ในตอนกลางดึก เยี่ยหลี่เฉียงลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ปลายเท้า เพราะเขานอนยันผ้าห่มออก
ตั้งแต่ภรรยาแยกห้องนอนก็ไม่มีใครคอยดึงผ้าห่มขึ้นมาให้ จึงต้องลุกขึ้นมาเพื่อดึงผ้าขึ้นมาห่มเอง
ตอนนี้เขารู้สึกว่าไข้ลดลงมากแล้ว แต่ยังคงอ่อนเพลียอยู่เล็กน้อย พรุ่งนี้น่าจะไปทำงานไหว
คืนนี้เขาต้องพิมพ์เอกสารให้ได้สักครึ่งหนึ่ง แล้วพรุ่งนี้ต้องไปทำงานในส่วนที่ค้างไว้ให้เสร็จ เพราะมีกำหนดส่งงานในวันมะรืน หากลางานพักที่บ้านก็เกรงว่างานจะล่าช้า และผู้จัดการจะหาว่าเขาใช้อาการป่วยเป็นข้ออ้างในการไม่ส่งงาน
เมื่อนึกได้ดังนั้น เขาลุกขึ้นตั้งใจจะไปทำงานตามที่วางแผนเอาไว้แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่น่าทำไหวแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
เมื่อลุกขึ้นหันหน้าไปที่โต๊ะทำงานของตน ภาพของจางซูเจินที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะทำงานทำให้เขายิ้มออกมา ความทรงจำที่เลือนรางที่เขาคิดว่าเป็นความฝัน แต่ว่ามันกลับเกิดขึ้นจริงที่เธออ
