ณ คลับบลูเลติน
ศิลาก็นั่งมองโทรศัพท์อย่างครุ่นคิดว่าเขานั้นจะโทรไปหาเรวดีหรือว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่กับตัวเองไปสักพักดี เรื่องของนายวิทวัสนั่นเธอก็เจอมาหนักพอแล้ว บางทีเขาควรให้เธอได้คิดบ้าง คิดไปแล้วศิลาก็ยกเหล้าขึ้นดื่มอย่างหนักใจเพราะตอนนี้เขาดันไปชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ
“เป็นอะไรวะศิลา เดี๋ยวดื่มเดี๋ยวมองโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ จะโทรหาใครก็โทรเลยสิวะ” รณพีร์เจ้าของคลับแห่งนี้เอ่ยพูดออกไป เมื่อเพื่อนหนุ่มมีท่าทีดูสับสนจนเขาที่นั่งอยู่ตรงข้ามอดพูดออกไปไม่ได้
“เขาไม่อยากคุยกับฉันน่ะสิวะ โทรไปเขาก็ไม่รับสายอยู่ดี แม่ง…น่าหงุดหงิดชะมัดเลย” ศิลาพูดตอบไปด้วยสีหน้าบึ้งตึงแล้ววางโทรศัพท์ลงอย่างอารมณ์เสีย เพราะเรวดีนั้นไม่สนใจใยดีอะไรเขาเลย ทั้งๆที่เธอกับเขาน่ะนอนด้วยกันแล้วแท้ แต่เธอก็เมินเขาจนเขานั้นรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นดูไม่มีอะไรน่าสนใจในสายตาของเธอเลย
“เห้ย..มีด้วยเหรอวะผู้หญิงที่เมินคนอย่างแ
