อี้หลันฟื้นสติขึ้นมาหลังจากที่ฝ่ายออกจากห้องไปได้ไกลแล้ว นางลูบริมฝีปากของตนเองเบาๆ และคิดว่าจะรอช้ากว่านี้อีกไม่ได้ โชคดีที่มารดาก็ต้องการที่จะให้นางแต่งงานอย่างรวดเร็ว
หลังจากไปปรึกษาพระอาจารย์ที่วัดก็ได้วันมงคลที่เหมาะสมในการแต่งงาน ซึ่งก็คือวันที่เก้าเดือนเก้า ระยะเวลาห่างจากนี้เพียงไม่ถึงเดือนเท่านั้น
แน่นอนว่าระยะเวลาก่อนแต่งงานนี้ อี้หลันปฏิบัติตามธรรมเนียมที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวไม่ควรพบหน้ากันอย่างเคร่งครัด แม้ว่าม่อเซียวจะไม่ยินยอมแต่เขาก็พยายามอดทนทำตามความต้องการของนาง
เมื่อถึงวันมงคล ในเช้าวันนั้นอี้หลันรีบลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่มีใครต้องเข้ามาปลุก นางอาบน้ำและแต่งตัวโดยมีสาวใช้กลุ่มใหญ่มาห้อมล้อม บรรจงแต่งหน้าเจ้าสาวให้กับนาง
การแต่งงานโดยพิธีแบบโบราณนั้นเจ้าสาวมักจะทาแป้งหนาๆ และเขียนคิ้วเป็นเส้นโค้งดั่งคันศร ซึ่งอี้หลันไม่ชอบการแต่งหน้าเช่นนี้ นางจึงบอกให้สาวใช้แต่งหน้าบางๆ
