ตอนที่ 9 จุดเริ่มต้น
1001 คำ
นวฤทธิ์จ้องมองชายซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า แววตาหม่นลง รีบพยุงพี่สาวให้ทรงตัว เขาอยากออกไปจากตรงนี้ ดาวรีย์มองสีหน้าแววตาว่าที่เจ้าบ่าวแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ทินภัทรแปลกไปกว่าทุกวัน เธอเคยเห็นสีหน้าแบบนี้มาก่อน เนตรอัปสรมองคนถูกชนแล้วยกมือไหว้ทันที
“ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” เธอบอกรัว สีหน้าเครียด
ดาวรีย์รีบโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ”
“พี่เนตรเรารีบไปกันเถอะ!” นวฤทธิ์เร่ง ทว่ามันสายไปเมื่อสายตาพี่สาวกำลังจ้องมองอีกฝ่าย
ดวงตาสองคู่สบกัน ต่างรู้ดีภายในจิตใจนั้นยังหลงเหลือความรู้สึกให้กันและกันอยู่ เนตรอัปสรมองไปยังมือหนาซึ่งกำลังโอบไหล่ของผู้หญิงหน้าตาสะสวย รูปร่างสมส่วน ผิวขาว ไม่มีตรงไหนที่คนอย่างเธอสู้ได้เลย
คนตัวใหญ่กระตุกยิ้มมุมปาก ดาวรีย์มองคนชนแล้วขมวดคิ้ว หรือว่า....
“พ่อออกจากคุกแล้วไม่ใช่เหรอ?” เสียงทุ้มถาม ดวงตาเยือกเย็น
คนถูกถามชะงักเล็กน้อย “คุณถามใคร?” นวฤทธิ์ย้อนสีหน้าไม่พอใจ
“ใครมีพ่อขี้คุกล่ะ” น้ำเสียงเย้ยหยันทำเอาคนฟังเดือด
“แล้วใครเลือกได้บ้างล่ะคะ” เนตรอัปสรย้อนด้วยความขุ่นเคือง
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ แววตาวาวโรจน์
“ใช่! ไม่มีใครเลือกได้ แม้แต่คนอย่างฉันยังเลือกไม่ได้เลย อยากให้พ่อฉันรอดแล้วคนที่ตายคือพ่อของพวกเธอ แต่มันเลือกไม่ได้ยังไงล่ะ ฉันถึงต้องทนทุกข์กันอยู่แบบนี้!”
“ไม่มีใครอยากให้เกิด ผมเองก็ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เลยพี่ทิน ทำไมพี่ถึงไม่ยอมอภัยให้พวกเรา!”
“ลองเป็นพ่อฉันยิงพ่อพวกเธอบ้างไหม แล้วช่วยตอบมาว่าอภัยให้ได้หรือเปล่า!”
เนตรอัปสรน้ำตาคลอ กัดริมฝีปากแน่น เจ็บจนไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง เมื่อคนที่เธอหลงรักกลายเป็นศัตรู
“ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ เนตรไม่ได้หวังให้พี่ทินลืม แค่อยากให้พี่เห็นใจ เพราะอดีตมันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้” หญิงสาวพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“ใช่! มันย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่อนาคตเรากำหนดมันได้ จริงไหมเนตรอัปสร...”
รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏออกมา ทำเอาคนมองขนลุกชัน มือบางยกแตะแผ่วบริเวณหลังมือ ทินภัทรชะงักหันมอง เห็นว่าที่เจ้าสาวมองมาแววตาหม่น เขาไม่ควรทำตัวแย่ให้ดาวรีย์เห็นไปมากกว่านี้
“ไปกันเถอะครับคุณดาว” พูดจบเขาจับมือบางไว้แล้วรั้งให้เดินไปด้วยกัน
สองพี่น้องถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้าด้านใน ความรู้สึกอึดอัดยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ตลอดเส้นทางมีเพียงความเงียบ และสีหน้าเศร้าหมอง คงไม่มีวันที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
รถเคลื่อนออกจากลานจอดอย่างรวดเร็ว สีหน้าคนขับไม่สู้ดีนัก มือบางยกแตะท่อนแขนแผ่วเบา แล้วทอดสายตามองด้วยความหนักใจ ทินภัทรเหลือบมา พยายามปรับสีหน้าอารมณ์ตนเองให้คงที่
“ผมขอโทษนะครับ” เขาบอก แล้วยิ้มบางๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง คุณเคยบอกดาวแล้ว”
ชายหนุ่มทอดสายตามองเส้นทาง เหตุใดภาพใบหน้าของหญิงสาวอีกคนถึงได้ตราตรึงไม่ห่างหาย เขาเงียบไปนาน จนคนนั่งข้างๆ เริ่มอึดอัด
“ทิน.... สองคนนั้นคือลูกสาวของคนที่ยิงพ่อคุณเหรอคะ”
เขาหันมา สีหน้าเจ็บปวด
“ใช่ครับ”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท ภาพของสองพี่น้องย้อนกลับมา ผู้หญิงคนนั้นเธอสวยมาก สวยจนน่าทำงานในวงการบันเทิง ทำไมถึงรู้สึกอิจฉา ทั้งๆ ที่รู้แก่ใจว่าทินรังเกียจคนพวกนั้นมากแค่ไหน
“เธอสวยมากนะคะ เนตรอัปสร”
คนฟังชะงักหันมอง ว่าที่เจ้าสาวกำลังพูดอะไร
“สวยแล้วยังไงเหรอครับ” เขาย้อนถาม น้ำเสียงเย็นชา
“ก็เปล่าหรอกค่ะ แค่เสียดายเท่านั้นเอง”
เขาหัวเราะในลำคอ “อีกไม่นาน คงได้ใช้ความสวยหากินแล้วล่ะครับ เพราะคงไม่เหลืออะไรไว้ให้ทำกินอีกแล้ว!” ดวงตาคนพูดวาววับ
ดาวรีย์กลืนน้ำลายลงคอ ทินภัทรเป็นผู้ชายอ่อนโยน แต่เขากลับยึดติดกับความแค้นในอดีตจนบางครั้งเธอรู้สึกกลัว และไม่ค่อยไว้ใจเขา หากภายหลังเขาคิดถึงแต่การแก้แค้นจนหลงลืมเธอ จะทำเช่นไร
“ไปหาอะไรทานดีกว่าไหมคะทิน ดาวหิวแล้วคะ”
เขาหันมามองแววตาอ่อนโยน แล้วยิ้มมุมปาก
“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณไม่ได้กินข้าว เดี๋ยวผมพาไปร้านอร่อยของเราดีกว่าครับ” เขาเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น เพื่อไปยังปลายทางทันที
ร่างบางยืนพิงหน้าต่างห้องนอน ดวงตาเหม่อลอย ภาพวันนี้ทำเอาหัวใจร้าวราน ตลอดระยะเวลาเกือบห้าปี พี่ทินห่างหายไป เธอแทบไม่ได้ข่าวคราว ทว่าหัวใจกลับไม่เคยลืมเลือน วันนี้ได้พบกันอีกครั้ง เขากลับมีหญิงสาวควงแขนเธอคนนั้นช่างเหมาะสม พี่ทินดูหล่อเหลากว่าเก่าก่อน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูแผ่วเบาทำเจ้าของห้องตื่นจากภวังค์ เดินมาเปิดประตู เห็นบิดายืนอยู่ เธออ้าประตูให้กว้างขึ้น ณัฐกรแทรกตัวเข้ามาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ มองลูกแววตาหม่น
“เป็นอะไรหรือเปล่าเนตร สีหน้าลูกดูไม่ดีเลย” เสียงทุ้มถามด้วยความห่วงใย
หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ เธอไม่อยากให้พ่อต้องมารับรู้ เรื่องในอดีตมันผิดพลาดไปแล้ว เธอไม่สามารถทอดทิ้งผู้ให้กำเนิด ต่อให้พ่อทำผิดก็ตาม
“เปล่าค่ะไม่มีอะไร”
“พักผ่อนบ้างนะลูก พักหลังพ่อเห็นเนตรทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน”
- ผู้เขียน
