“ผลิตมาขาย ยายเด็กขี้เมา พูดจาสำคัญตัวเองอะไรขนาดนี้ ใครจะผลิตมาให้เรากินแล้วเมาเป็นหมา”
“เฮียก็ขี้เมา” เธอบ่นอุบ
“เฮียเคยเมาเหมือนหมาเหรอ” แดนตะวันผินหน้าจากการมองลูกน้องที่กำลังต่อสู้กันอยู่เพื่อมองคนที่ทำหน้าทะเล้นอยู่ใกล้ๆ
“เคย”
“ตอนไหน” เขาเลิกคิ้วขึ้นมอง เธออมยิ้ม
“ในฝันของอัญไง”
“ไร้สาระ” แดนตะวันเลิกสนใจหันไปมองลูกน้องต่อ
“อันนี้อร่อย รับรองว่าขายดีแน่ๆ ผู้หญิงติดใจ”
“อย่าเมาเป็นหมา ขี้เกียจอุ้มไปส่งห้อง” เขาเตือนสติ สูตรนี้มันหอมหวานเหมาะกับผู้หญิงก็จริง แต่กินมากๆ ก็เมาเหมือนกัน
อัญชัญอมยิ้มมองหน้าคู่หมั้นหนุ่มอย่างชื่นชม สูตรเหล้าคือความลับ แดนตะวันมักคิดสูตรเหล้าใหม่ๆ ผลิตออกมาขายตลอด เขาจ่ายเงินให้สรรพสามิตรไม่อั้น และเหล้าของเขาก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ตั้งแต่ดีกรีน้อยไปจนถึงดีกว่าร้อนแรง
“เฮียปากร้ายไปแบบนั้นเอง เฮียไม่ทิ้งอัญหรอก”
“ไม่ละ คราวนี้ถ้าเมาจะอุ้มไปโยนทิ้
