“ดีลูก...ดี กลับมาให้ตายายเลี้ยงดีกว่า ไปลำบากลำบนทำไมในเมืองกรุง อยู่บ้านเราก็มีงานมีการทำนะน้ำค้าง ผลไม้ในสวน ผลผลิตออกมาเยอะแยะ กลับมาใช้เงินพวกนี้ก่อนที่ปลวกมันจะแทะเสียหมด”
“จ้ะ...น้ำค้างจะกลับ ตายายคงต้องหาเลี้ยงน้ำค้างจริงๆ แล้วล่ะ น้ำค้างลาออกแล้ว จะกลับบ้าน”
“มาเมื่อไร!!? ให้ตากับยายไปรับไหม จะเหมารถไอ้ชุ่มไปรับด้วยตัวเองเลย แหมๆ ยาย เตรียมเลี้ยงฉลองน้ำค้างจะกลับมาอยู่อยุธยาแล้วล่ะ”
“จริงเหรอลูก มาเลยๆ ยายจะเตรียมของชอบไว้รอ ดีลูกดีๆ”
สองตายายเริงร่ากับการที่รัชนิชลจะกลับมาบ้านเกิดเมืองนอน เธอเศร้าสลดลง ที่ต้องทำให้สองตายายผิดหวังเพราะการกลับไปครั้งนี้เพื่อปกปิดสิ่งผิดปรกติบนร่างกายของตัวเอง เธอจะเป็นคนทำให้ตากับยายขายขี้หน้า เมื่อต้องอุ้มท้องโดยไม่มีสามีข้างกาย เป็นซิงเกิ้ลมัมที่ต้องประคองชีวิตเล็กๆ ในอุทรโดยไม่มีสามี
“ตาจ๋า ยายจ๋า น้ำค้างขอโทษ”
เสียงแผ่วๆ ลอยตามลมไปเมื่อวา
