ตอนที่ 1 โจรเถื่อนแห่งแดนใต้ 100%
1624 คำ
ตอนที่ 1
โจรเถื่อนแห่งแดนใต้ 100%
“ไอ้โจรมารยาททราม! ถ้าช่วยแล้วมาบ่นตามหลังอย่างนี้ปล่อยให้ฉันตายดีกว่า ไอ้เลว ไอ้ชั่ว!!” ต่อว่าอย่างไม่เกรงกลัว และแม้ว่าหญิงสาวจะปากเก่งใจแกร่ง แต่ทว่าดวงหน้างามได้รูปนี้สิ! ซีดเซียวลงทุกนาที
ส่วนธัชชานนท์ที่ได้ยินคำด่าทอห้วนกร้าวกระด้าง ถึงกับอารมณ์พุ่งปรี๊ด อุณหภูมิร่างกายเพิ่มขึ้นสูงเรื่อยๆ ไร้ทีท่าว่าจะหยุดหย่อน ร้อนจนแทบปรอทแตก กลีบปากหยักลึกขยับพ่นวลีห้วนโต้คืนด้วยความ เดือดดาล เสียงฟันคมขบกันเสียงดังกรอดๆ ลำคอแกร่งเต็มไปด้วย เส้นเลือดที่ปูดโปนขึ้นตามแรงอารมณ์อย่างน่าหวั่นกลัว
“ปากดีนักนะ อยากลองดีกับฉันใช่ไหมห๊ะ!” ใบหน้าห่างจาก หญิงสาวไม่ถึงคืบ มือหนาบีบหมับเข้ากับหัวไหล่กลมมน ก่อนจะลงมือกระชากเสื้อผ้าชุดงามที่เปรอะเปื้อนคราบโคลนตมออก
และด้วยความรุนแรงทำให้เศษด้ายคมบาดผิวพรรณผ่องจนเป็นรอยแดง คนางค์นุชน้ำตาแทบเล็ดแต่ต้องฝืนทนกดกลั้นความเจ็บปวดเหล่านั้นเอาไว้
“กรี๊ดๆ ใครใช้ให้แกทำอย่างนี้ห๊ะ ฉันเจ็บ หยุดเดี๋ยวนี้เลย อ๊ายๆ” เสียงหวานเครือสะอื้นพยายามร้องห้าม และผลักมือขึ้นต่อต้าน แต่มีหรือที่คนกำลังโมโหจะสนใจ ในเมื่อตอนนี้อสูรร้ายในกายกำลังทำงานเต็มที่
“หยุดแหกปากเดี๋ยวนี้ หยุด!!” กระชากน้ำเสียงที่สุดแสนจะรำคาญใส่หญิงสาว ทำเอาคนางค์นุชหน้าถอดสี แต่ยังไม่วายอวดดี
“อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้โจรป่าไร้การศึกษา ไอ้โจรสารเลว ไอ้โจรถะ…อุ๊บ!” ไม่ทันจะจบประโยคกลีบปากเรียวได้รูปสีซีดเซียวถูกโจรใจร้ายประกบปิดอย่างรวดเร็ว
นายหัวหนุ่มมอบความป่าเถื่อนแก่คนตรงหน้าอย่างไม่เห็นใจ ฟันคมขบเม้มตั้งแต่กลีบปากบางที่เม้มปิดทางเอาไว้ ชายหนุ่มใช้ความป่าเถื่อนเข้าสู้ ขบโพรงเนื้อหวานภายในจนได้รสเค็มปร่าผสมกลิ่นคาวเลือดติดปลายลิ้น มือน้อยของหญิงสาวยกขึ้นทุบระรัวบนอกกว้างกระด้าง แต่เขาไม่แยแส รั้งแต่เพิ่มความเจ็บปวดให้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นการลงโทษ
มือหนาที่ขยันทำร้ายเวลานี้ไม่อยู่นิ่ง บีบหมุบบีบหมับไปตามร่างโสภาอย่างสำราญ สำรวจตรวจตราร่างงามที่กึ่งเปลือยเปล่า เพราะ ชุดสวยของเชลยสาวนั้นถูกเขากระชากทิ้งไปเมื่อก่อนหน้า
“อื้อ…”
“อย่าดื้อ” คนางค์นุชได้ยินเสียงเข้มของโจรป่าแล้วโมโหสุดๆ ดีแต่สั่งๆ แล้วก็สั่ง!
เธอล่ะโกรธแค้นไอ้โจรเถื่อนไร้การศึกษาคนนี้นัก! ถ้าหลุดออกไปจากที่แห่งนี้ได้เมื่อไรนะ แม่จะแจ้งตำรวจจับเข้าไปนอนในมุ้งลวด! นอนจนตายคาซังเตเลย!!
ทางด้านธัชชานนท์ถึงเขาจะสั่งว่าอย่าดิ้น แต่มีหรือที่แม่คนดื้อชอบต่อต้านจะยินยอมทำตาม เธอดีดดิ้นไปมา พลางระรัวกำปั้นน้อยใส่เขาไม่ยั้ง นายหัวหนุ่มจึงลงโทษด้วยการขยี้เรียวปากสวยหวานแรงๆ กัดเม้มจนแสบสันทั่วอณูเนื้อ
“ฉันสั่งว่าอย่าดิ้น หูหนวกรึไงห๊ะ!”
ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เพราะหญิงสาวไม่เกรงกลัวต่อคำสั่งเขาแม้แต่น้อย อสูรร้ายรำคาญนัก จึงตะคอกสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดพร้อมกับขู่สำทับอย่างเอาจริง
“หยุดดิ้น ถ้าไม่หยุดดิ้นฉันก็ไม่หยุดแค่นี้ คงรู้นะว่าต่อไปเธอจะโดนอะไร คนางค์นุช!!” ได้ผลทันที เมื่อร่างน้อยหยุดดิ้นพยศ จังหวะนั้นเขาก็ถอนริมฝีปากออกจากความหอมหวานตรงหน้า
ด้วยความกรุ่นโกรธสุดขีด หญิงสาวไม่สนใจและสงสัยเลยว่าเขารู้จักชื่อเธอได้อย่างไร เพราะทันทีที่เป็นอิสระก็ รีบตวัดฝ่ามือเรียวบางปะทะแก้มซีกซ้ายของโจรป่าหน้ารกชัฏอย่างแรง
เพียะ!!
คนโดนตบบดกรามแกร่งด้วยความพิโรธสุดกู่ นัยน์ตาคู่คมดุเสียยิ่งกว่าพญาราชสีห์ยามออกล่าเหยื่อ ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างเยือกเย็น จนคนมองเห็นต้องหวาดหวั่น และเขาก็ใช้มือหนากำยำกระชากแขนเรียวด้วยความเร็วและรุนแรงแล้วรั้งรวบเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนปากหยักแนบกลีบปากเรียวกระจับอีกครั้ง ขบเม้มทุกซอกมุม ชอนไชไปทั่วทั้งอณูหวานล้ำ
เท่านั้นยังไม่พอ มือร้อนอีกข้างบีบเคล้นทั่วเรือนกายงาม คนางค์นุชอยากจะร้องไห้ ยิ่งเขาละปากหยักลึกจากริมฝีปากเรียวบางกระจับ แล้วซุกไซ้มาตามซอกคอระหง ฟันคมฝากฝังรอยเขี้ยวเอาไว้อย่างพอใจ และหลายครั้งที่หญิงสาวสะดุ้งตื่นตกใจ เมื่อความแหลมคมขบเนื้อพรรณโสภา
น้ำตาเม็ดน้อยหยดอาบร่องแก้มใส แต่โจรป่าเถื่อนไม่สนใจ เขาใช้เวลาในการฝากฝังความเจ็บปวดนั้นนานถึงห้านาที
รอยเขี้ยวคม รอยแดงปื้นประปรายตามร่างผ่อง โจรป่าเห็นแล้วพึงพอใจ
“เป็นไงชอบไหม” เสียงเข้มเอ่ยถามหลังจากมองดูผลงานที่ตนได้กระทำพร้อมกดมุมปากหยักแสยะยิ้มใส่ แต่ผู้เสียหายอย่างคนางค์นุชนี่สิ!
“ไอ้ชาติชั่ว ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ไอ้สัตว์นรกมาเกิด ไอ้ๆ” คิดคำต่อว่าไม่ออก เมื่อเหลือบเห็นสายตาเอาเรื่องของโจรหน้าเถื่อน
“ไอ้อะไรฮึ ขืนด่าออกมาอีกคำนะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน เธอแหลกคามือแน่”
“ไอ้สารเลว ไอ้หน้าตัวเมียรังแกผู้หญิง ไอ้”
“ไอ้อะไรอีกห๊ะ! ฉันเตือนเธอแล้วนะคนางค์นุช!!” ว่าจบมือหนาคว้าหมับเข้ากับร่างบอบบางอย่างรุนแรง เพิ่มความเจ็บปวดด้วยการบีบหัวไหล่กลมมน ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงต่ำเข้าใกล้ หญิงสาวถึงกับหายใจ ไม่ทั่วท้อง
“กรี๊ดดด!!”
นายหัวหนุ่มไม่สนใจเสียงกรีดร้อง เขาส่งมือร้อนขึ้นมากระชากอาภรณ์ตัวน้อยด้วยความโกรธกรุ่น เผยเต้าอวบหยุ่นสู่สายตาคม
“อ๊ายยย!!!”
มือบางที่ว่างรีบเลื่อนปิดดอกบัวตูมทั้งสองเอาไว้ ใบหน้างาม ซีดเซียวเริ่มแดงเรื่อด้วยความเขินอาย
“ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง อยากเจอมากกว่านี้ใช่ไหมห๊ะ!!” มือใหญ่กรีดไล้ตามกายงาม ร่างบอบบางของสาวแรกดรุณีสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว
“ไอ้โจรป่าเถื่อน!”
“ป่าเถื่อนใช่ไหม ป่าเถื่อน!!” สิ้นเสียงห้วนกระด้างร่างงามถูกกระชากเข้ามาซบกับแผ่นอกกว้างกระด้าง ใบหน้ารกเถื่อนเต็มไปด้วยหนวดเคราโน้มเข้าใกล้ แล้วเป่ารดลมหายใจอุ่นร้อนให้หญิงสาวสัมผัส
อารมณ์โกรธกรุ่นไม่มีทีท่าจะหมดสิ้นลงง่ายๆ ปล้ำจูบคนใน อ้อมกอดอย่างดิบเถื่อน ส่วนคนางค์นุชน้ำตาซึมเมื่อมหาโจรกระชากข้อมือบางที่ปิดเนินสล้างนั้นออก ก่อนที่เขาจะฝังใบหน้าคมลงสัมผัสความนุ่มนิ่ม พร้อมบอกตนเองในใจว่าจะทำให้เธออับอาย และเจ็บปวดที่สุด
“กรี๊ดๆ”
มือร้อนดุจถ่านกล้าลากไล้ตามผิวพรรณผ่อง แตะต้องถ้วนทั่วทุกตารางพื้นที่
และตอนนี้รอบเบ้าตาสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส เพราะ หญิงสาวเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้สุดๆ สิ่งที่เฝ้าหวงแหน ดินแดนที่ไม่เคยมีผู้ใดเยื้องกายเข้ามาล่วงล้ำ บัดนี้โดนโจรป่าหน้าเถื่อน มาพรากเอาไป
“ฮึกๆ ฮือๆ” แม้จะได้ยินเสียงสะอื้นจนหัวใจกระตุกวาบ แต่โจรใจร้ายยังไม่หยุด ทั้งยังสั่งเสียงกระด้าง
“หยุดร้อง!”
หญิงสาวไม่สนใจคำสั่งและยังสะอื้นมากขึ้นกว่าเก่า น้ำตา หยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูออกมา คนางค์นุชเจ็บปวดหัวใจสุดๆ ยิ่งเขาไม่ยอมหยุด เธอยิ่งร่ำร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันสั่งให้เธอหยุดร้องคนางค์นุช หยุดร้องเดี๋ยวนี้!”
“ฉะ ฉัน” สิ้นเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ ร่างบางก็อ่อนยวบจนเกือบลงนั่งกับพื้น ถ้าคนตัวใหญ่ไม่ยื่นมือคว้าเอาไว้ ชายหนุ่มเองก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าคนปกติที่ตวาดแว้ดๆ แล้วร้องไห้สะอื้น จะเป็นลม และเขาไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าทำไมต้องเป็นห่วงเธอ ทำไมต้องรู้สึกวูบไหว ที่ก้อนเนื้ออุ่นๆ ด้านซ้ายบริเวณอก เขาพยายามปัดเป่าความรู้สึกเหล่านั้นออกไป ก่อนจะส่งเสียงห้วนตะคอกใส่คนตัวบางที่กำลังซบร่างกายเขา หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
“คนางค์นุชๆ ตื่นสิวะ คนางค์นุช” มือหนาเขย่าหัวไหล่กลมมนเพื่อให้รู้สึกตัว แต่เธอยังคงแน่นิ่ง กอปรกับใบหน้านวลงามที่ซีดเซียว ลงเรื่อยๆ
ธัชชานนท์ร้อนรุ่มใจเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาโหดร้ายตามเดิม แต่ทว่าชายหนุ่มยังพอมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่ เพราะเขายังทนแบกร่างน้อยขึ้นมาจากลำธาร แล้วมุ่งตรงไปยังกระท่อมหลังเล็กที่อยู่ห่างจากนี้ไม่กี่ร้อยเมตร
เมื่อมาถึงที่หมายแจ็กเก็ตที่นายหัวหน้าเถื่อนสวมใส่ก็เผื่อแผ่มายังคนตัวน้อยที่นอนเนื้อตัวสั่น และเสื้อตัวใหญ่นั้นก็ปิดเรือนร่างงามเอาไว้ในส่วนที่เหมาะสมพอดี
ก่อนที่เขาจะจัดการสื่อสารกับลูกน้องคนสนิทว่าให้นำเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงมาให้ 2-3 ชุด พร้อมกับสั่งให้เอาเสบียงอาหารติดมือมาด้วย
จากนั้นธัชชานนท์จึงหันมาจัดร่างงามให้นอนสบายตัว ปรอยผมที่เลื่อนลงมาปิดดวงหน้านวลถูกนิ้วแกร่งเกลี่ยออกให้อย่างตั้งใจ และมีเพียงแวบเดียวเท่านั้นที่เขาเผลอมอบความห่วงใยให้ ก่อนจะผละกายออกห่างอย่างนึกรังเกียจ
- ผู้เขียน
