โครม!
นั่นไง สีดาพูดยังไม่ทันจะขาดคำดีร่างราชาวดีก็เซถอยกลับมาด้านหลัง พร้อมเสียงครางผะแผ่วดังมาจากริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ใบหน้ายู่ย่น ดวงตากลมโตหรี่ลงข้างหนึ่งจนปิดสนิทเพราะความเจ็บที่เอาหน้าสวยๆ ไปกระแทกเข้ากับประตูร้านซึ่งเป็นกระจกใสแจ๋วโครมโต
ไม่รู้จะหัวเราะกับความซุ่มซ่ามจนได้แผลตามติดกายเสมอหรือว่าสงสารกับการจะต้องเจ็บตัวอยู่บ่อยครั้งของราชาวดีในครั้งนี้ สีดาได้แต่ส่ายศีรษะด้วยความระอิดระอา
“ไม่ต้องรีบก็ได้ บ้านไม่หนีไปไหนหรอกนะช่อ”
“แหม...พี่สีดานะ เห็นช่อเจ็บตัวเป็นเรื่องตลกหรือคะ” หญิงสาวถามหน้าตางองุ้ม แต่เพียงครู่เดียวก็ยิ้มให้เหมือนดังเช่นปกติ หญิงสาวยกมือขึ้นจับส่วนที่ชนเมื่อครู่ แม้จะไม่มาก แต่ก็ทำให้ตัวเองเห็นดาวลอยอยู่เหนือศีรษะเหมือนกัน
“ก็เรานะพี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องรีบ ก็ไม่เคยทำตามสักครั้งแล้วเป็นไงละ พอเจ็บตัวเข้าก็มาโทษพี่”
ราชาวดียิ้มรับแห้ง ๆ อยากจะต
