ชีวิตประจำวันของฉันกับโอจัง

พบกันอีกครั้งในรอบพันปี

ท่านพี่หรอ! มันจะเป็นไปได้ยังไงก็ข้าน่ะออกตามหาถ้ำที่พวกเทพใช้ขังท่านพี่มาตลอด500ปีจนข้าตัดใจไปแล้วนะแล้วทำไมจู่ๆ ถึงออกมาได้ล่ะทำไมถึงทิ้งข้าให้อยู่คนเดียวตั้งพันปีเลยล่ะถ้าออกมาได้แล้วล่ะก็ทำไมถึงไม่คิดจะมาหาข้าบ้างเลยล่ะ..

(มาเอะ พูดออกมาทั้งน้ำตา)

ใจเย็นๆ ก่อนนะมาเอะเอาเป็นว่าข้าขอโทษที่ไม่ยอมมาหาเจ้าให้เร็วกว่านี้แต่ว่านะเจ้าน่ะ...

ช่วยเลิกทำเป็นแกล้งร้องไห้ก่อนได้ไหมนิสัยแบบนี้ของเจ้าน่ะช่างน่าลำไยซะเหลือเกิน...

ลำไย? มันคืออะไรหรอคะท่านพี่....

โอจังได้อธิบายคำที่มนุษย์ใช้กันในยุคปัจจุบันให้มาเอะฟัง (กินเวลาไป2ชั่วโมงกันเลยทีเดียว)

หลังจากนั้นโอจังก็ได้ทำการอธิบายเรื่องราวต่างให้กับมาเอะฟังว่าทำไมตัวเองถึงได้โดนผนึกไปจนถึงตอนที่ซุเมะจังได้มาช่วยปลดผนึกให้แล้วเล่าอีกด้วยว่าตัวเธอในตอนนี้เป็นเมดประจำตัวของ

ซุเมะจังอีกด้วย....

อ๋อเป็นแบบนี้นี่เอง ลำบากแย่เลยนะคุณอุซุเมะถูกเท็งงุ ไล่ล่าแบบนั้นแต่ก็โชคดีนะที่ไปเจอกับท่านพี่ก่อน. แล้วพวกท่านพี่มาที่นี่กันทำไมหรอหรือว่ารู้สึกคิดถึงข้าขึ้นมาแค่นั้นหรอ...

เรื่องนั้นน่ะไม่ทางอยู่แล้วล่ะ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อจะพาตัวรุ่นร้องของนายท่านกลับก็แค่นั้นเอง..

ใจร้าย~~รุ่นน้องของอุซุเมะจังคือซาจังใช่ไหมถ้าใช่ล่ะก็ข้าคงจะใช้กลับตอนนี้ไม่ได้หรอกนะเพราะว่าซาจังน่ะเป็นคนรักของข้าแล้วสัญญาว่าจะอยู่กลับข้าที่นี่ (^3^) /

ใครเป็นคนรักของเธอกันย๊ะ~ยายจิ้งจอกเถ้า

ฉันรู้แล้วนะว่าพลังของเธอไม่ได้หายไปสักนิดอะ

คนในหมู่บ้านบอกกับฉันหมดแล้วพอกันทีฉันจะกลับละ.. (;｀Д´)

เดี๋ยวก่อนสิซาจังข้าคงจะปล่อยให้กลับไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้หรอกนะเอาอย่างงี้ไหมท่านายท่าน

ของท่านพี่เอาชนะข้าได้ข้าจะยอมให้พาตัวซาจัง

กลับไปก็ได้แต่ถ้าข้าชนะพวกท่านพี่ต้องอยู่ที่นี่กับข้าด้วย..

ก็เอาสินายของข้าไม่ทางแพ้เจ้าอยู่แล้ว...

เดี๋ยวสิโอจังนั่นมันจิ้งจอกเก้าหางเชียวฉันจะมีปัญญาไปชนะได้ไง..มีหวังได้อยู่ที่นี่ไปตลอดแน่เลย...

พูดอะไรน่ะเจ้าคะนายท่านน่ะต้องชนะอยู่เดี๋ยวข้าจะบอกวิธีเอาชนะให้เองนะเจ้าคะ..ซุกซิบ..ซุกซิบ

แบบนี้นี่เองแต่มันจะไม่ถือว่าโกงหรอ..แต่ก็ช่างเถอะอีกฝ่ายเป็นถึงจิ้งจอกเก้าหางนี่เน๊าะ..เอาสิฉันรับคำท้า..

การต่อสู้ของของทั้งสองฝ่ายเริ่มขึ้นดูเหมือนว่าทางซุเมะจังจะเปิดก่อนโดยทำการร่ายคาถาบางอย่างขึ้น...

ด้วยพันธแห่งสายสัมพันธ์ข้าขอหยิบยืมพลังจากสหายผู้เป็นที่รักได้โปรดตอบรับและปรากฎตัวออกมาเพื่อคุ้มครองข้าจงออกมา โอโรจิ

ดะ..เดี๋ยวแบบนี้มันโกงนี่นาทำไมคู่ต่อสู้ของข้าถึงได้เป็นท่านพี่ไปได้ล่ะ..ขี้โกงเจ้าพวกคนขี้โกง

จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะมาเอะนายท่านของข้าน่ะเป็นผู้ใช้คาถาอัญเชิญน่ะในเมื่อนายท่านเรียกข้ามาแบบนี้มันก็ช่วยไม่ได้หรือว่าเจ้าคิดว่าจะแพ้ข้างั้นหรอทั้งที่ฝึกมาเป็นพันปีเนี้ยนะน่าผิดหวังจริงๆ

หุบปากนะ..ก็ดีในเมื่อเป็นแบบนี้ก็มาตัดสินกันเลยว่าตอนนี้ใครจะเหนือกว่ากัน..

การต่อสู้ของปีศาจในตำนานทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้นโดยที่ฝ่ายของจิ้งจอกเก้าหางจะเหนือกว่าเล็กน้อย

การต่อสู้ได้ดำเนินไปถึงสามวันสามคืนโดยที่ไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งมาถึงจุดตัดสินแน่นอนว่าฝ่ายที่ชนะก็คือ โอจัง ถึงแม้ว่า มาเอะ จะฝึกมาตลอดพันปีแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่จะเอาชนะโอจังได้..

เจ้าแพ้ข้าอีกแล้วนะ..เจ้าหนูจิ้งจอกเอาไว้ฝึกอีกสักพันปีก็อาจจะสามารถเอาชนะข้าเลยก็ได้นะ

เดี๋ยวข้ารักษาแผลให้นะ..

อาา.ถึงข้าจะฝึกมาเป็นพันปีก็ยังไม่สามารถเอาชนะท่านพี่ได้สินะเห้ออต่อให้ฝึกอีกพันปีข้าก็ชนะท่านพี่ไม่ได้หรอกข้าดูออกนะว่าท่านพี่น่ะยังใช้พลังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำเรื่องจะเอาชนะท่านพี่น่ะข้ายอมแพ้แล้วล่ะ..เอ้าเชิญพาซาจังกลับไปได้เลย

และแล้วทั้งสามก็ได้เดินทางออกจากหุบเขาจิ้งจอกโดยที่ก่อนหน้านั้น มาเอะก็ได้ทำสัญญาไว้กับซาคุถ้าหากว่าเกิดอันตรายขึ้นกับซาคุเธอจะปรากฎตัวออกมาทันที

หลังจากนั้นหนึ่งวันซาคุก็ได้ตื่นขึ้นมาพบว่าบนเตียงของเธอมีบุคคลน่าสงสัยขึ้นมานอนด้วยซึ่งนั่นก็คือ มาเอะจัง นั่นเองและซาคุก็ได้รู้ว่าสัญลักษณ์ที่มาเอะทำไว้ให้เธอนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้มาเอะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเพื่อที่มาเอะจะตามมานั่นเอง...