ตอนที่ 2 โทษทัณฑ์จากคนเถื่อน 100%
2527 คำ
ตอนที่ 2
โทษทัณฑ์จากคนเถื่อน 100%
คนางค์นุชดิ้นรนขัดขืนเมื่อเริ่มรู้ว่าชายหนุ่มไม่เพียงโอบวงแขนรอบร่างตนเท่านั้น แต่เขากลับเลื่อนใบหน้ารกชัฏเข้าหาซอกคอผ่อง ทั้งยังใช้หนวดคมสากระคายเคืองถูไถไปตามเนินไหล่เกลี้ยงกลม จนหญิงสาวขนลุกซู่ ทั้งยังตกใจกลัว เพราะไม่คาดคิดว่าโจรร้ายตนนี้จะแสดงกิริยาเถื่อนถ่อยกับเธอ
“อย่าอวดเก่งให้มันมาก! เพราะเธอจะตายโดยไม่รู้ตัว” สิ้นคำเอ่ยขู่เรียบนิ่ง รีบจรดริมฝีปากหยักสีกุกลาบสดซับไปตามผิวกายผ่อง ความหอมหวานของเธอนั้นยั่วยวนเขาสุดๆ ยั่วยวนจนยากเกินจะห้ามใจ
แต่คนตัวเล็กนี่สิ! สั่นระริกไปทั่วสรรพางค์กาย แต่ไม่วายขยับ กลีบปากสวยต่อว่า
“อะ ไอ้โจรโรคจิต ไอ้โจรประสาท ไอ้โจร…” เสียงหวานผาดแผ่วเบาลง และนิ่งเงียบในที่สุด เพราะยิ่งเธอต่อว่าโจรป่าเถื่อนก็ไม่อยู่นิ่ง ไซ้ซุกปลายจมูกไปถ้วนทั่วลาดไหล่เกลี้ยงเนียน ก่อนจะวกกลับมาหา ซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มแรงๆ จนคนไม่ประสาสะดุ้งตื่นตกใจ และยิ่งเขารุกหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอนั้นแทบจะทรุดกายแล้วลืมหายใจ ณ ตรงนั้น...
ตรงข้ามกับอีกคนที่พึงพอใจ ยิ่งเห็นหญิงสาวในอ้อมกอดหวาดกลัวเขายิ่งสุข ตวัดรวบร่างบางมาแนบชิดจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน
มหาโจรเถื่อนเลื่อนสายตาคมประสานกับนัยน์ตาดำดุจตากวางสาว แล้วเลื่อนมองต่ำพร้อมหยุดอยู่ตรงเรียวปากสวยกระจับที่เผยอค้างน้อยๆ มีหรือที่เขาจะรอช้า กลีบปากหยักหนาแนบสัมผัสความหวามหวานจากโพรงปากสาว ซึ่งเคยลิ้มรสมาบ้างแล้ว และรู้ว่ารสชาติก็ยังคงหวานล้ำเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ส่วนคนางค์นุชแทบลมจับ ยิ่งโจรตัวใหญ่พยายามสอดปลายลิ้นร้อนหนาเข้ามาเกาะเกี่ยว เธอนั้นแทบขาดใจเพราะไม่สามารถ ห้าม ต่อต้าน หรือผลักดันเขาให้ออกไปได้ จึงต้องยอมจำนนให้คนแปลกหน้าจุมพิตโดยรู้สึกผิดต่ออีกคนที่ตราตรึงในหัวใจ
ขณะเดียวกันนายหัวหนุ่มในคราบโจรป่าหน้าเถื่อน ตวัดลิ้นร้อนสำรวจโพรงปากหวานให้ถ้วนทั่วทุกซอกมุม ทั้งยังขบความอ่อนนุ่มข้างในเป็นการลงโทษแม่คนจอมพยศไปด้วย
“อย่าดื้อ” คนางค์นุชไม่สนใจ กำปั้นเล็กรัวใส่แผงอกกว้างกระด้าง ทั้งพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบหนี เพื่อให้เขาถอนริมฝีปากออกจากเรียวปากกระจับของตน แต่ธัชชานนท์ไม่สนใจ เพราะเขากำลังเคลิ้มไปกับรสหอมหวานตรึงใจที่ได้สัมผัส แม้ปากจะบอกว่าเกลียดหญิงสาว เกลียดมากถึงมากที่สุด และตั้งใจลงโทษให้เธอขยาดหวาดกลัว แต่ผิดคาดเพราะกลายเป็นเขาเองที่ติดกับดักยัยแม่มดร้ายอย่างเธอ
นายหัวหนุ่มพยายามประคองสติไม่ให้เกินเลยขอบเขต และย้ำเตือนตนเองให้รู้ตัวเสมอว่า กำลังสั่งสอนและมอบบทเรียนให้หญิงสาว เข็ดหลาบ ขณะเดียวกันแทรกฝ่ามือร้อนเข้าไปสัมผัสผิวพรรณนุ่มนิ่มใต้ร่มผ้าอาภรณ์
กายสาวที่ไม่เคยผ่านมือชายใดพลันสะดุ้งตื่นตกใจ แล้วยิ่งเขาลากฝ่ามือร้อนดุจถ่านกล้าพาดผ่านมายังหน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน หญิงสาวถึงกับเผยอเรียวปากสวยครางแผ่วออกมา
“อ๊ะ อุ๊ย! อื้อ!”
เสียงหวานกลืนหายไปพร้อมกับรสจุมพิตหวามหวาน ขณะ เดียวกันมือร้อนป่ายปัดเวียนวนจนถ้วนทั่วหน้าท้องเนียนสวย เลื้อยไต่ ไปทางด้านหลังสอดรั้งรับกับบั้นเอวนิ่ม แล้วบีบนวดด้วยความมันเขี้ยว ยิ่งรู้ว่าหญิงสาวตระหนกตกใจเขายิ่งไม่อยากหยุด อยากให้เธอรับรู้ว่าการพยศอวดดีแล้วผลตามมาจะเป็นอย่างไร ในเมื่อขู่จากการกระทำชำราวไม่ได้ เขาก็จะหันมาใช้การขู่ด้วยความพิศวาสแทน
“ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเต็มไม้เต็มมือขนาดนี้”
“อ๊ะ!!”
โจรเถื่อนไม่สนใจเสียงครางเพราะกำลังลากฝ่ามือร้อนปลด ตะขอบราเซียร์ตัวเล็กที่ห่อหุ้มเต้าอวบเอาไว้ และไม่ปล่อยให้เธอได้ต่อว่า กลีบปากหนาเลื่อนมาบดขยี้เรียวปากสวยๆ อย่างรุนแรงและตั้งใจ
ชายหนุ่มที่มากด้วยประสบการณ์ไม่ปล่อยให้ตนเป็นฝ่ายรุกเพียงอย่างเดียว แต่กลับเฉลียวฉลาดด้วยการสอนคนตัวน้อยให้เป็นฝ่ายรุก เสียบ้าง สอนให้เธอจูบตอบ ซึ่งอาจจะเงอะงะ แต่หารู้ไหมว่า การกระทำของแม่คุณนั้นมันกระตุ้นความต้องการในกายเขามากขึ้นเรื่อยๆ
และจากจูบที่ไม่ประสาก็เริ่มพัฒนาดีขึ้น เรียวลิ้นเล็กละมุนเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่ชายหนุ่มมอบให้โดยไม่รู้ตัว หญิงสาวได้สติอีกครั้ง ก็เมื่อคนหน้ารกใจร้ายกำลังใช้มืออีกข้างลากต่ำลงมาใต้สะดือบุ๋มสวย นิ้วแกร่งเกี่ยวตะขอกางเกงตัวน้อยออกด้วยความชำนาญ ร่างงามสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สติที่พอหลงเหลือก็สั่งการให้มือเรียวเลื่อนมาห้ามเอาไว้
“อย่าดื้อสิ” เอ่ยชิดกลีบปากเรียวสวยพร้อมทั้งขบลิ้นเล็กหวานละมุนเป็นการลงโทษที่เธอขัดใจไม่ถูกเวลา ก่อนจะฝังหน้าเถื่อนๆ เข้าหาทรวงอวบอิ่ม
“ฉะ ฉัน… อ๊ะ! อ๊าซ์!” นายหัวหนุ่มได้ยินเสียงครางแล้วยกมุมปากยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะกวาดไล้ปลายชิวหาร้อนชื้นกลืนกินเต้าอวบอิ่ม อมเม็ดยอดสีชมพูสวยแล้วเม้มแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว
มือร้อนอีกข้างไม่ว่างเว้นเน้นนวดเต้าสาวให้ดีดเด้งต่อสู้ คนตัวเล็กเสียวสะท้านสุดๆ แต่ก็ไม่ลืมตกใจและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เพราะสิ่งที่เขามอบให้แก่เธอนั้นยากเกินจะอธิบาย ทรมานเหมือนจะขาดใจหากแต่ในช่วงเวลานั้นกลับมีความสุขเล็กๆ วิ่งเข้ามา
ในขณะที่ธัชชานนท์ก็เอ่ยปากชื่นชมไม่เคยขาด...
“ทั้งสวย ทั้งหวาน หวานเหลือเกิน อา...”
“พะ พอเถอะนะ ซี้ดส์” พยายามกลั้นใจแล้วกัดฟันสั่งห้ามคนตัวใหญ่อย่างทรมาน แต่เขายังคงมอบหวามหวานปนตื่นเต้นให้เธอไม่มีหยุด
“หืม…”
“ฉะ ฉัน กะ…กลัว” เอ่ยห้ามทั้งรั้งร่างหนาเอาไว้ เมื่อเขาทำท่าจะโน้มกายอรชรอ้อนแอ้นให้เอนลงนอนไปกับแคร่ไม้ที่อยู่ไม่ไกล คนางค์นุชตื่นตระหนกตกใจก่อนจะหาวิธีเอาตัวรอด แต่จะด้วยวิธีการไหนเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน และดูท่าว่าโจรตัวใหญ่นั้นก็ไร้วี่แววจะผละกายออกห่าง
หญิงสาวพยายามเอ่ยห้าม ทั้งยังผลักเขาออกห่าง แต่ธัชชานนท์ไม่สน สาละวนมือใหญ่ร้ายกาจเกี่ยวกางเกงตัวน้อยหลุดลอยไปจาก เรียวขาเสลา วาดมือร้อนเร่าสัมผัสเนินอุดมซึ่งมีผ้าผืนเล็กปกปิดส่วนสงวนนั้นเอาไว้ และการลากไล้ของคนประสบการณ์ช่ำชองก็ทำเอาหญิงสาวเสียวสะท้านจนแทบประคองกายไม่อยู่ เผลอตวัดวงแขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่ง นายหัวหนุ่มแอบกดมุมปากยิ้มอย่างพอใจแล้วไซ้หน้าเข้าหาพวงแก้มใส ก่อนจะขยับปากเอ่ยถามเสียงพร่า
“ชอบไหม หือ…” พ่นลมหายใจอุ่นร้อนรดซอกคอสาว ทำเอา คนางค์นุชนอ่อนปวกเปียกราวขี้ผึ้งรนไฟ ครั้นโดนโจรใจร้ายร่างมนตร์ปรารถนาใส่และเธอก็ไม่รู้จะสรรหาถ้อยวจีใดมาตอบ จึงเลือกที่จะเงียบ และมีเพียงเส้นริ้วสีแดงที่วางทาบบนพวงแก้มทั้งสอง
ส่วนธัชชานนท์เมื่อเห็นแม่คนดื้อเงียบนานเข้า เขาจึงกระซาบถามอีกครั้ง “ว่าอย่างไร ชอบไหม หือ…” ไม่เพียงแค่ถาม แต่เขาเร้ารุกปลุกเธอด้วยการสอดปลายนิ้วแกร่งไปที่ซอกขาเรียว เฉียดผ่านผิวผ้าบางเบา ที่ห่อหุ้มเนินสงวนส่วนนั้น
“มะ ไม่รู้ อ๊า...”
“ไม่รู้ได้อย่างไร เธอชอบไหมกับสิ่งที่ฉันทำ ชอบหรือเปล่าที่ฉันสัมผัสตรงนี้ ตรงนี้ และก็ตรงนี้” ขณะที่ปากว่ามือก็ขยับตาม คนางค์นุชตกใจที่เขาไม่อยู่นิ่ง ซ้ำมือร้อนยังลากไปทุกหนแห่งตามที่พูด
“ฉันกลัว ยะ อย่าทำอะไรฉันเลย อูยยย...ซี้ดส์...”
“ไหว้ฉันสิ! คนางค์นุช! ไหว้อ้อนวอนฉัน แล้วฉันจะเมตตาเธอ” อสูรร้ายวิ่งมาสถิตกายอย่างรวดเร็ว เมื่อได้สบประสานนัยน์ตาคู่งามที่เฝ้าอ้อนวอน ทุกอย่างที่เธอกระทำ ทุกอย่างที่เธอแสดงออกมา มันก็แค่มารยา หึ… ผู้หญิงมารยาเอ๊ย!
และชายหนุ่มก็แย้มยิ้ม เมื่อหญิงสาวยอมทำในสิ่งที่ตนต้องการ มือเรียวสองข้างยกขึ้นมาประกบกันเป็นรูปดอกบัว ร้องขอความเห็นใจ ทว่า...
“ไหว้อย่างเดียวไม่พอหรอกคนางค์นุช เธอต้องพูดด้วยสิมันถึงจะครบองค์ประกอบ จริงไหม...” ในเมื่อเขา คือคนถือไพ่เหนือกว่า จะสั่งการสิ่งใดก็ยอมได้ทุกอย่าง
“เมตตาฉันเถิดนะ ฉันกลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” หญิงสาวฝืนทนด้วยอาการขื่นขมสุดขีด เธอไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ต้องมาประนมมือ ร้องขอความเห็นใจจากชายชาญแปลกหน้า หากไม่กลัวว่าเขาจะ...
“หึ!!”
เห็นแล้วสมเพชสุดๆ จากนั้นจึงเอ่ยสั่งเสียงดัง “เอามือลงได้แล้ว ฉันจะให้โอกาสเธอ คราวหลังอย่าริมาตบหน้าฉันอีก จำไว้! ไป ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ฉันมีงานให้เธอทำ”
มองหน้ามหาโจรหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ เขายังมีงานอะไรให้เธอทำอีก ตอนนี้ร่างกายเธอไม่ไหวแล้วนะ มันจะระบมไปทั่วทั้งร่างอยู่แล้ว
“ทำไม? มองหน้านี่หมายความว่าอย่างไร ไม่ทำใช่ไหม จะอยู่บนแคร่แล้ว ‘อ้าขา’ ให้ฉัน ‘เอา’ เธอใช่ไหม” ถ้อยวาจาที่หลุดออกมาจากกลีบปากหยักนั้นดูแคลนหญิงสาวสุดๆ
“ปะ เปล่า” เสียงหวานแผ่วปฏิเสธโดยเร็ว แต่เธอยังอยู่ในอิริยาบถเดิม ไม่ทันได้ขยับเขยื้อนกายไปทางไหน เป็นเหตุให้บุรุษหน้ารกตรงหน้าตะคอกเร่งเร้าอีกครั้ง
“เปล่าก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นแล้วทุเรศ” นัยน์ตาคมวาวกวาดมองทุกสัดส่วน แล้วแสยะยิ้มซ้ำเติม เมื่อเห็นว่าใบหน้านวลงามนั้นซีดลงเล็กน้อย แต่หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจ หันไปคว้าเศษชั้นในตัวน้อยมาไว้ และไม่ทันจะสวมใส่ มหาโจรใจร้ายก็ตะคอกเสียงดังจนเธอสะดุ้ง
“หรือว่าเธอจะไปชุดนี้ล่ะห๊ะ! ชักช้าลีลานัก!”
“ออกไปก่อนสิ” ธัชชานนท์ได้ยินแล้วหน้าตึงขึ้นมาทันที เพราะในความรู้สึกเขาเธอยังอวดดีไม่เลิก แต่จะให้ไปต่อล้อต่อเถียงอีกล่ะก็ คงไม่! เพราะเขาก็ไม่อยากทรมานตนเองไปมากกว่านี้
“อายเหรอ อายทำไม ในเมื่อร่างกายเธอฉันเห็นจนเกือบหมดแล้ว ของเน่าโทรม โสมมนั้นน่ะนะ ฉันไม่พิศวาสหรอก” คนางค์นุชอยากจะกรี๊ดลั่นใส่หูเขานัก แล้วเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาน่ะ หมาตัวไหนที่มันทำท่าจะงาบเธอ แต่ก็เพียงแค่คิด เพราะตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวจึงเฝ้าเก็บเอาความเคียดแค้น ความเจ็บใจยัดเก็บไว้ที่ก้นบึ้ง ‘หัวใจ’
หญิงสาวไม่ต่อปากต่อคำ เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพภายในเวลาไม่กี่นาที
จากนั้นก็โดนโจรหน้ารกชัฏกึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากกระท่อม ร่างผอมบางอยู่ภายใต้ชุดคนสวน บนศีรษะทุยสวยมีหมวกปีกสีเข้มครึ้มสวมทับสำหรับบดบังแดดจ้า และระหว่างทางที่เดินมา หญิงสาวหน้ามืดอยู่บ่อยครั้ง แต่เลือกที่จะเงียบและเก็บไว้คนเดียว
สวนปาล์มกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา คนงานร่วมพันชีวิตกำลังขะมักเขม้นทำงานตรงหน้าอย่างตั้งใจ
แต่บริเวณที่คนางค์นุชยืนอยู่เป็นบริเวณท้ายไร่ค่อนข้างไกลผู้คน มหาโจรทิ้งจอบ เสียม และเข่งขนาดใหญ่อีกสามใบให้ เธอมองหน้าแล้วขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“อะไร?” เหลือบมองอุปกรณ์การเกษตรที่กองรวมกันอยู่ ธัชชา-นนท์เห็นท่าทีหญิงสาวแล้วเกิดอาการมันเขี้ยวขึ้นมา กระชากเสียงห้วนกระด้างตอบ
“ทำงานไงล่ะแม่คุ๊ณ เก็บปาล์ม” ได้ยินที่เขาสั่งแล้ว คนางค์นุชอยากจะบ้าตาย ‘เก็บปาล์ม’ เนี่ยนะ เธอเคยทำที่ไหนกันเล่า คนงานสาวเผยอริมฝีปากได้รูปกระจับพ่นคำปฏิเสธทันที
“ฉันทำไม่เป็น” พูดจบทำท่าจะเดินหนี แต่มีหรือที่อีกคนจะยินยอม
“อย่าโง่! ทำ!” สั่งเสียงดังเมื่ออารมณ์พุ่งปรี๊ดเวียนกลับมาอีกครั้ง และยิ่งเห็นท่าทางคุณหนูไข่ในหินอย่างเธอแล้ว เขาละสมเพชนัก
“ก็ฉันทำไม่เป็น” มหาโจรไม่สนใจคว้าเสียมขึ้นมาไว้ในท่าเตรียมพร้อม ก่อนจะใช้ความคมของเครื่องมือ เฉาะปาล์มที่อยู่บนต้นให้หลุดลงมาหนึ่งทะลายอย่างง่ายดาย
คนตัวเล็กที่ตั้งใจมอง ก็คิดว่ามันจะง่ายเหมือนอย่างที่เขาทำ เธอจึงคิดว่าน่าจะทำได้ แต่ก่อนที่มือเรียวบางจะคว้าเสียมมาไว้กับตนเองนั้น เสียงเข้มทรงพลังจากโจรหน้ารกก็สั่งสำทับออกมา
“ทำเหมือนที่ฉันทำให้ดู” สายตาคมจ้องคนงานสาวตรงหน้าอย่างสมเพช ปากหยักติดจะเหยียดนิดๆ เมื่อลอบเห็นใบหน้างามมีเหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดพราย
คนางค์นุชไม่ตอบ หยิบเสียมไปเฉาะปาล์มที่สุกได้ที่อย่างตั้งใจ แต่คนไม่เคยทำงานอย่างเธอนี่สิ! ลำบากพอควร ท่าทางจับเสียมเก้ๆ กังๆ ทำเอาคนมองอารมณ์ฉุนไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
เผลอสายตามองคนงานสาวอีกครั้ง ก่อนจะนำร่างสูงใหญ่ของตนเดินออกไปห่างๆ ฝ่ายคนางค์นุชไม่ได้ใส่ใจคนใจร้าย เธอตั้งใจทำงานตรงหน้าด้วยความอดทน จากที่ทำไม่เป็นก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนธัชชานนท์ก่อนจะเดินออกจากไร่ เขาไม่ลืมสั่งนายองอาจลูกน้องคนสนิทให้ดูแลคนงานสาวด้วย เพราะเขามีธุระอยู่ในเมือง และเขาคงต้องกลับบ้านไปอาบน้ำชำระสะสางร่างกายเสียก่อน เพราะสู้รบปรบมือกับลูกศัตรูจนเหน็ดเหนื่อยและเสียเหงื่อหลายลิตร ไหนจะต้องข่มอารมณ์เบื้องต่ำให้สงบลงอีก คิดเช่นนั้นจึงมุ่งหน้าไปที่โฟร์วิลคันโก้ ซึ่งจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าทางเข้าไร่ ก่อนจะพายานพาหนะคันใหญ่เคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
