ตอนที่ 10 จุดเริ่มต้น

1079 คำ

เนตรอัปสรเม้มริมฝีปาก น้ำตาตอนนี้แทบไม่มีอีกแล้ว เพราะเธอคร่ำครวญมากมายเหลือเกิน จนทำให้ครอบครัวแทบแตกสลาย โชคดีที่หยัดยืนมาได้อีกครั้ง ทำงานหนัก เธอต้องการทำทุกอย่างเพื่อให้หลงลืมเรื่องราวที่มันเจ็บปวด แต่น่าแปลก ทำไมมันยิ่งกลับจำทุกอย่างได้ชัดเจนขนาดนี้ “เนตรไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพ่อ ตอนนี้ยังไหวรีบเก็บเงินไว้มากๆ ดีกว่า” เธอตอบแล้วระบายยิ้ม คนเป็นพ่อนิ่งเงียบ รู้สึกหนักใจ เขาเป็นภาระให้ลูกหรือเปล่า เนตรอัปสรกัดริมฝีปากแน่น คำถามที่เคยถามพ่อในอดีต เธออยากรู้มากเหลือเกินว่าพ่อทำแบบนั้นทำไม หากไม่เกิดโศกนาฏกรรมในครั้งนั้น ครอบครัวเธอกับเขาคงยังสนิทสนมกันอยู่ และทุกอย่างมันคงดีกว่านี้ “พ่อคะ” เขาหันมามองบุตรสาว “ว่าไงเนตร” “เนตรขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” น้ำเสียงจริงจังทำเอาคนเป็นพ่ออึดอัดขึ้นมา “จะถามเรื่องอะไรล่ะลูก” เธอชั่งใจ เห็นสีหน้าพ่อไม่สบายใจ ไม่อยากถามแต่เธอเองอยากรู้ และไม่เข้าใจในหลายอย่าง “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน พ่อทำแบบนั้นทำไมคะ!” เธอโพลงออกมาในที่สุด คนถูกถามนิ่งเงียบ หลับตานึกภาพเพื่อนร่างอาบไปด้วยเลือด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้น เขาไม่ทันตั้งรับ และกลายเป็นฆาตกร “พ่อ...” เขาอึกอัก “พ่อไม่ได้ตั้งใจเนตร พ่อบอกเนตรได้แค่นี้ พ่อจำเป็นต้องรักษาสัญญากับคนตาย” หญิงสาวชะงัก สัญญากับคนตายหมายความว่ายังไง “เนตรไม่เข้าใจ!” “ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปไม่ได้เหรอลูก พ่อเองก็รับโทษทัณฑ์แล้ว พ่ออยากเริ่มต้นชีวิตใหม่” เธอเข้าใจความรู้สึกพ่อ ทว่าคนข้างหลังที่ไม่รู้เรื่องกับเหตุการณ์ในครั้งนั้น กลับต้องเจ็บปวด ทรมาน และสูญเสียสิ่งสำคัญ ความสัมพันธ์กลับกลายเป็นศัตรู และไม่อาจเยียวยารักษาได้ ณัฐกรลุกยืน แล้วยิ้มเศร้า เขาอยากบอกทุกอย่าง แต่สัจจะก็ต้องรักษา เมื่อคนตายร้องขอเขาจำเป็นต้องทำให้ ให้เขาเป็นคนผิดแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว “พ่อไปนอนก่อนนะลูก พักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องทำขนมไปส่งอีก” เขาบอก แล้วเดินมาถึงประตูเปิดออก แล้วสาวเท้าจากไปเงียบๆ กล่องขนมวางเรียบราย ลูกค้าเริ่มเข้ามาในร้าน นาลินทำหน้าที่ต้อนรับแล้วจดออเดอร์ เค้กเธอทำไว้หมดแล้ว ตั้งใจให้น้องชายไปส่งเพียงคนเดียว ส่วนตัวเองต้องช่วยแม่ชงกาแฟให้ลูกค้า นวฤทธิ์ขนขนมขึ้นรถ โดยมีบิดาคอยช่วยเหลือ กริ๊ง! เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท รองเท้าหนังแบรด์ดังเดินเข้ามา นวฤทธิ์ชะงักจ้องมองชายคนนั้นแววตาแข็งขึ้น เนตรอัปสรเม้มริมฝีปากสีหน้าไม่พอใจ ส่วนชายอีกคนในร้านกำลังขมวดคิ้วจ้องมองใบหน้าคมเข้มไม่วางตา “ทินงั้นเหรอ?” เสียงณัฐกรดังขึ้น ก้าวเข้ามาราวกับละเมอ เป้าหมายกลับชะงักดวงตาแข็งกร้าว เมื่ออดีตเพื่อนพ่อกำลังแสดงท่าทางเหมือนเป็นห่วงเป็นใย “อย่าเข้ามา ไม่อยากให้แตะต้องตัว คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับฉัน!” เขาตวาดลั่น จนณัฐกรสะดุ้งชะงัก สีหน้าเผือดลง “ถ้าไม่อยากให้ยุ่งแล้วเข้ามาในร้านทำไมไม่ทราบ ถ้าคุณเกลียดพวกเรามากทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่!” เนตรอัปสรโต้กลับสีหน้าไม่พอใจ เธออดทนมามากเกินพอแล้ว เขาเอาลิ้นดุนแก้ม แววตาแข็งกร้าว ปากสีชมพูระเรื่อนั้นช่างเจรจาเหลือเกินนะ ถ้าหากกระชากมาบดขยี้คงสะใจดีพิลึก แต่มันคงไม่หนำใจเท่าลากขึ้นเตียง แล้วทำตามใจ แบบนั้นคงได้อารมณ์มากกว่า ตุบ! เขาโยนเงินไว้บนโต๊ะในร้าน แล้วยิ้มเยาะ “นี่เงินค่าขนม นับจากวันนี้ไปไม่ต้องไปส่งอีกแล้ว!” พูดจบหันกายกลับเพื่อเดินหนี ทว่าท่อนแขนกลับถูกคว้าไว้ก่อน “หมายความว่ายังไง!” เนตรอัปสรตวาดถาม “หมายความตามที่พูด ถ้าโง่ก็คงไม่เข้าใจ!” คนตัวเล็กกำมือแน่น ง้างหมายตบสักฉาด แต่กลับถูกบิดาเอาตัวมาขวางไว้ก่อน “ทิน ช่วยอธิบายให้เราเข้าใจหน่อยได้ไหม” เขาหัวเราะเยาะ “บริษัทที่ไปส่งขนมกัน มันเป็นบริษัทของฉัน ทีนี้เข้าใจหรือยัง!” “แต่พวกเราเตรียมของไว้แล้วนะ!” นวฤทธิ์แย้ง “มันก็เรื่องของพวกแก!” ยิ่งมองพวกมันยิ่งเดือดดาล มีความสุขกันมากใช่ไหม ครอบครัวสุขสันต์เลยสินะ แล้วเขาล่ะ ต้องสูญเสียพ่อไป โดยไม่ทันได้ล่ำลากัน “หยุดทำแบบนี้สักทีได้ไหม!” หญิงสาวตะโกนลั่น นาลินเริ่มสะอื้นไห้ ส่ายหน้าน้ำตานอง ไม่อยากให้ครอบครัวต้องเจอกับเรื่องแบบนี้เลย “ทินทำแบบนี้ทำไม น้องเดือดร้อนทินรู้ไหม อย่างน้อยก็น่าจะเห็นแก่ที่น้องนับถือทินมาตลอด” ณัฐกรพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “อ๋อ นี่ฉันต้องสนใจลูกของฆาตกรที่ฆ่าพ่อฉันด้วยเหรอ” เขาย้อนถาม คนฟังสะอึก เนตรอัปสรกัดฟันแน่น เบี่ยงกายหนีบิดา แล้วยืนเผชิญหน้า ต่อให้รู้สึกแค่ไหน มันก็เป็นไปไม่ได้ เธอรู้ดี แววตาพี่ทินไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาหลงลืมทุกอย่าง ลืมความสุขระหว่างเราจนหมดสิ้น “ขนมของคุณอยู่ที่รถ เดี๋ยวฉันไปเอาให้ เราจะไม่ส่งขนมไปให้ตามที่คุณต้องการ พอใจหรือยัง ถ้าพอใจก็ไปได้แล้ว แล้วไม่ต้องกลับมาอีก!” คนตัวเล็กตะโกนทั้งน้ำตา ทินภัทรชะงัก ในหัวใจมันเจ็บขึ้นมา ทำไมต้องรู้สึกทรมานกับการต้องเห็นน้ำตาของลูกศัตรูด้วย “ยังไม่พอใจ!” “ต้องการอะไรอีกไม่ทราบ!” “ฉันไม่อยากได้ขนมของฆาตกร เก็บเอาไว้กินเองก็แล้วกัน!” ชายหนุ่มกวาดตามอง แล้วเดินออกมานอกร้าน ก่อนเปิดประตูนั่งรถ แล้วขับเคลื่อนผ่านหน้าร้านไป คนตัวเล็กยกมือเสยผม พยายามเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ ณัฐกรหลับตาลงด้วยความทรมาน เป็นเพราะเขา ลูกและภรรยาต้องเดือดร้อน มิหนำซ้ำลูกชายเพื่อนก็มองเขาเป็นศัตรูไปแล้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more