บทที่ 4 ลูกเพื่อนก็เหมือนลูกเรา (1)
1156 คำ
“น้องเปรมขา น้าเรสมาหาแล้วค่ะ”
เสียงของคุณน้าอาเรสดังมาตั้งแต่ลงจากรถทำให้เด็กหญิงเปรมปรีดิ์ มหาโชคดำรงวรกุล หรือ น้องเปรม ลูกสาวคนเล็กของอลิซกับอินทิวายิ้มแป้นจนเห็นฟันสวยที่เรียงตัวกันราวกับเม็ดข้าวโพด ก่อนจะวิ่งไปหาคุณน้าสุดหล่อที่ชอบมาหาตนเองกับพี่ชายอยู่บ่อยครั้ง จนเกือบจะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว
“น้าเยสสสสส ชะหวัดดีค่า” เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มสวยเหมือนแม่ค่อย ๆ ย่อตัวไหว้คุณน้าอย่างอ่อนช้อยตามที่ถูกสอนมาสร้างความชื่นใจแก่บุพการีที่กำลังมองดู โดยเฉพาะบิดาของเธอที่หลงลูกสาวหนักมากและหวงลูกหนักมากด้วย
ช่วงที่น้องเปรมคลอดใหม่ ๆ อินทิวาแทบจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนอุ้มนอกจากตนเอง
“สวัสดีค่ะ น้องเปรมกำลังทำอะไรอยู่ลูก” คุณน้านั่งยอง ๆ คุยกับหลานสาว ก่อนจะมองเลยไปทางหลานชายฝาแฝดที่กำลังเล่นกันด้วยความสนุกสนาน เด็กตัวน้อยจึงชี้ไปที่พี่ชายของตนเอง เจ้าสองแฝดเมื่อเห็นว่าคุณน้ามาแล้วก็รีบวิ่งไปหาทันที
“เย่ง ๆ วิ่งเย่ง”
“น่าสนุกจัง ขอน้าเรสเล่นด้วยคนได้ไหม”
“ได้ครับน้าเรส พี่โปรดอนุญาต”
“พี่ปลื้มก็อนุญาตฮะ”
“งั้นไปเล่นกันเถอะ”
อาเรสวิ่งไล่จับสามพี่น้องที่วิ่งกันไปคนละทิศคนละทางโดยมีพ่อแม่ของพวกเขานั่งมองอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่
ไม่เพียงแต่อาเรสที่มาหาหลาน ๆ ขนมหวานก็มาหาเหมือนกัน ใบหน้าของหญิงสาวหงิกขึ้นมาทันทีที่เห็นเจ้านาย ไม่รู้เธอกับเขาทำเวรทำกรรมกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน ถึงได้เจอกันตลอดนอกเวลาทำงานก็ยังเจอ
“สวัสดีค่ะคุณอิน คุณอลิซ” หญิงสาวทักทายสองสามีภรรยาก่อนจะหันไปมองหลาน ๆ ที่กำลังวิ่งไล่จับกับอาเรส
“ไปไงมาไงคะเนี่ย หอบของมาพะรุงพะรังเลย” อลิซรับของจากมือของขนมหวานมาวางไว้บนโต๊ะ เธอบอกแล้วว่าไม่ต้องซื้อของมาฝาก ถ้าขนมหวานคิดถึงเด็ก ๆ ให้เข้ามาหาได้เลย แต่ไม่มีครั้งไหนที่ขนมหวานจะไม่หิ้วของมาฝากหลาน
“มาทำธุระแถว ๆ นี้ ขนมคิดถึงเด็ก ๆ ก็เลยแวะมา ไม่คิดว่าจะเจอบอส” เธอค้อนควักหลังจากหันไปมองเจ้านาย แอบหมั่นไส้ในความหล่อของเขา คนอะไรไม่รู้ขนาดเหงื่อซกไปทั้งตัวยังดูดี
“อาเรสเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เองค่ะ เจอเด็ก ๆ เสร็จก็กระโดดลงไปเล่นด้วยเลย”
“ดูท่าเด็ก ๆ จะชอบนะคะ วิ่งกันสนุกเชียว”
“ชอบหมดแหละครับ ขอให้ได้วิ่งเล่น ไม่รู้ตอนนี้ผมมีลูกชายสองคนหรือลูกชายสามคนกันแน่”
“ไปว่าลูก น้องเปรมแค่ชอบเล่นแบบพี่ ๆ เองค่ะ พอโตอีกหน่อยชอบเล่นแบบผู้หญิงเอง”
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย”
ขนมหวานส่ายหน้าน้อย ๆ ให้สองสามีภรรยาที่กำลังเถียงกันเรื่องลูกก่อนจะโบกมือให้เด็ก ๆ แล้วเรียกให้มาหาตนเองพร้อมกับยกถุงขนมขึ้นมาหลอกล่อ โปรดปราน ปลาบปลื้ม เปรมปรีดิ์ มีเหรอจะไม่สนใจ ถุงขนมใหญ่ขนาดนั้นดึงดูดพวกเขาได้อย่างแน่นอน ทั้งสามคนจึงวิ่งมาหาคุณน้าขนมหวาน แล้วทิ้งให้คุณน้าอาเรสยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงลานที่มีสนามหญ้าเพียงลำพัง
“น้าหนม หวัดดีคับ”
“น้าหนม หวัดดีฮะ”
“น้าหนม ดีค่า”
“โอ๊ยน่ารักจังเลย พี่โปรด พี่ปลื้ม น้องเปรมของน้า มาให้น้าหอมแก้มให้ชื่นใจหน่อย”
สามพี่น้องไม่รอช้า รีบยืนเรียงแถวแล้วเดินเข้าไปให้คุณน้าขนมหวานกอดหอมจนกว่าจะชื่นใจ
อาเรสเห็นแบบนั้นก็อดอิจฉาไม่ได้จึงเดินอาด ๆ เข้ามาหาลูกน้องของตนเอง ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงปัจจุบัน แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่ความเป็นคู่กัดของพวกเขายังคงเส้นคงวา
“นิสัยไม่ดี เห็น ๆ อยู่ว่าผมกำลังเล่นกับหลาน มาแย่งหลานไปได้ลงคอ” เขาต่อว่าเธออย่างไม่จริงจังนัก
“ใครแย่งไม่มี ฉันแค่เอาขนมมาให้หลาน ไหนมีใครอยากได้ขนมไหมคะ” เธอตอบกลับเขาอย่างไม่แคร์
“หยักด้ายค่า”
“เอาฮะ”
“ผมก็อยากได้คับ”
สามพี่น้องที่มีอายุห่างกันไม่มากยกมือขึ้นมาเหนือศีรษะพลางส่งสายตาปิ๊ง ๆ บ่งบอกถึงความอยากได้ขนมที่คุณน้าซื้อมาฝาก
อาเรสเห็นอย่างนั้นก็อดหมั่นไส้อีกฝ่ายไม่ได้จึงหันไปหลอกล่อหลาน ๆ ด้วยของเล่นที่ตัวเองซื้อมา แต่ถุงของเล่นเขาให้พี่จุ๋มเอาไปไว้ในบ้านแล้ว ถ้าอยากได้ต้องเดินไปเอาด้วยกัน
“พี่โปรดขอกินหนมให้หมดก่อนได้ไหมคับ” โปรดปรานต่อรอง
“ปลื้มก็อยากกินหนมฮะ” ตามมาด้วยปลาบปลื้ม
“แล้วน้องเปรม อยากกินขนมก่อนไหมคะ” ขนมหวานถามหลานสาว
“เอาค่า” หลานคนเล็กพยักหน้าหงึก ๆ ตอนนี้ขนมสำคัญกว่าของเล่น
ขนมหวานยิ้มหน้าบาน โคตรถูกใจที่หลาน ๆ เลือกขนมของตนเองมากกว่าของเล่นที่อาเรสซื้อมาฝาก
อินทิวากับอลิซเห็นพฤติกรรมของเจ้านายกับลูกน้องแล้วรู้สึกเหมือนเดจาวู เจอกันกี่ครั้งก็ต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทุกครั้ง
อาเรสได้เปรียบกว่าตรงมีเงินจึงชอบซื้อของเล่นแพง ๆ ติดไม้ติดมือมาให้หลานสาวกับหลานชายตลอด ส่วนขนมหวานเป็นคนไม่ค่อยมีเงินแต่รู้จุดอ่อนของหลาน ๆ ดีจึงถือขนมอร่อย ๆ มาด้วยทุกครั้งเพื่อซื้อใจสามแสบ
“เอาละค่ะ ไม่ต้องแย่งกันนะคะทั้งสองคน เดี๋ยวได้เลี้ยงสามแสบกันหนำใจแน่”
“ทำไมคะ คุณสองคนจะไปข้างนอกเหรอ”
“ใช่ครับคุณขนม ผมจะพาอลิซไปทำธุระข้างนอกประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมงแล้วจะรีบกลับมา”
“พวกเราจะขอฝากลูก ๆ ให้คุณขนมกับอาเรสดูแลหน่อย แต่ไปไม่นานแน่นอนค่ะ”
“ได้เลยค่ะ ขนมจะดูเด็ก ๆ ให้อย่างดี ไปนาน ๆ ก็ได้นะคะ”
“ตามสบายเลยครับ ผมดูแลได้”
อาเรสกับขนมหวานตอบรับด้วยความยินดี อลิซกับอินทิวาจึงฝากลูก ๆ ให้ทั้งสองคนดูแล สามพี่น้องไม่งอแงแม้แต่น้อยหลังจากที่รู้ว่าพ่อกับแม่จะออกไปข้างนอก เพราะโดนของเล่นของน้าเรสดึงดูดความสนใจ
- ผู้เขียน
