ขอโทษครับ...ผมรับแก้แค้นแฟนเก่า (Clubhost Vampire)

 -1-ครบรอบ     ซูซือเหยียนตัดสินใจเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่มด้วยการจะมอบกายให้เขาในวันครบรอบหนึ่งปีที่คบกัน ทว่าเขากลับจำวันสำคัญนี้ไม่ได้ เธอจึงดื่มจนเมาด้วยความน้อยใจ แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อไปถึงห้องของคนรักกลับกลายเป็นว่าเพื่อนรักของเธอ หลิวอิง...กำลังเริงรักกับเขา... “อาเหยียน ผมชอบที่คุณดัดผมแบบนี้ ดูเซ็กซี่ดี” “อาเหยียน ผมชอบผมสีดำของคุณ มันมีเสน่ห์มาก” “อาเหยียน ผมรักคุณที่เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้คุณกลายเป็นสาวร้อนแรงเหมือนคนอื่น ทำเพื่อผมได้ไหม” “อาเหยียน ผมต้องการคุณ...ให้ผมได้ไหม” ได้สิ...เธอกำลังจะมอบครั้งแรกให้เขาในวันครบรอบหนึ่งปีที่คบกัน ซูซือเหยียนอยากหัวเราะให้ดังๆ เธอเตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อวันนี้ วันที่สำคัญสำหรับเธอและเขา เว่ยเสวี่ยหลิน... ชายหนุ่มผู้เป็นรักครั้งแรกของเธอ ชายหนุ่มที่ทำให้เธอปฏิเสธคนทั้งมหาวิทยาลัยเพื่อคบกับเขา ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและอบอุ่น เป็นคนในฝันของหญิงสาวมากมายในมหาวิทยาลัย เขาสามารถสร้างฐานะได้อย่างรวดเร็วหลังจากเรียนจบพร้อมกันกับเธอ เว่ยเสวี่ยหลินมักทุ่มเทกับการทำงานจนลืมวันสำคัญต่างๆ หลายครั้งที่ซูซือเหยียนต้องเป็นฝ่ายเตือนเขาเรื่องวันสำคัญ แต่ว่าวันนี้เขาบอกเธอว่าเขาติดประชุมด่วน นั่นทำให้เธอที่ตั้งใจเซอไพรซ์จึงตัดสินใจไปรอเขาที่ห้อง เว่ยเสวี่ยหลินมอบคีย์การ์ดให้เธอใบหนึ่งเพื่อใช้เข้าออกห้องของเขา ทว่าเธอไม่เคยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวเขาจึงไม่เคยบุกมาถึงคอนโดฯ ด้วยตัวคนเดียวมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก และเซอร์ไพรส์มาก คนที่กำลังจะเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์... ถูกเขาเซอร์ไพรส์เสียเอง ซูซือเหยียนหัวเราะทั้งน้ำตา เหล้าในปากขมปร่าและบาดคอจนอยากจะอาเจียน แต่เพราะรสชาติมันเป็นแบบนี้ เธอถึงคิดว่ามันสมควรแล้วกับความโง่เง่าของเธอเอง ซูซือเหยียนนึกถึงภาพก่อนหน้านี้ที่เธอเปิดประตูเข้าไปด้วยอารมณ์ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข แผนมากมายที่กะจะทำกับเขาในคืนนี้เต็มไปด้วยความสุขและความหวานล้ำ เค้ก ไวน์ ชุดนอนสุดเซ็กซี่ มันควรจะเป็นการฉลองครบรอบที่เต็มไปด้วยความหฤหรรษ์ เธอได้ยินเสียงร้องครวญครางของคน ด้วยความไร้เดียงสาทำให้เธอคิดว่าเขากำลังดูหนังหรือไม่ก็กำลังดูหนังโป๊อย่างที่ผู้ชายมักทำกันเพื่อคลายเหงา แต่ไม่คิดว่าเมื่อเข้าไปในห้องที่ประตูแง้มไว้กลับเห็นร่างเปลือยเปล่าของแฟนหนุ่มสุดที่รักกำลังอยู่ในท่าโลดโผนกับผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับคำบอกรัก “อาอิง ผมรักคุณ” มันควรจะเป็นคำบอกรักที่ทำให้หัวใจพองโต น่าเสียดายที่ ‘อาอิง’ ไม่ใช่เธอ ซูซือเหยียน! ร่างกายของเธอสั่นเทา ใจเต้นระทึกราวกับจะทะลุออกมาได้ทุกเมื่อ ซูซือเหยียนคิดไม่ถึงว่าเมื่อเปิดไฟแล้วจะได้เห็นเซอร์ไพรส์สุดเร่าร้อน เพื่อนรักกำลังเริงรักกับแฟนหนุ่มของเธอ! หลิวอิง... คนที่แนะนำให้เธอซื้อชุดชั้นในสุดเซ็กซี่... คนที่เชียร์ให้เธอเลือกผู้ชายที่ชื่อเว่ยเสวี่ยหลิน... คนที่เธอเล่าทุกเรื่องให้ฟัง... “อาเหยียน!” “เสี่ยวเหยียน!” คนสองคนผละออกจากกันราวกับถูกไฟฟ้าช็อต หลิวอิงรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกาย ขณะที่เว่ยเสวี่ยหลินตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก น้ำตาไม่รู้จากไหนพรั่งพรูราวกับก๊อกรั่ว ซูซือเหยียนหัวเราะทั้งน้ำตา “ดี...” แขนขาของเธออ่อนแรง เค้กในมือร่วงลงพื้นจนเละเทะ ขวดไวน์ในมือกลิ้งบนพรมแล้วหยุดอยู่ที่เตียงนอนสีเทาซึ่งเธอเป็นคนช่วยเขาเลือกกับมือ ซูซือเหยียนไม่เคยเสียใจขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงมาต่อหน้า คนที่เธอรักทั้งสองคนทำให้เธอรู้สึกเหมือนหมูโง่ตัวหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ซูซือเหยียนก้าวถอยหลัง ฝืนเหยียดยิ้มอย่างชอกช้ำ “เป็นการเซอร์ไพรส์ที่ยอดเยี่ยมมาก ฮ่าๆๆๆ” เธอกำลังจะบ้า “ผมอธิบายได้” เว่ยเสวี่ยหลินรีบใส่กางเกงแล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ กลิ่นน้ำหอมที่เธอเคยชอบยังลอยอ้อยอิ่งในจมูก กลิ่นเหงื่อของเขาปะปนกับกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอีกคนราวกับกำลังตอกย้ำว่าเธอโง่แค่ไหน ซูซือเหยียนตัวสั่นเทา เธอพยายามสลัดให้หลุดจากอ้อมกอดแกร่งของเขา ทว่าแรงของเว่ยเสวี่ยหลินนั้นมีมากกว่าผู้หญิงอย่างเธอ ซูซือเหยียนจมอยู่ในหน้าอกของชายหนุ่ม ริมฝีปากเหยียดยิ้มสมเพช สมเพชตัวเอง... น้ำหอมของผู้หญิงคนนั้นเป็นกลิ่นเดียวกับที่เธอใช้ ซูซือเหยียนไม่เคยนึกมาก่อนมาก่อนว่าหลิวอิงที่บอกว่าชอบน้ำหอมกลิ่นเดียวกันกับเธอ...จะชอบผู้ชายของเธอด้วยเช่นกัน “ปล่อย” ซูซือเหยียนพยายามดิ้นสุดแรง “ผมอธิบายได้ วันนี้เรา...” “หุบปาก” ในที่สุดเธอก็สลัดหลุดออกจากอ้อมกอดของเขา ซูซือเหยียนใช้หลังมือปาดน้ำตา เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วช้อนสายตามองผู้ชายตรงหน้า ริมฝีปากสั่นระริกค่อยๆ เผยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาแดงช้ำโค้งจนตาหยี สิ่งนี้ทำให้เว่ยเสวี่ยหลินรู้สึกถึงวิกฤตร้ายแรง “ไม่นะอาเหยียน” ลำคอของเขาแห้งผาก “เว่ยเสวี่ยหลิน คุณกับฉันนับตั้งแต่นี้ไปเราจบกัน” แหวนที่นิ้วนางข้างขวาถูกเธอถอดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับขว้างใส่เขาอย่างแรงก่อนจะหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไป เว่ยเสวี่ยหลินคิดจะวิ่งตาม แต่ซูซือเหยียนคว้าแจกันดอกเดซี่ในห้องรับแขกขว้างใส่พื้นตรงหน้าจนแตกกระจาย หลังจากนั้นจึงวิ่งเข้าลิฟต์แล้วรีบกดปิดแทบจะทันที แจกันดอกเดซี่ใบนั้นเป็นเธอที่ซื้อให้เขาก่อนที่จะย้ายเข้ามาในบ้านใหม่ นับตั้งแต่นี้ไปเธอ...ซูซือเหยียนจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป   เดิมทีมันควรจะเป็นวันที่เธอมีความสุขมากๆ แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งดื่มเหล้าคนเดียวในบาร์เพื่อคลายความทุกข์ ซูซือเหยียนไม่ลืมสายตาของหลิวอิงที่มองตามมาอย่างแน่นอน ผู้หญิงคนนั้นกำลังยิ้มเยาะที่เธอรู้ความจริง ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด... วันนี้เธอบอกหลิวอิงว่าจะเซอร์ไพรส์วันครบรอบหนึ่งปีกับเว่ยเสวี่ยหลิน คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคำอวยพรของผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแบบนี้ “ขอให้โชคดีนะ” เสียงเพลงในบาร์ดังมากพอที่จะทำให้เธอนั่งร้องไห้โดยที่ไม่มีใครเห็นในมุมเล็กๆ ของตัวเอง ผู้คนรอบกายสังสรรค์กันด้วยความสนุกสนาน ราวกับอยู่กันคนละโลก แต่ว่าซูซือเหยียนกลับไม่คิดที่จะกลับไปอยู่คนเดียวที่ห้อง การอยู่กับคนมากๆ แบบนี้ทำให้เธอฟุ้งซ่านน้อยลง เพลิดเพลินไปกับดนตรีและแอลกอฮอล์มากขึ้น ดูเหมือนว่าความทุกข์ใจจะค่อยๆ เบาบางลง “ซูซือเหยียน” เสียงเรียกไม่ทุ้มไม่ดัง แต่ว่าซูซือเหยียนได้ยินชัดเพราะคนเรียกพูดข้างหูของเธอ หญิงสาวผงะด้วยความตกใจ ใบหูร้อนวูบวาบเพราะลมหายใจแผ่วเบาที่เป่ารดลงมา เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มนี้เป็นผู้ชายหน้าตาราวกับเทพบุตรคนหนึ่งที่เธอรู้จักดี   เขาเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมที่สุดและเป็นอันดับหนึ่งในมหาวิทยาลัยในอดีต หลี่เฉิงหลิน!