8
1471 คำ
“จัดการมันเลยเฮีย” ทั้งแดนตะวันและธันวามีวิชาการป้องกันตัวไม่ต่างกัน เพราะสมัยก่อนเรียนมวยไทยจากอาจารย์คนเดียวกัน แต่ตอนหลังแตกคอกัน เดินคนละเส้นทางเหมือนคู่ขนาน กระนั้นทั้งสองก็หมั่นฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาทุกรูปแบบซึ่งฝีมือกินกันไม่ลง
ท่าแม่ไม้มวยไทยผสมกับศิลปะการป้องกันตัวที่ต่างไปฝึกฝนกันมาทำให้ทั้งสองต่างฟาดฟันเข้าหากัน หมัด เข่า ศอก ต่างฝ่ายผลัดกันเพลี่ยงพล้ำ ผลัดกันได้เปรียบ เสียงเชียร์ดูเหมือนจะดังกระหึ่มขึ้นรอบๆ ตัวเมื่อเริ่มมีกองเชียร์แห่กันเข้ามาดู
เสียงหมัดเข่าศอกดังอย่างต่อเนื่อง ทั้งสองยังเตะต่อยกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าฝ่ายไหนเพลี่ยงพล้ำ ฝ่ายนั้นคงได้ตายคาตีน โดนเหยียบจนจมดินแน่ๆ เรื่องความเป็นเพื่อนแต่หนหลังถูกทิ้งเอาไว้เป็นอดีตไปแล้ว
แดนตะวันไม่ได้อยากมีเรื่องกับธันวา แต่ในสภาวะเช่นนี้นเขาต้องสู้และต้องชนะด้วย
“โอ๊ย!” ธันวาเสียทีให้แดนตะวันเพราะมัวแต่อยากจะเอาชนะ เลยลุยแหลก แดนตะวันถอยบ้างตั้งรับบ้าง ไม่ได้ลุยแหลกเหมือนอีกฝ่าย เขารอจังหวะจัดการธันวาจนล้มตึงลงบนพื้น
เท้าใหญ่เหยียบหน้าอกของธันวากดจนแทบจมดิน ธันวาฮึดฮัดไม่ยอมแพ้ ลูกน้องคนอื่นๆ จะกระโจนเข้าหากัน แต่คนของแดนตะวันยกปืนขึ้นเล็งเอาไว้ ถึงจะมีอิทธิพลก็ไม่กล้ายิงสุ่มสี่สุ่มห้า ปืนลั่นเปรี้ยงปร้างขึ้นมาก็ตายได้เหมือนกัน
เสียงตำรวจดังขึ้นในระหว่างที่แดนตะวันกำลังขยี้เท้ากับอกของธันวา มองสบตาคนใต้ร่างอย่างดุดัน ทั้งสองถูกจับแยกออกจากกัน รอยหมัดเข่าศอกทำเอาบอบช้ำไปตามๆ กัน
ตำรวจมากันแทบหมดโรงพัก มาแค่คนเดียวคงทำอะไรไม่ได้เพราะคนทั้งสองมีลูกน้องเยอะ มีอิทธิพลในแถบนี้ ตำรวจที่นี่ต่างก็เกรงใจ แต่มีเหตุแบบนี้ถ้าไม่มาห้ามชาวบ้านแถวนี้คงแตกตื่นหวาดกลัว เดี๋ยวจะโดนร้องเรียนอีก
ธันวาสบถอย่างหัวเสียที่เขาเพลี่ยงพล้ำให้แดนตะวันอีกแล้ว แถมยังถูกจับแยกเสียอีก ตำรวจไกล่เกลี่ยเพราะเห็นว่าเป็นคนรู้จักกันและค่อนข้างมีอิทธิพลจึงไม่อยากงัดข้อด้วย ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามระเบียบ
“เป็นไงบ้างเฮียแดน” อัญชัญเอ่ยถาม
“ไม่เป็นอะไร” แดนตะวันตอบเสียงขรึม เรื่องของธันวาคือเรื่องปวดหัวสำหรับเขา อดีตเพื่อนที่บาดหมางไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย
“เฮียธันนี่บ้าผู้หญิงเนอะ ไปหลงเชื่อยายพี่ลูกพลับได้ยังไงกัน”
“พูดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ รู้เหรอว่าลูกพลับเขาเป็นคนยังไง”
“แค่นี้ก็รู้แล้วค่ะ ทำให้ผู้ชายทะเลาะกันขนาดนี้ ผู้หญิงน่ะอยู่ตรงไหนก็สร้างความเดือดร้อน ขี้อิจฉาด้วย”
“อือ... จริง” เขามองสาวน้อยหน้ามน
“ยกเว้นอัญค่ะเฮีย” เธอรีบแก้ตัว ทำปากยื่นใส่เขา ก่อนจะกดแผลแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย! เจ็บนะ มือหนักชะมัดยาด”
“ถ้าตำรวจไม่มา เฮียชนะแน่ๆ ก็เห็นอยู่ว่ามันเสียท่าคาตีนเฮียอยู่” อัญชัญพูดอย่างเจ็บใจ
“เฮียไม่อยากชนะ”
“อ้าว... ทำไมล่ะ”
“ไม่อยากยุ่งกับมันด้วยซ้ำ ไอ้ธันมันเหมือนหมาบ้า”
“จริงค่ะ”
“อัญ...” แดนตะวันเรียกเด็กสาวเสียงหนัก ก่อนจะกดมือบนศีรษะของเธอเพื่อโยกไปมาเบาๆ
“คะ?” เธอมองหน้าเขาเป็นคำถาม
“ไปเรียนหนังสือในเมืองซะ อย่าอยู่ที่นี่เลย ปิดเทอมแล้วไม่ควรกลับมาด้วยซ้ำ”
“อัญไม่เห็นกลัวมันเลย”
“คนจ้องกับคนระวังมันไม่เหมือนกัน” แดนตะวันพูดอย่างเป็นกังวล
“เฮียกังวลไปเองนี่คะ มันจะทำอะไรได้ คนของเราก็เยอะแยะ ใช่อยากจะฉุดก็บุกมาฉุดได้ง่ายๆ เสียเมื่อไหร่” เธอไม่เห็นกลัวธันวาเลยสักนิด
“เราเป็นผู้หญิง โตแล้วด้วย เห็นสายตามันแล้วกังวล” แดนตะวันถอนใจพรืด อัญชัญเริ่มหน้างอ
“เฮียอยากไล่อัญไปไกลๆ ใช่ไหมล่ะ”
“เป็นห่วง ไม่ได้ไล่” แดนตะวันส่ายหน้าไปมากับความดื้อรั้นของเด็กสาว
“อัญก็มีวิชาการต่อสู้นะ ลูกน้องเฮียยังแพ้อัญเลย”
“มันออมมือให้” แดนตะวันดีดหน้าผากเด็กสาว
“อัญต่อยกับลูกน้องเฮียไม่เคยแพ้นะ ออมมือที่ไหนกัน” เธอทำเสียงงอนๆ เหมือนโดนสบประมาท
“เป็นผู้หญิงยังไงก็แพ้ผู้ชายอยู่วันยังค่ำ แรงเรายังไงก็สู้ผู้ชายไม่ได้”
“อัญจะระวังตัว”
“ไปเรียนในเมือง ไปอยู่กับเฮียยันต์เหมือนเดิม” เธอเรียนอีกสองปีก็จบแล้ว
“ก็ได้ค่ะ”
“ก่อนไปจะพาไปซ้อมยิงปืน ซ้อมมวย วิชาการต่อสู้ถ้าไม่ฝึกก็เหมือนมีดไม่ได้ลับ สนิมเขลอะ” เขาส่งอัญชัญไปอยู่กับพี่ชาย รอสะสางทางนี้ให้เสร็จเรียบร้อยถึงจะเบาใจให้เธอกลับมาด้ อย่างไรเขากับธันวาก็ต้องแตกหักกันไปข้างหนึ่ง ถ้าไม่ตายก็อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้
“อัญไม่กลัวผู้ชายหน้าไหนหรอก”
“อย่าประมาท” แดนตะวันมองด้วยสายตาดุๆ อัญชัญพยักหน้าซบที่ อกกว้างของเขาอย่างออดอ้อน
“คืนนี้นอนด้วยนะ”
“ไม่ได้” แดนตะวันดีดหูยายตัวแสบ เธอร้องเสียงหลง ทำหน้างอทันที
“ก่อนไปขอกินเฮียเป็นอาหารก่อน”
“เฮียกินไม่ได้”
“นังน้ำขิงกับนังชบายังกินเลย”
“เรื่องของผู้ใหญ่”
“อยากเสียจิ้นให้เฮียก่อนเปิดเทอม” เธอรบเร้า
“ยายเด็กบ๊องนี่ยังไง” แดนตะวันส่ายหน้าไปมา เหลือเชื่อกับความคิดของอัญชัญจริงๆ
“เฮีย... ไม่มีอารมณ์กับอัญเลยเหรอ”
“ไม่มี”
“จริงอะ?” คนถามเริ่มหน้าบูด เธอไม่สวยไม่เซ็กซี่ตรงไหน ออกจะอึ๋มเสียขนาดนี้
“อือ...” เขาขานรับทำท่ารำคาญ
“เฮีย”
“อะไร” แดนตะวันเลิกคิ้วถามมองสีหน้าเจ้าเล่ห์นั้นไม่วางตา
“เฮียมีแผล คงเจ็บ เดี๋ยวอัญไปอาบน้ำให้นะ”
“ไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องอาบให้” เขาปฏิเสธทันควัน
“เฮียน่ะ อ่อยขนาดนี้ยังไม่ใจอ่อนอีก”
“บอกให้ไปเรียนหนังสือ จะเอาผัว เดี๋ยวตีตาย”
“เฮียน่ะ!”
“เฮียน่ะๆ ทั้งวัน ไปเตรียมตัวเลย จะเปิดเทอมแล้ว หนังสือหนังหาเคยแตะบ้างไหม” ในเมืองมีมหาวิทยาลัยเยอะแยะ แต่เขาอยู่อำเภอที่ไกลจากตัวเมืองหลายร้อยกิโลเมตร ไปกลับลำบาก ยังไงก็ต้องให้อัญชัญไปอยู่กับสุริยันต์
“เบื่อคนแถวนี้” เธอกอดอกบ่นอุบ
“ไปเรียนให้จบก่อน กลับมาจะยัดเยียดความเป็นผัวให้” เขาโยกศีรษะมองเธอด้วยความมันเขี้ยว
“บ้า!” เธอเหวใส่ ปัดมือเขาออกจากศีรษะ
“อ้าว... อะไรของเรา พอจะยอมเป็นผัวมาหาว่าบ้า”
“ให้มันโรแมนติกกว่านี้หน่อย เช่น... กลับมาจะขอแต่งงานท่ามกลางสวนกุหลาบอะไรแบบนั้นอะ นี่บอกจะยัดเยียดความเป็นผัวให้ โรแมนติกน่ะเฮีย ทำเป็นไหม รู้จักไหม” เธอถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“อย่างเราไม่ต้องขอแต่งงานท่ามกลางสวนกุหลาบหรอก ขอแต่งงานท่ามกลางดอกอุตพิดน่าจะเหมาะกว่า”
“เฮีย!”
“เออ... เรียกจัง เฮียๆๆ อะไรนักหนา” คนพูดทำท่ารำคาญก่อนจะเดินหนี
“ทำไก่อบฟางให้กินด้วย”
“เจ็บแผลอยู่ไม่เห็นรึไง”
“จะกินไก่อบฟางๆ ๆ” แดนตะวันเดินหนี ยายตัวแสบก็เดินไปพูดใกล้ๆ ว่าจะกินไก่อบฟาง เขาทนความรำคาญไม่ไหวเลยต้องไปทำให้กิน
โดนต่อยเป็นแผลเจ็บขนาดนี้ ต้องไปทำไก่อบฟางให้มันกินอีก จะได้เมียหรือได้ลูกอีกคนวะนี่!
“คิดถูกหรือคิดผิดนี่ที่ตัดสินใจหมั้นกับเรา แทนที่จะให้ว่าที่เมียมาทำให้กิน นี่ต้องทำให้เมียกินทุกวัน” แดนตะวันแกล้งพูดเสียงดัง มองยายตัวแสบที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาอย่างมีความสุข
“อัญหวังดีนะเฮีย ให้หัดทำกับข้าวเอาไว้ เวลาอัญไม่อยู่จะได้ทำกินเอง”
“เรื่องสิ ไปหากินเอาที่ร้านก็ได้”
“เชอะ! หากินที่ร้านน่ะได้ แต่อย่าไปให้สาวๆ ทำให้กินแล้วกัน” แดนตะวันเงียบเสียไม่อยากเถียงกับเด็ก อัญชัญมีนิสัยอยู่อย่าง ชอบเอาชนะ ถ้าเขาหยุดเธอก็ยังจะหาเรื่องอีกนั่นแหละ แต่มันจะทำให้ปวดหัวน้อยลงไปหน่อย
“เฮียคงกินน้ำพริกไม่ได้อีกหลายวัน”
“อยากเหล้าก็ไม่ได้กิน กำลังผลิตสูตรใหม่อยู่ ใครจะชิมให้”
“อัญชิมให้เอง สูตรใหม่หวานใช่ไหม เหมาะกับผู้หญิง” คนพูดทำตาวาวทันที
“แสนรู้”
“ไม่ใช่หมานะเฮีย”
“แล้วใครว่าเป็นหมา พูดเองเออเอง”
- ผู้เขียน
