อย่ารัก..ก็ต้องเสี่ยง
820 คำ
ตอนที่ 13
วันนี้ตรีอัปสรเดินทางมาหาเพื่อนรักของเธอที่บ้าน ใบหน้าขาวใสไร้การตกแต่งจนขาวซีด ริมฝีปากที่มีสีระเรื่อสวยถูกกลบทับด้วยลิปสติกสีจางจนทำให้ดูไร้สีสัน ตากลมโตถูกซ่อนไว้หลังแว่นตาอันหนาเตอะที่ทำให้ตรีอัปสรดูจืดชืดแล้วก็เชยเอามาก ๆ แถมยังมีผมม้าปกคลุมเอาไว้จนเต็มหน้าผาก
จริยาเพื่อนของตรีอัปสรจะจับเธอแต่งตัวหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอม เพราะมันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และอีกอย่างตรีอัปสรก็ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไรด้วย หล่อนไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เพราะเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนจนได้เกรดนิยมอันดับหนึ่ง
แล้ววันหนึ่งเรื่องพวกนี้มันก็เกิดจำเป็นสำหรับเธอขึ้นมา เพราะอาทิตย์หน้า ตรีอัปสรต้องบินไปนอนกับลูกชายเจ้าของไร่ชาไกลถึงญี่ปุ่น และที่สำคัญคือหล่อนต้องพิชิตหัวใจของเขาให้ได้
“นี่แกต้องไปเป็นเมียพี่เขาเพราะว่าคุณพ่อของเขามีพระคุณกับแกเนี่ยนะ...มันไม่โบราณไปหน่อยเหรอวะ” จริยาเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ หลังจากที่ตรีอัปสรขอให้เพื่อนช่วยเปลี่ยนลุคการแต่งตัวให้เธอ
“อืม!. ก็ฉันไม่มีทางเลือกแล้วนิ พ่อของพี่วายุเค้ามีพระคุณกับฉันมาก” พูดจบตรีอัปสรก็คิดถึงภาพเหตการณ์ที่คอนโดวันนั้น
‘ฉันไม่มีวันพิศวาส ผู้หญิงอย่างเธอหรอก’ ประโยคนี้ยังก้องอยู่ในหัวของตรีอัปสรตั้งแต่วันนั้น ทำไม? ..ผู้หญิงอย่างเธอไม่ดีตรงไหน เรียนก็เก่ง ทำงานก็ดี
“แกเป็นอะไรไป หนาตาซีดเซียว” จริยามองเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น หลังจากนั้นตรีอัปสรจึงเล่าความจริงทั้งหมดให้เพื่อนฟังอีกครั้งอย่างละเอียด
จริยาเคยรูมาว่า วายุ คือรักแรกของตรีอัปสรก็เมื่อตอนที่ไปเรียนญี่ปุ่นด้วยกัน เธอแอบเห็นตรีอัปสรมีรูปของวายุที่ถ่ายด้วยกันตอนเรียนมัธยม แต่บัดนี้เวลาผ่านไปหลายป ตรีอัปสรก็เคยออกเดตกับเพื่อนชายหลายคน แต่ก็ไม่เคยเห็นเพื่อนจะจริงจังกับใครเลยสักคน
“สรุปว่าแกยังชอบพี่เขาอยู” จริยายิงคําถามตรงใส่เพื่อนทันทีอย่างไม่อ้อมค้อม
“อืม ก็ประมาณนั้นแหละ
“ถ้างั้นก็จะกลัวอะไรล่ะ โอกาสรอแกอยู่ตรงหน้าแล้วไง”
“แต่ฉันมองว่ามันไม่ใช่โอกาสนะสิ” หญิงสาวหันมาบอกเพื่อน
“หมายความว่ายังไง ก็แกได้โอกาสอยู่กับเขาสองต่อสองแล้วนี่ไง” จิรยาเลิกคิ้วถาม
“นั่นมันก็ใช่ แต่ฉันกลัวนะสิ” ตรีอัปสรมีสีหน้าเศร้าลง จนเพืื่อนสาวต้องเอ่ยถาม
“กลัวหรือไม่มั่นใจเอาให้แน่”
“ไม่มั่นใจด้วย กลัวด้วย ฉันยังเวอร์จิ้นนะแก”
“เฮ่อ!..แกไปอ่านทฤษฎีก่อนเลย ปฏิบัติน่ะมันไม่ยากเท่าไหร่ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ”
“แกพูดเหมือนรู้เลย หรือว่าแกแอบมีแฟนแล้วไม่บอกฉัน..ห๊า!!” ตรีอัปสรหันมาคาดคั้นเพื่อน
“จะบ้าเหรอ!... ฉันก็ยังเวอร์จิ้นเหมือนแกนั่นแหละ แก๊งสาวโสดของเรามีแค่ยัยภัคคนเดียวที่สละโสด”
“แล้วแกจะไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้านี้แล้ว ฉันกลัวจังเลยจริยา”
“กลัวอะไรอีกล่ะ”
“ฉันกลัวว่า ถ้าพี่วายุรู้ความจริงว่าฉันร่วมมือกับคุณลุง เขาจะโกรธฉันขึ้นมานะสิ”
“แกก็มัวแต่คิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิด ลองเรียงลำดับก่อนสิ อันไหนมาก่อนอันไหนมาหลัง แกอย่าลืมสิว่าโอกาสที่แกจะอยู่กับเขา ก็ไม่ได้มีบ่อย ๆนะ”
“ฉันกลัวความเจ้าชู้ของเขาด้วยนะสิ เขาควงผู้หญิงระดับนางแบบ ระดับพริตตี้ทั้งนั้น แล้วอย่างฉันล่ะ”
“แกก็สู้พวกนั้นได้”
“จริงเหรอ”
“อ๋อ ฉันรู้ล่ะ ที่แกมาหาฉันถึงที่นี่เพราะนี้เรื่องด้วยใช่มั้ย”
“อือ”
“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก โอเค ฉันรับรองว่าต่อไปนี้แกจะไม่เป็นอีเพิ้งคนเดิมอีกต่อไปแล้วเพื่อน”
“ฉันถามแกหน่อยสิ.....แกรักเค้ามากพอที่จะเสี่ยงมั้ย” จริยาตัดสินใจถามคำถามนี้เพราะไม่อยากให้เพื่อนเสียใจภายหลัง
“เสี่ยง!..เสี่ยงยังไงเหรอ” ตรีอัปสรเลิกคิ้วถามเพื่ือน
“ก็เสี่ยงที่จะต้องพลาดท่า ท้องไส้ขึ้นมาไง”
“ฉันยอมเสี่ยง เพราะฉันรักเขา ถึงแม้ว่าจะต้องเสียใจ ก็อยากจะลองดูสักครั้ง”
“งั้นวันนี้แกพร้อมมั้ย”
“พร้อมสิ”
“ถ้าแกพร้อม งั้นวันนี้ฉันจะพาแกไปเปลี่ยนลุค เอาให้พี่วายุตะลึงไปเลย”
- ผู้เขียน
