ความจำของขนมหวานเหมือนจะดีขึ้นมาบ้างหลังจากตื่นขึ้นมาในเช้าของวันต่อมา เธอสามารถบอกชื่อ นามสกุล อายุ วันเดือนปีเกิดให้อาเรสฟัง แต่เรื่องอื่น ๆ เธอยังจำไม่ได้อีกเช่นเคย
ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนา ประตูห้องก็ถูกเคาะแล้วเปิดเข้ามา ไม่ใช่ใครอื่นที่มาหาขนมหวานแต่เป็นโชติกรณ์ซึ่งมาพร้อมกับช่อดอกไม้และกระเช้าผลไม้รวมถึงของกินอีกหลายถุง แต่เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวที่ตนเองหมายปองมีอาการความจำเสื่อม
“สวัสดีครับคุณขนมหวาน ผมมาเยี่ยมครับ”
ผู้กองสุดหล่อยิ้มกว้างได้ไม่ถึงนาทีก็ต้องหุบยิ้มทันควัน หลังจากได้ยินคำถามของขนมหวาน
“คุณเป็นใครคะ เรารู้จักกันเหรอ”
“คุณจำผมไม่ได้?”
“ค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้”
“ไอ้เรส หมายความว่ายังไง”
“ใช่ เธอความจำเสื่อม”
“ความจำเสื่อม!”
โชติกรณ์เอ่ยด้วยความตกใจก่อนจะหันไปมองขนมหวานที่นั่งมองสองหนุ่มคุยกันอย่างเงียบ ๆ แต่สมองของเธอกำลังคิดอย่างหนักว่าสองคนนี้เป็นใครกัน
