"ก็ถ้ามึงจะแคร์เจ้มึงถึงขนาดนั้น มึงก็ควรรีบกลับไปส่งกูให้ถึงมือเจ้มึงนะ" หนุ่มหล่อเจ้าของคำพูดปรายตาไปมองหญิงสาวที่เป็นคู่สนทนากับน้องชายของเขาเมื่อครู่เพียงนิด
แทบนับวินาทีได้ที่ภูมิรพีมองสุดท้ายก็มองเลยผ่านไป เสมือนกับว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นเพียงธาตุอากาศ ไม่ได้มีตัวตนพอที่เขาจะเสียเวลาให้ความสนใจ
"เฮียภูมิก็นะ แค่บอกน้องว่าอยากกลับไปนอนกกเมีย แค่เนี่ยน้องก็ยอมไปส่งแล้ว" ภูพิงค์หยัดตัวลุกพลางเดินเข้าไปเกาะไหล่ผู้ที่เป็นพี่ชาย ใช้มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าสตางค์และหยิบธนบัตรออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่ม จากนั้นหนุ่มหล่อทั้งสองก็เดินออกมาจากผับพร้อมกัน
"เท่าที่กูเห็น ผับนี้แลดูเหมือนเปิดมานานแล้วนะ"
"แฮ่ เฮียของภูนี่ฉลาดเป็นกรดเลยนะ" ภูพิงค์ยิ้มแห้ง ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถหลบหลีกฝ่ามือหนาที่ฟาดลงมาที่กลางศีรษะของหนุ่มหล่อผู้เป็นน้องได้อยู่ดี
ผัวะ!
"โอ๊ยเฮีย"
"เสียเวลากกเมียฉิบหายเลย!"
รถย
