"หนมถ้วย พี่ปังไม่ได้ทิ้งหนมถ้วยนะ แค่พี่ปังมีอะไรที่ต้องทำ หนมถ้วยอย่างอนพี่ปังนะ" เธออุ้มน้องแมวน้อยนั่งบนตักหลังจากที่แม่แนนนั้นลากหูเธอมายังที่อยู่ของน้องแมว เธอก็เอาแต่พูดคุยดั่งกับแมวนั้นจะฟังเธอรู้เรื่อง
"เหมียว เหมี๊ยว เหมี๊ยว"
(พี่ปังทิ้งให้ถ้วยเหงา แต่ถ้วยก็รักพี่ปังนะ)
เสียงร้องของแมวโต้ตอบเธอ พร้อมกับเงยหน้ามองอย่างรู้ความ
"ใช่ไหมล่ะ หนมถ้วยต้องเข้าใจพี่ปังอยู่แล้ว เดี๋ยวจะซื้อทูน่ามาฝากถ้าหนมถ้วยเป็นเด็กดี" เธอยังคงพูดต่อพร้อมกับลูบหัวน้องแมวเบา ๆ
"เหมี๊ยว เหมียว"
(พี่ปังอย่าหลอกนะ)
น้องแมวร้องตอบพร้อมกับเอาหน้าถูไถมือของขนมปัง เธอเปลี่ยนท่าจากนั่งเป็นนอนตะแคง แล้ววางน้องแมวน้อยลงบนที่นอนประจำตัว มือเท้าหัวขาตั้งชันเป็นรูปสามเหลี่ยม อีกมือก็ลูบหัวน้องแมวอย่างเอาใจ
"ทำไมคุณแม่ไม่เข้าใจพี่ปังเลยอ่ะ บ่นจนหูแทบชาเลยวันนี้ หนมถ้วยอดทนหน่อยนะ .... เดี๋ยวถ้าปังเรี
