เมื่อขบวนทัพใหญ่เดินทางกลับมาถึงเมืองหลวง หลังจากติดตามแม่ทัพใหญ่ไปถวายรายงานแด่ฮ่องเต้ และรับการปูนบำเหน็จรวมถึงพระราชทานรางวัล
หลังจากพิธีการทุกอย่างเสร็จสิ้น อี้หลันก็นั่งรถม้าที่ติดตราสัญลักษณ์ของแม่ทัพเพื่อกลับจวน เวลานี้อากาศในเมืองหลวงค่อนข้างหนาวมีหิมะโปรยปรายลงมาเบาบาง บรรยากาศเช่นนี้ชวนให้คนง่วงนอนยิ่งนัก หญิงสาวจึงเอนกายนอนหลับตาเอนอยู่บนฟูกนุ่มภายในห้องโดยสาร นางค่อนข้างที่จะอ่อนเพลียเล็กน้อยจากการเดินทางที่ยาวนาน แต่ว่ารถม้าพึ่งเคลื่อนตัวไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ก็หยุดชะงักลง
“มีเรื่องอันใดหรือ” อี้หลันเอ่ยถามสารถีทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“หลันหลัน…เป็นข้าเอง” เสียงทุ้มต่ำน่าฟังดังขึ้นที่นอกหน้าต่างรถม้า
อี้หลันได้ยินน้ำเสียงที่ฟังดูคุ้นเคย นางก็ไม่ได้รู้สึกง่วงนอนอีกต่อไป หญิงสาวรีบจัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย ก่อนจะค่อยๆ เปิดหน้าต่างรถม้าออก…
ภาพที่ปรากฏให้เห็นอยู่เบื้องหน้าคือ
