือกแต่ของดีๆ มาให้น้องมินเลยนะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณริว”
“พี่สิครับ?”
“มากไปแล้วไอ้ริว!!!” ผมตะคอกไอ้ริวที่หันมายักไหล่ให้ผมอย่างกวนๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับยัยนั่นที่ก้มหน้าลง ผมมองลงไปที่คอนวลก็พบกับรอยจ้ำๆ บนคอก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
“นะครับน้องมิน”
“ฉันว่า..”
“แล้วแทนตัวเองว่ามินด้วยนะ มันจะน่ารักมากๆ เลยล่ะครับ” ไอ้ริวยังคงบังคับผมให้มินญาเรียกว่าพี่ได้แล้ว ซึ่งผมที่ได้ฟังรำคาญเอามากๆ เลยล่ะ!!
“แต่..”
“เรียกๆ ไปเหอะ รำคาญว่ะ!!”
“นั่นไงครับ นะๆ น้องมินไอ้ตัวน่ารำคาญมันอนุญาตแล้ว”
“กะ ก็ได้ค่ะ พี่ริว”
“อร๊ายยยย..น่ารักจังเลยอ่ะ!!” ไอ้บ้าริวดึงมินญาไปกอดทันทีจนผมที่เห็นก็รู้สึกตะหงิดๆ แล้วดิ
“มากไปแล้วนะไอ้ริว ฉันจะฟ้องดีด้า!!”
“อะไรๆ แค่ฉันเห็นน้องมินเหมือนน้องสาวต่างหาก ฉันไม่มีทางคิดอะไรชั่วๆ แบบแกหรอก!!”
“เหอะ แล้วไงจะยืนอ่อยให้ริวกอดอีกนานไหม!!” ผมตะคอกมินญาที่ก้มหน้าลงก่อนจะเดินออกจากห้องผมไป ส่วนริวก็เดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับยกเหล้าขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี
“แกจะให้ยัยน่าสมเพชนั่นตีซี้เกินไปป่ะ!!”
“ทำไมล่ะ ทีแกยังแสดงความเป็นเจ้าของด้วยรอยแดงบนคอให้น้องมินเลยนี่ หึ” ไอ้ริวแสะยิ้มให้ผมทันที ไอ้บ้านี้ตาไวชะมัด!! เหอะ
“ก็แค่ลงโทษ!!”
“ลงโทษ? ลงโทษบ่อยไปนะ”
“แล้วแกยุ่งไรด้วย ยัยนั่นคือคนที่ฉันจะทำลาย”
“เหรอ ด้วยวิธีบนเตียงว่างั้น?” ผมหันไปมองไอ้ริวด้วยสายตานิ่งๆ เริ่มจะหงุดหงิดมันขึ้นมาตั้งแต่มาขัดจังหวะผมแล้ว..
“ทำไม ทียัยนั่นยังไปให้ไอ้ชินถึงที่เลย!!”
“แล้วไง แกเชื่อ!!”
“เออ!!”
“เหอะเพราะเป็นแบบนี้ไงยัยชมพูถึงเปลี่ยนไปอ่ะ เพราะแกมีนิสัยคิดเองเออเองแบบนี้ ไอ้ชินมันถึงปั่นหัวแกได้ไง”
“ไอ้ริว!!!” สายตาผมกับไอ้ริวปะทะกันอย่างนิ่งๆ กับคำพูดที่มันบอกออกมา ผมกำขวดเตกีล่าแน่นก่อนจะบีบจนมือของผมเกร็งไปหมด
“โกธรหรือไง ยัยนั่นเลวได้ก็เพราะแก..อย่าคิดว่ามินญาจะเหมือนชมพู เพราะฉันกับโจชัวดูรู้ว่าเธอลำบากจริงๆ แต่แกต่างหากที่ยอมเปิดใจ มัวแต่ฝังลึกกับสิ่งที่ยัยชมพูทำ!!”
“รู้สึกจะเป็นห่วงยัยน่าสมเพชนั่นซะเหลือเกินนะทั้งแกและโจชัว”
“เออ เพราะพวกฉันรู้ไงว่าอะไรเป็นอะไร”
“ดี!! งั้นพวกสองตัวเตรียมตัวดูความหายนะของมินญาได้เลย เพราะฉันจะทำให้ยัยนั่นเจ็บเจียนตาย เหมือนตกนรกทั้งเป็น!!”
“ไอ้เซฟ!!!”
“ทำไม แกมีสิทธิ์หรือไง ไสหัวของแกกลับไปซะไอ้ริวก่อนที่ฉันจะยิงแกทิ้ง!!!” ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปก่อนจะต่อยผนังห้องอย่างแรง
***‘เซฟ..ชมพูขอโทษ’***
ผู้หญิงน่าสมเพชแบบนั้น..มันอยู่ที่สันดานไม่ใช่เพราะฉันไอ้ริว แกต่างหากที่ไม่เข้าใจฉัน!!!
- ผู้เขียน
