“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาย้อนถาม เธอมีหน้าที่แค่ตอบก็ตอบออกมา” คนตัวเล็กบนเตียงเม้มปากแน่น จากนั้นก็เลือกที่จะละสายตาจากโทรศัพท์มือถือ เอาตรงๆ เถอะ ต่อให้ดูต่อไปเธอก็ดูอะไรไม่รู้เรื่องอยู่ดี
“รักบังเอิญได้ยินสิ่งที่เฮียกับภูคุยกันค่ะ”
“...”
“ได้ยินที่เฮียบอกว่า...ไม่ได้หวงรัก” ความเงียบที่เข้าปกคลุมในขณะที่คนตัวโตเพียงแต่มองเธอนิ่งๆ มันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแผ่วลงทุกที
อยู่ดีๆ ก็รู้สึกแย่แปลกๆ ทั้งที่เธอไม่ควรรู้สึกแบบนี้ และไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“แต่ไม่เป็นไรนะคะ รักเข้าใจ”
“เข้าใจว่าอะไร”
“...ก็เข้าใจว่าเราแต่งงานกันเพราะพ่อแม่แค่อยากอุ้มหลานไงคะ มันไม่มีความจำเป็นที่เฮียจะมารู้สึก...หึงหวงผู้หญิงที่ได้มาเป็นเมียเพียงเพราะว่าคุณแม่เลือกให้อย่างรักไงคะ” ความเงียบยังคงปกคลุมอยู่แบบเดิมหลังจากที่เธอพูดจบ และนั่นมันยิ่งทำให้เจ้าของคำพูดรู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิม
“รักง่วงแล้ว ฝากเฮียปิดไฟให้ด้วยก็แล้วกันนะคะ ฝันดีนะคะ” เจ้าสาวป้ายแดงพยายามปั้นรอยยิ้มสดใสกลับไป ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร และได้แต่พร่ำบอกตัวเองในใจ
เขาเคยลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่ามารอดูกันว่าใครจะเป็นฝ่ายรู้สึกก่อนใคร
คนระดับอย่างเขาคงไม่ยอมเสียหน้า เสียคำพูดหรอก! เอาเป็นว่าเธอควรทำหน้าที่ของเธอให้มันดีที่สุดก็พอแล้วยัยรัก
แค่ทำหน้าที่ของตัวเองอย่าให้ขาดตกบกพร่อง จะได้มีลูกให้สามี จะได้อยู่ตรงนี้ได้นานๆ ให้สมกับที่ครอบครัวของเขายอมยกหนี้สินให้ครอบครัวของเธอ
เขาจะรู้สึกแบบไหน หรือไม่รู้สึกอะไรกับเธอก็ช่างเขาเถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอก!