อาเรสไม่ได้เล่าเรื่องที่ฝันให้ขนมหวานรู้เพราะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ จวบจนเวลาผ่านไปหนึ่งเดือน ในวันที่ขนมหวานนั่งทำงานข้าง ๆ กัปตันอยู่ ๆ ก็เกิดอาการคลื่นไส้เหมือนอยากจะอาเจียน เธอได้กลิ่นน้ำหอมแต่รู้สึกเหม็นมากถึงกับต้องเอามือขึ้นมาปิดจมูก
“พี่ตันได้กลิ่นอะไรไหมคะ เหม็นจังเลย”
“กลิ่นน้ำหอมไหม แต่พี่ว่าหอมดีนะ แล้วกลิ่นมาจากไหน”
กัปตันทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นหอมที่โชยมาตามลม ไม่นานนักตรงหน้าของพวกเขาสองคนก็ปรากฏหญิงสาวรูปงามนามว่าโฉมสิริ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า กลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาตามลม เป็นกลิ่นน้ำหอมของใคร ขนมหวานอดค่อนขอดในใจไม่ได้ คนอะไรฉีดน้ำหอมเหมือนอาบ อยู่ห่างเป็นร้อยเมตรยังได้กลิ่น
เธอแทบอยากจะอ้วกออกมาตรงนี้ แต่ก็ต้องอดทนกดความรู้สึกคลื่นไส้เอาไว้แล้วปั้นหน้ายิ้มให้แก่ผู้มาเยือน
“สวัสดีค่ะ ฉันมาหาคุณอาเรส”
โฉมสิริบอกกัปตันก่อนจะมองขนมหวานด้วยหางตา แบบฉบับคนเอาแต่ใจที่ชอบกดขี่คน
