บทที่ 31
ร่างสูงใหญ่ของริคคาโดทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังสีดำของตัวเอง มือใหญ่เปิดหน้าโน้ตบุ๊กตัวเก่งเพื่อเช็คอีเมลสำคัญที่ลูกค้าอาจจะส่งมาให้ ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุดก็ตาม
ใช้เวลาไม่นานอีเมลครึ่งร้อยฉบับก็ถูกเปิดอ่านจนหมด ชายหนุ่มปิดเครื่อง กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่เสียงโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าบางเฉียบที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นเสียก่อน
มือใหญ่หยิบมันขึ้นมามอง และเมื่อเห็นเบอร์ที่เรียกเข้ามาก็กดรับทันที “มีอะไรหรือดิม...” ทักทายดิมิเทรียสน้องชายคนรองเสียงแจ่มใสจนปลายสายอดแซวกลับมาไม่ได้
“เสียงผ่อนคลายแบบนี้ แสดงว่าไม่ต้องพึ่งแอลกอฮอล์แล้วใช่ไหมครับ”
ริคคาโดตีหน้ายักษ์ใส่มือถือ ก่อนจะตอบออกไปเสียงห้วนเล็กน้อย “ห้ามแซวพี่ไม่ชอบ... แล้วนี่มีอะไรล่ะถึงได้โทรมา...”
ดิมิเทรียสหัวเราะมาตามสาย “ลืมแล้วหรือครับว่าให้ผมทำอะไรให้...”
ชายหนุ่มผู้พี่ทำท่าครุ่นคิด แต่ก็คิดไม่ออก เพราะตอนนี
