ปมรักลิขิตปรารถนา

บทที่ 2 ปมของเธอและปมของฉัน

คืนนั้นหลังจากที่สิบทิศได้คุยกับปู่ ย่า และแม่ของตัวเอง สิบทิศก็นอนครุ่นคิดถึงเรื่องราวของตัวเอง จนทำให้นั่งอ่านรายงานการประชุมแทบจะไม่รู้เรื่อง หวนคิดถึงความรักของตัวเองสมัยเรียนก็ทำให้รู้สึกเข็ดขยาดผู้หญิงหน้าเงินไม่อยากรักใคร ไม่ได้หลงเหลือความเชื่อว่าจะเจอความรักที่ไม่ได้มาด้วยการเอาเงินทองหาซื้อมาอีกแล้ว

“ทศ เรนจะออกไปดื่มกับเพื่อนนะวันนี้ พรุ่งนี้เรนไม่มีเรียน” หยาดพิรุณแฟนสาวของสิบทิศพูด

“เรนไม่ออกไปไม่ได้หรือ วันนี้ทศเหนื่อย ทศไปทำงานมา แล้วนี่ก็ต้องรีบกลับมาเคลียร์รายงานอีก ทศไม่มีเวลาแล้ว คงออกไปดื่มเป็นเพื่อนเรนไม่ได้ ไว้ทศทำรายงานเสร็จก่อนเดี๋ยวทศพาไปวันหลังได้ไหมครับ” สิบทิศบอกกับแฟนสาวด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้แฟนสาวออกไปคนเดียว

“ไม่ต้องหรอกทศ ทศก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่ทำงานพิเศษหาเศษเงินมาใช้จ่ายก็ทำงานส่งอาจารย์ เรนเป็นแฟนทศมาเกือบจะ2ปีแล้วทศก็เสมอต้นเสมอปลาย ราบเรียบ ทำแต่งานและเรียนจนเรนชินชาไปหมดแล้ว ไม่คาดหวังอะไรแล้วละ คืนนี้เรนจะออกไปกับเพื่อนค่ะ ไม่รบกวนทศหรอก” หยาดพิรุณพูดประชดสิบทิศอยู่ในที

“แต่ที่ผมต้องทำงานต้องตั้งใจเรียนก็เพราะอนาคตของเรานะเรน” สิบทิศพูด

“ค่ะเพื่ออนาคตของทศ เรนก็ไม่แน่ใจแล้วว่าอนาคตเรนด้วยหรือเปล่านะคะ เรนเบื่อ เอาเป็นว่าวันนี้เราค่อยคุยเรื่องอนาคตกันดีกว่านะทศ เรนจะออกไปสนุกกับเพื่อน” หยาดพิรุณพูดและออกไปจากห้องทันที และทั้งคืนของคืนนั้นหยาดพิรุณก็หายไปทั้งคืน กลับห้องมาอีกทีช่วงสายของวันใหม่โดยบอกกับสิบทิศว่าเมาเลยไปนอนค้างห้องเพื่อน

หยาดพิรุณออกไปเที่ยวบ่อยมากขึ้น บางทีก็ไม่กลับห้องติดต่อกันสองถึงสามวัน พอเป็นแบบนั้นบ่อยเข้าสิบทิศจึงเริ่มทนไม่ไหวต้องขอคุยด้วย

“เรน ผมว่าคุณเที่ยวบ่อยมากขึ้นนะ คราวนี้คุณหายไปสามวันผมติดต่อคุณไม่ได้เลย คุณไปไหนมา” สิบทิศถามด้วยความโมโห

“ไปเที่ยว อย่ามาบ่นฉันให้มากได้ไหมทศฉันรำคาญ คุณไม่ใช่พ่อฉันนะ บ่นอยู่ได้น่าเบื่อมาก” หยาดพิรุณพูดอย่างไม่ยอมเช่นกัน

“ใช่ผมไม่ใช่พ่อ แต่ผมเป็นแฟนคุณ ผมต้องรู้ไหมว่าคุณหายไปไหนมา ไปกับใคร ตอบผมมานะเรน” สิบทิศพูดเสียงดังขึ้นด้วยความโกรธมาก

“เออ เป็นแฟน งั้นก็เลิกกันเลยตอนนี้ รำคาญ จะได้ไม่ต้องมาอยากรู้อีก เราเลิกกันนะทศ เรนทนความลำบากต่อไปไม่ไหวแล้ว อีกอย่างเรนเจอคนใหม่ที่เรนคิดว่าเขาจะทำให้ชีวิตของเรนดีขึ้นได้แล้ว เขามีทุกอย่าง เขาให้เรนได้ในสิ่งที่ทศให้ไม่ได้” หยาดพิรุณพูด

“ผมก็พยายามให้คุณในสิ่งที่จำเป็น ค่าเทอมคุณผมก็ช่วยรับผิดชอบจ่ายให้ ห้องที่อยู่ด้วยกันผมก็ออกค่าเช่า คุณแค่หาเงินใช้จ่ายส่วนตัวเท่านั้น พ่อแม่คุณก็ส่งเงินมาให้คุณจากเมืองไทย คุณลำบากตรงไหนเรน” สิบทิศถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็ค่าใช้จ่ายส่วนตัวนั่นแหละ ฉันไม่พอใช้ ฉันอยากได้ของดีๆ แพงๆมาใช้ มีเงินไปกินไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง แต่คุณก็ให้ฉันประหยัดๆ ตลอดเวลา ฉันเบื่อชีวิตแบบนี้ แล้วในสิ่งที่ฉันขาดฉันก็มีคนช่วยเติมเต็มให้ฉันได้แล้ว ถ้าคุณรักฉันปล่อยฉันไปเถอะ ให้ฉันได้มีความสุขเถอะนะทศ” หยาดพิรุณพูดและคำพูดนั้นก็ยังดังก้องอยู่ในหูของสิบทิศจนถึงทุกวันนี้

หลังจากเลิกรากันไปได้ไม่นานนัก สิบทิศก็ได้ข่าวว่าหยาดพิรุณแต่งงานไปกับเศรษฐีด้านการเงินชาวอเมริกันที่อายุห่างจากหยาดพิรุณหลายปี หลังจากนั้นสิบทิศก็เรียนจบและได้เดินทางกลับประเทศไทยไม่ได้ติดต่อกับหยาดพิรุณอีกเลย กลับมาสิบทิศก็ทำงานอย่างหนักพัฒนางานของวิศวะโยธินกุลจนเจริญก้าวหน้า ไม่สนใจจะมีความรักอีก มีบ้างก็แค่หาความสุขทางกายตามประสาผู้ชาย ซึ่งส่วนใหญ่เลขาหนุ่มของเขาก็จะเป็นผู้จัดหาบรรดาดารานางแบบพริตตี้ที่หาลำไพ่พิเศษมารองรับและตอบสนองความต้องการทางกายให้เขาเท่านั้น

ฝั่งบ้านเรือนขาวของมุกอันดา คืนนี้มุกอันดาก็นอนไม่หลับด้วยเช่นกัน เพราะกังวลใจที่จะต้องแต่งงานทันทีที่เรียนจบ มุกอันดามีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนหมากตัวหนึ่งในเกมธุรกิจของผู้เป็นปู่ พวกท่านไม่ได้สนใจ ใส่ใจเรื่องความรักของมุกอันดาเลย มันแน่ชัดเสียยิ่งกว่าชัดว่า พวกท่านบังคับให้มุกอันดาแต่งงานด้วยเหตุผลว่าด้วยเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจ คิดอย่างคนรวยทั่วไปที่ทำอะไรก็คิดถึงเงินและผลประโยชน์เป็นที่ตั้ง มุกอันดาจะต้องกลายเป็นแม่พันธุ์ เพื่อมีทายาทให้กับหลานชายของเจ้าสัวประวิทย์ผู้มั่งคั่งร่ำรวย แต่อย่าได้คาดหวังเลยว่าจะได้พบเจอความรักที่เป็นของกันและกันจริงๆ คนรวยมีทางเลือกเยอะ คงมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลัง มันเป็นภาพที่มุกอันดาไม่ปรารถนาให้พบเจอในชีวิตของตัวเองแน่ๆ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ การได้รับตำแหน่งลูกสาวของเมียรอง มุกอันดาก็แทบจะทนรับสภาพนี้ไม่ได้ ยิ่งนึกย้อนไปในอดีตด้วยแล้วยิ่งนอนไม่หลับ

“พี่ลักษณ์ พี่มี่ เล่นอะไรกันอยู่ค่ะ” สาวน้อยมุกอันดาถามพี่สาว

“อย่าเข้ามานะอีลูกเมียน้อย สกปรก คุณแม่ของฉันบอกว่าอย่าไปยุ่งกับแก ออกไปเลยนะอีลูกเมียน้อย” วิไลลักษณ์พี่สาวของมุกอันดาไล่

“ใช่ อีลูกเมียน้อย แม่แกมาแย่งพ่อของฉันไปจากแม่ของฉัน ฉันเกลียดแก ออกไปนะอย่ามายุ่งกับพวกฉัน” ลักษมีพี่สาวอีกคนพูดขึ้นอีกคน มุกอันดาจึงต้องลุกขึ้นและเดินหน้าเศร้ากลับไปหามารดา

“แม่ขาทำไมมุกต้องโดนพี่มี่กับพี่ลักษณ์ด่าว่าเป็นลูกเมียน้อย เมียน้อยคืออะไรหรือคะแม่” มุกอันดาถามพาซื่อแต่ไปสะกิดโดนแผลในใจของผู้เป็นมารดาเต็มๆ

“มุก ลูกก็อย่าไปเล่นกับพี่เขาสิลูก มุกฟังแม่นะลูก เมียน้อยคือผู้หญิงไม่ดี แต่ไม่ใช่ทุกคนอยากจะเป็นเมียน้อยนะลูก แม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาเป็นเมียน้อยเขาเพื่อช่วยต่อลมหายใจคุณยายออกไป มุกรู้เอาไว้นะอย่าเป็นเหมือนแม่ อย่ายอมจำนนต่อโชคชะตา อย่าทำร้ายจิตใจใคร การได้เป็นเมียเดียวดีที่สุด อีกหน่อยมุกโตขึ้นมุกจะเข้าใจแม่” นางรุ้งพราวสอนลูกทั้งน้ำตา

“แม่ขา แม่ร้องไห้ทำไม อย่าร้องนะคะ ต่อไปมุกจะไม่ไปเล่นกับพวกพี่ๆ เขาอีก และจะไม่ถามถึงเรื่องเมียน้อยอีกแล้ว แม่อย่าร้องไห้นะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยกอดแม่ของตัวเอง

เมื่อสติกลับคืนมาหลังจากที่ล่องลอยคิดถึงเรื่องความหลัง มุกอันดาจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำและมานอนพลิกตัวไปมาอยู่หลายรอบ พรุ่งนี้วันจันทร์มุกอันดาต้องไปเรียน และจะกลับไปค้างที่คอนโดใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ผู้เป็นย่าได้ซื้อให้เป็นของขวัญตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้

เช้าของวันต่อมามุกอันดาตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาลงมาข้างล่างเพื่อกินอาหารเช้ากับแม่

“จะไปเรียนแล้วหรือลูก วันนี้ค้างที่คอนโดหรือว่าจะกลับมาบ้าน” นางรุ้งพราวถามลูกสาว

“ค้างที่คอนโดค่ะ วันนี้ทิพย์จะมานอนค้างกับมุกที่คอนโดด้วย” มุกอันดาบอกแม่ว่าทิพย์อาภาเพื่อนสาวคนสนิทของตนจะมาค้างด้วย

“อย่างนั้นหรือ วันเสาร์นี้ลูกกลับบ้านนะ แม่จะทำกับข้าวรอ ถ้าอิ่มแล้วก็รีบไปเรียนเถอะแล้วก็ขับรถดีๆ ด้วย” นางรุ้งพราวบอกลูกสาว

“ค่ะแม่ แม่เหงาหรือเปล่า ถ้าเหงาพรุ่งนี้หนูจะกลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนแม่” มุกอันดาถาม

“ไม่เหงาหรอกลูก แม่ทำขนม อบขนมส่งร้านอาหาร ร้านกาแฟสดทุกวันเพลินดีไม่เหงา บางวันคุณย่าก็มาอยู่ด้วย มาช่วยแม่ห่อขนมบ้าง ชวนคุยบ้างพอคลายเหงา” นางรุ้งพราวบอกลูกสาว

“ค่ะแม่ ถ้าอย่างนั้นมุกไปเรียนก่อนนะคะ” มุกอันดาพูด