หญิงสาวค่อยๆเดินลงจากรถมองไปโดยรอบด้วยความรู้สึกไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่ ชีวิตเกิดมาเคยนอนอยู่แต่คฤหาสน์สุดหรูเตียงนุ่มราคาแพงหลักแสนแต่ตอนนี้ต้องมานอนบ้านสภาพร่อแร่แบบนี้เธอรับไม่ได้สุดๆ
"นี่นาย! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"
พิราสินีตะโกนเรียกกันนภัทรให้เดินออกมาหาเธอข้างนอก แต่ชายหนุ่มเงียบไม่ตอบโต้ใดๆจนเธอต้องจำใจเดินเข้าไปหาเอง
และเมื่อเข้าไปก็พอรู้สึกดีขึ้นบ้างที่ภายในไม่ได้หนักเท่าภายนอก หญิงสาววิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังปูที่นอนในห้องนอนอยู่
"ทำไรอ่ะ"
"ปูที่นอนไงช่วยหน่อยสิ"
หญิงสาวส่ายหน้าทันทีที่เขาบอก ความจริงคือทำไม่เป็นและไม่เคยทำเพราะที่บ้านมีแม่บ้านคอยทำให้ไม่ต้องทำอะไรเองทั้งนั้น
"ไม่อ่ะทำไม่เป็น"
"ไม่เป็นก็ต้องฝึกสิ เป็นเมียก็ต้องทำงานบ้านถ้าไม่ทำก็ออกไปหางานทำข้างนอก"
หญิงสาวเบะปากใส่ก่อนจะนิ่งคิดว่าเธอควรจะออกไปหางานทำข้างนอกดีกว่าจะต้องมานั่งทำงานบ้านให้เขา อย่างน้อยก
