แคสเตอร์เบิกตาโตๆ เมื่อเห็นผู้เป็นแม่ของเด็กหญิงที่ชายหนุ่มรู้สึกผูกพัน เขาจำสาวสวยตรงหน้าได้ทันที อดีตนักข่าวในสำนักพิมพ์ที่เคยติดอยู่กลางป่าพร้อมกัน แคสเตอร์มองเด็กน้อยในอ้อมกอดของตัวเองสลับกับหญิงสาวเบื้องหน้า บางอย่างที่ติดค้างอยู่ในใจกระจ่างชัดขึ้นมาเพราะภาพอันรางเลือนนั้นอาจจะเป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งยามที่เขาไร้สติจนอาจจะก่อให้เกิดชีวิตใหม่ คือเด็กน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้...
“เด็กคนนี้ลูกผมใช่ไหม!!? ...”
คำถามแรกหลังจากหายไปเกือบ4ปี ทำให้รัชนิชลแทบจะเป็นลมล้มพับลงไปบนพื้นเลยด้วยซ้ำ...
“ไม่ใช่!!? ...ลูกน้ำ...เป็นลูกของน้ำค้างคนเดียว”
รัชนิชลเค้นเสียงตอบ กัดฟันตอบเสียงสั่น แทบจะถลาวิ่งหนีหากได้ลูกน้อยมาอยู่ในอ้อมกอด จะหนีให้ห่างจากชายหนุ่ม เมื่อความหวั่นกลัววิ่งเข้าสู่หัวใจ
“งั้นรึ...ถ้าอย่างนั้นผมขอพิสูจน์ด้วยการตรวจDNAได้ไหมล่ะ ผมว่าเด็กนี่ต้องมีสายเลือดของผมแน่ๆ ผมแน่ใจ”
แคสเตอร์ก
