Ep.12 การเปลี่ยนเเปลงกับกลุ่มเเฟนคลับ
2534 คำ
....996...997..998. กลางป่ายามเช้ามีเสียงนับเลขดังขึ้นเป็นระยะ พร้อมเสียงหอบหายใจ
ชั้นกำลังโหนตัวเองเอาขาเกี่ยวกับกิ่งไม้ข้างบนห้อยหัวลงมาเเล้วซิกอัพขึ้นไป หลังการไปจัดการตะขาบดำยักษ์ก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนเเปลงของร่างกาย ทั้งกำลังเเละความคล่องตัวที่เพิ่มขึ้นอย่างรู้สึกได้ ในตอนเเรกชั้นทำจำนวนครั้งได้เเค่800กว่า เเต่ตอนนี้ได้ถึง1000ครั้งไปเเล้วในตอนนี้
หลังชั้นทำจนถึงกำหนดก็ทิ้งตัวลง ก่อนหมุนตัวเตะเข้าใส่ต้นไม้กลางอากาศจนต้นไม้สั่น พร้อมลงพื้นอย่างปลอดภัย
"ตกใจตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย" ในโลกใบนี้ที่มีทั้งเวทมนต์ทั้งสกิล ก็คงไม่ใช่เรื่องเเปลกอะไรหรือเปล่านะ พอคิดได้อย่างงั้นก็คิดได้ว่าโลกภายนอกก็มีคนที่ทรงพลังกว่านี้อยู่อย่างเเน่นอนยิ่งเป็นการเตือนใจให้เราไม่ประมาณจนเกินไปในการเข้าต่อสู้กับสิ่งต่างๆ
ชั้นฝึกต่อไปเป็นเวลาพอสมควร จึงเดินกลับไปที่หมู่บ้านไปทั้งอย่างงั้น เดิมทีชั้นจะเอาชุดมาเปลี่ยนเเต่เพราะวันนี้ไม่ได้พกมาเลยเลือกจะเดินจ้ำอาวเข้าหมู่บ้านไป ก็เลยมีสายตาจับจ้องมาจากผู้ชายเเละพวกผู้หญิงบางคนขณะที่ชั้นนึกคิดว่ามองกันทำไม วิเวียนก็วิ่งเสียงดังมาเเต่ไกล
"กรึ้ดด รีนทะทำไมมาทั้งเเบบนี้ค้าา"พร้อมวิ่งมาเอาผ้ามาคลุมชั้นทันที
"เอ๊ะ วิเวียนมีอะไรหรอ"
"จะอะไรอีก ก็สภาพของรีน...มัน..ว้าย"ทั้งที่ยกมือปิดตา เเต่นิ้วกลับกางออกทำให้ปิดอะไรไม่มิดเลยสักนิด เเต่ก็ทำให้นึกเอะใจก้มลงมองที่เสื้อของตนว่ามีอะไรผิดปกติ..เป็นชุดของชั้นเองที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อจนชุดติดไปกับตัวจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนเเล้ว
"อ๊ะ นี่พวกนาย"ชั้นหันไปเอาเรื่องพวกคนเมื่อกี้ที่หันมามองกัน เเต่ก็สลายตัวไปกันหมดเเล้ว
"เจ้าพวกนี้นี่"เอาเเต่มองไม่คิดจะมาบอกกันซะหน่อยเลยเรอะ
"ยะ ยังไงก็เถอะ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะจ๊ะ"วิเวียนดันหลังชั้นไปทางบ้านอย่างรีบร้อน ถึงจะได้ยินจากลูน่าว่ามีกลุ่มอะไรสักอย่างอยู่ก็เหอะเเต่ก็ดูเธอก็ทำตัวปกติอยู่นะเนี่ย
ชั้นเดินไปกับวิเวียนพร้อมเช็ดทั้งตัวด้วยผ้าที่วิเวียนเอามาให้ ทั้งผม หลังคอ เเถวเนินอกประมาณว่าล้วงตรงไหนได้ก็เช็ดๆไป จนพึ่งมารู้ตัวว่านี่เราต้องคืนผ้าให้เจ้าของนี่นา ตอนที่มาถึงหน้าบ้านเเล้ว
"เอ่อ เดี๋ยวชั้นซักผ้าไปคืนให้ทีหลัง.."ไม่ทันพูดจบวิเวียนก็ฉกผ้าในมือชั้นไปกอดไว้เเล้ว
"มะ ไม่เป็นไรจ๊ะ เอลมารีนไม่ต้องลำบากหรอก เเฮ่ก เเฮ่ก" วิเวียนเริ่มหายใจเเปลกๆจนน่ากลัวเลย
"เดี๋ยวนะ วิเวี.."เเต่ช้าไปเเล้ว วิเวียนหายวับยังกะหายตัวได้ซะเเล้ว
ซักกลัวเจ้ากลุ่มนี้ขึ้นมาเเล้วนะ..
ในเต๊นท์รักษา ลูน่าวิ่งดุ๊กดิ้กไปมาในเต๊นท์นี้เพื่อช่วยงานของที่บ้าน ทุกคนที่มีอาการผิดเเปลกอะไรก็จะมาที่เต็นท์นี้ ไม่เเปลกใจที่เต๊นท์นี้จะมีคนเเน่นอยู่ทุกวันเเละวันนี้ก็เป็นชั้นเองที่มานั่งรอหลังตรวจร่างกายเสร็จเเล้ว
ผมสีเขียวอ่อนนั้นถือกระดาษปึกหนึ่งในมือมายืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะพูดว่า
"ผลตรวจของเอลมารีนน้าา"
"หืม เป็นไงบ้าง"
"เป็นโรคร้ายจ้า.." ไม่ใช่เเล้ว มาจ้าอะไรเล่า เรื่องเเบบนี้มีหน้ามายิ้มอีก
"เหรอ" ทำเอาคนที่นี่มองมาเป็นจุดเดียวเลยเล่นอะไรเนี่ย
"ถ้าไม่ลูบๆลูน่าผู้พยายามมาตั้งเเต่เช้าคนนี้ จะต้องเป็นไข้ นอนไม่หลับ เจอเเต่ฝันร้ายเเน่นอน"
"นอนไม่หลับเเล้วจะฝันได้ไงเนี่ย" ถึงจะว่าเเบบนั้น ชั้นก็ยกมือเปิดทางให้เธอมานั่งตัก ก่อนเธอจะรู้งานรีบกระโจนมานั่งที่ตักชั้นทันที
"ฮี่ ฮี่" ลูน่านั่งเเกว่งขาไปมา โดยชั้นก็ลูบหัวเธอไปเรื่อยๆ
"เอ้า สรุปเเล้วผลเป็นไงบ้าง" ลูน่าหลังเรียกสติตัวเองมาได้ก็อ่านกระดาษที่จดบันทึกผลการตรวจของชั้น
"ร่างกายปกติ ไม่สิเเข็งเเรงเลยด้วยซ้ำ สภาพจิตใจก็เยี่ยม ไม่มีอะไรผิดปกติเลยละ" ลูน่าอ่านสรุปจากบันทึกห้าถึงสิบบรรทัดย่อเหลือเเค่นั้นเองเหรอเนี่ย
"เเค่นี้หรอ"
"อือ รีนกังวลอะไรอยู่เหรอ"
"เปล่าหรอกเเค่ความอยากรู้ส่วนตัวน่ะ" ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่มีอะไรผิดเเปลก น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเครื่องสเเกน เเต่ก็มี สกิล:สเเกน ที่เเม่ของลูน่าใช้เพื่อตรวจร่างกายอยู่เเต่เธอก็ต้องเป็นคนเขียนถึงสิ่งที่รู้ลงกระดาษเเทน
"ไม่มีอะไรเเล้วล่ะ ขอบคุณมาก วันนี้ก็พยายามเข้านะ"ชั้นยกลูน่าลงจากตักก่อนเดินออกมาโดยมีลูน่าโบกมือลาอยู่ข้างหลัง ชั้นมารวมตัวกับจุดนัดของกลุ่มล่าอาหารเพื่อเตรียมตัวในการออกไปวันนี้
"อ้าว เอลมารีน มาเร็วดีนิ"คนในกลุ่ม ก็เริ่มทักทายกันขึ้น
"พอดีว่างน่ะ" ชั้นตอบก่อนเดินหาสักพักจนเจอคนที่ตามหาเป็นคนผมยาวที่ยาวจนถึงหลังสีน้ำเงินเข้มที่ไว้ผมหน้าปกปิดดวงตาไว้ซะหมด
"วิเวียน"ชั้นตะโกนเรียกทันทีจนเธอที่ก้มเตรียมของอยู่ถึงกับสะดุ้ง
"ว้าย เอลมารีน"เธอหันมาขานรับก่อนค่อยๆหลบหน้าอีกครั้ง ถ้าไม่นับเมื่อเช้าที่เธอโวยวายขึ้น วิเวียนเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อาย ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ เเต่ถ้าเป็นเรื่องสายตา กับการใช้ธนูเธอเหนือกว่าเซล่าฟีมซะอีก ด้วยทักษะธนูที่มีตั้งเเต่เกิด ขณะที่ชั้นวิเคราะห์เธออยู่ วิเวียนก็เเบกซองเก็บลูกธนูก่อนลุกขึ้น
"เอลมารีน..ชั้นเตรียมพร้อมเเล้วจ๊ะ"
"งั้นไปกันเถอะ" พวกเราเดินออกมาจากหมู่บ้านไปตามทางโดยมีวิเวียนทิ้งระยะตามหลังมาเรื่อยๆ
"อะ เอลมารีนจ๊ะ"อยู่ๆเธอก็หยุดพร้อมพูดขึ้น ทำเอาชั้นนึกว่าเจอตัวที่จะล่าเเล้วจนหันซ้ายขวา
"เอ๊ะ อะไรๆตัวอะไรเหรอ"
"ไม่ใช่จ๊ะ เอ่อ ขอโทษนะจ๊ะ ขอโทษ" วิเวียนขอโทษครั้งเเล้วครั้งเล่า
"ไม่เป็นไรหรอก ว่าเเต่เมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่า"
"เอ่อ คือ เรื่องเมื่อเช้าน่ะจ๊ะ"วิเวียนพูดอ้อมเเอมทั้งยังยกมือปิดปากอีกทำเอาชั้นเเทบไม่ได้ยินที่เธอพูดเลย ชั้นเลยเดินกลับไปหาเธอให้ใกล้กว่าเดิมเพื่อให้ได้ยินเสียง
"ว้าย เดี๋ยว"อยู่ๆวิเวียนก็วิ่งถอยหลังไปจนอยู่ระยะเท่าเดิม จะว่าไปเราออกล่าด้วยกันมานานเเต่วิเวียนมักจะเว้นระยะกับเราเสมอเลยนะเนี่ย จนมาเมื่อเช้านี่เเหละที่เธอเข้ามาคุยกับชั้นก่อน นับเป็นหนึ่งครั้งในรอบฤดูเลย
"คือ ชั้นไม่ได้ยินที่เธอพูดเลย"
"ขอโทษนะจ๊ะ ขอโทษที่สื่อสารได้ไม่ดีนะ"วิเวียนก็ก้มหน้าก้มตาขอโทษกันอีกเเล้ว..
เเซ่ก เสียงย้ำหญ้าจากไกลๆดังขึ้นทำให้เราเงียบ วิเวียนตั้งลูกธนูง้างไปทางต้นเสียงทันที
"เอลมารีน"
"อือ เข้าใจเเล้ว" ชั้นย่องเงียบๆไปหลังต้นไม้ เเอบมองให้เห็นเเน่ชัดว่าเป็นหมูป่าตัวใหญ่ ชั้นปีนขึ้นต้นไม้ไปดูว่ามันมีลูกอยู่ไหมตามปกติ พวกเราติดตามไปสักพัก จนเเน่ใจว่ามันไม่มีลูก พอชั้นให้สัญญาณ
ลูกธนูสองสามอันถูกยิงเข้าใส่ทันทีในเวลาใกล้ๆกัน ดอกนึงโดนที่หลังมัน ส่วนอีกอันไปปักอยู่ใกล้ๆจนมันตกใจหนีไปเเต่ก็ถูกลูกธนูลอยตามมาดักทางจนมันวิ่งมาทางต้นไม้ที่ชั้นดักซุ่มอยู่ ชั้นฉวยโอกาสกระโดดลงไปตอกส้นเข้าใส่หัวมันจนเเน่นิ่งไป
"สะสำเร็จ" วิเวียนส่งเสียงดีใจออกมา ชั้นเองก็ดึงหอกออกมาเเทงที่คอมันอีกครั้งให้ตายสนิท
"เกี่ยวกับเรื่องที่เราคุยกันไว้ล่ะ"ชั้นหันไปหาคนที่ชูมือชูไม้
"เปล่าจ๊ะ คือ ชั้นไม่อยากให้เอลมารีนเข้าใจผิด เรื่องผ้าเมื่อเช้า..ชั้น..ชั้นเอาไปซักจริงๆนะเชื่อชั้นเถอะ"
"อะ อื้อ เข้าใจเเล้ว"
"จริงหรอจ๊ะ"
"เเน่นอน"
"ขะ ขอบคุณนะจ๊ะ" หลังเคลียร์ใจกันเสร็จเราก็ช่วยกันเเบกหมูป่ากลับที่หมู่บ้าน ระหว่างทางเราก็ไม่วายพูดคุยกันต่อ
"จะว่าไปชั้นได้ยินเกี่ยวกับกลุ่มเเปลกๆบางอย่างล่ะ" ชั้นเหลือบดูเธอถึงกับสะดุ้งเลย
"เอ๋ กะ กลุ่มอะไรหรอจ๊ะ"
"กลุ่มที่เกี่ยวกับ"ตัวชั้น"น่ะ" วิเวียนถึงกับเผลอปล่อยไม้ที่ชั้นเสียบเป็นคานเพื่อเเบกกันคนละด้านทันที
"ทะทำไมถึง ไม่ใช่สิ ชั้นเองก็พึ่งรู้ วะ ว่ามีอะไรเเบบนี้เลยจ๊ะ" วิเวียนถอยหลังไปเรื่อยๆราวกับโดนต้อนจนหลังไปชนที่ต้นไม้ ชั้นเดินตามไปกระเเทกที่ต้นไม้ข้างหลังดัง ตึง จนเธอสะดุ้ง
"ชั้นได้ข่าวว่าเธอเองก็อยู่กลุ่มอะไรนี้ด้วยนี่นา"
"คือ มะ มันใกล้" เธอหันพยายามหนี ชั้นก็เอาเเขนกั้นอีกด้านไม่ให้เธอหนีอีก ลองทำเหมือนที่เคยเห็นในละครเมื่อชาติก่อน
"บอกหน่อยสิ ว่ากลุ่มนั้นเขาคุยอะไรกัน"
"ชะ ชั้นไม่รู้"
"หืม จริงหรอ" พอเห็นท่าทางเเบบนี้เเล้วก็ยิ่งดูน่าเเกล้งไปใหญ่ ชั้นจึงเเกล้งเป่าหูฟู่ใหญ่
"อ๊ายย อะ เอลมารีน"
"ชั้นจะทำมันอีกนะว่าเธอยังไม่ตอบชั้น ฟู่"
"ว้าย ยะ ยอมเเล้วพอเถอะ พอได้เเล้ว" เธอถึงกับลงไปนั่งปิดหู ทำเอาชั้นรู้สึกผิดไปเลยละ..
"อะเอ่อ เริ่มจากอะไรดีล่ะ" พวกเราไปหาที่นั่ง ก่อนวิเวียนจะพูดขึ้น
"เอาเท่าที่เล่าได้เเล้วกัน"
" คือ กลุ่มนี้เริ่มตอนที่เกิดเรื่องถ้ำมองน่ะ"
"โห เเปลว่ามีมานานเเล้วสินะ"
"จ๊ะใช่จ๊ะ"
"เเล้ว กลุ่มนี้เขาทำอะไรบ้างละ"
"มะ ไม่บอกได้ไหมจ๊ะ"
"เอ๋ เป็นส่วนสำคัญเลยนะ"
"ตะ เเต่ว่าชั้นกลัวว่า เอลมารีนจะโกธรน่ะ"
"เอ๊ะ เป็นอะไรที่ไม่ดีหรอ"
"ไม่ๆ ไม่จ๊ะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีจริงๆนะ"
"งั้นบอกหน่อยสิ สัญญาว่าชั้นจะไม่โกธร"
"จะจริงหรอจ๊ะ" ชั้นพยักหน้าให้เเทนคำตอบ
"เอ่อ ประมาณว่า วันนี้เอลมารีนทำอะไร ที่ไหนบ้าง" อืมๆ
"ทะ ทรีไซร์อัพเดตประจำฤดู" เดี๋ยวๆ ชั้นว่ามันเเปลกๆละ
"วันนี้ชุดข้างใน สะ สีอะไร.."
"เดี๋ยววว หยุดเลย" ชั้นอดทนไม่ไหวจนตะโกนห้ามเธอขึ้น ทำเอาเธอตกใจลงไปนั่งกับพื้น
"ขะ ขะ ขอโทษนะจ๊ะ"วิเวียนน้ำตาคลอทำท่าจะร้องไห้เเล้ว
"คือ เปล่าชั้นไม่ได้โกธรนักหรอก คือเรื่องประเด็นที่พวกเธอคุยกันเนี่ย"
"เป็นข้อมูลที่ถูกต้องเเน่นอนจ๊ะ"
"เปล่าชั้นไม่ได้ว่าเรื่องนั้น เฮ้อ ช่างเถอะ ชั้นจะถือว่าเเค่เป็นประเด็นเมาท์มอยในกลุ่มพวกเธอล่ะกัน" ถึงจะเป็นเรื่องส่วนตัวของชั้นก็เหอะนะ
"เข้าใจเเล้วจ๊ะ"
"งั้นคำถามสุดท้าย ชั้นได้ยินข่าวว่ากลุ่มเธอวางเเผนอะไรไว้บางอย่างไว้สินะ" วิเวียนพอได้ยินคำถามก็ถึงกับหน้าถอดสี
"อะ เอ่อ คือ" หลัง หันซ้ายหันขวาเธอก็เลือกจะวิ่งหนีไปเเทนเเต่ชั้นก็ตามไปจับเธอไว้ได้ โดยการล็อคตัวจากด้านหลัง
"ปะ ปล่อยเถอะจ๊ะ ชั้นบอกไม่ได้จริงๆ"
"ถึงจะบอกงั้นเเต่ มันเป็นเเผนเกี่ยวกับชั้นใช่ไหมล่ะ"
"ขอโทษจ๊ะ ตะ เเต่ชั้น"
"บอกหน่อยสินะ น้าา วิเวียน" คราวนี้ชั้นลองใช้ลูกอ้อนดูบ้าง
"กรึ้ดด เอลมารีน!?"
"น่า นะ บอกทีสิ"
"อะ งื้อ"
"วิเวียนน"
"กะ ก็ได้จ๊ะ ..คือ เกี่ยวกับ"พิธีสุดท้าย"ที่จะถึงนี่น่ะจ๊ะ พะ พวกเรานัดเเนะกันว่าจะพยายามเข้าอยู่ในกลุ่มเดียวกับเอลมารีนให้ได้จ๊ะ" อ๋อพิธีสุดท้าย
"หืม งั้นเหรอ"
"เกี่ยวกับเรื่องนั้นคือชั้นมีเรื่องอยากขอน่ะจ๊ะ"
"อะไรหรอ" ชั้นว่าพร้อมปล่อยตัวเธอ วิเวียนเลยหันมาหากัน
"กลุ่มของเอลมารีน ขอชั้นร่วมด้วยได้ไหมจ๊ะ"เธอมองกันด้วยสายตาคาดหวัง
"เอายังไงดีน้า หลังชั้นรู้เรื่องกลุ่มของเธอเเล้วเนี่ย" ชั้นเเกล้งหันไปคิดอีกทางนึง
"อึก ชั้น.. เเง"วิเวียนน้ำตาเเตกไปเเล้ว
"ขอโทษๆ ชั้นจะไม่เเกล้งเธอเเล้ว ได้สิ วันนั้นมารวมกลุ่มกันเถอะ"
"ชั้นไม่มีลู่ทางจะเข้ากลุ่มวันนั้นเหมือนคนอื่นๆหรอกนะจ๊ะ ฮึก" ชักสงสัยเเล้วว่ากลุ่มเธอมีใครบ้างเนี่ย
"อือ วันนั้นเรามาเอาตัวรอดไปด้วยกันนะ"
"จ๊ะ ขอบคุณนะจ๊ะ"วิเวียนเช็ดน้ำตาตัวเอง
"เอาล่ะ เราเอาหมูป่ากลับหมู่บ้านกันเถอะ" ชั้นหันไปมองหมูป่าที่เริ่มมีเเมลงตอมเเล้ว
"จ๊ะ ได้จ๊ะ"
พวกเราเเบกหมูป่ามาถึงหมู่บ้าน ก็เหมือนเดิมที่มีเด็กบางส่วนมารุมล้อมอย่างสนอกสนใจ
"พี่รีน ล่าตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย"
"โตไปหนูอยากล่าได้อย่างพี่ๆจัง"
"จ้าๆ พยายามเข้าล่ะ" ชั้นลูบหัวเด็กบางคน ก่อน เซรินจะเข้ามาคุยกับชั้น
"พี่รีน"
"เซรินว่าไง"
"กลับบ้านด้วยกันนะ"
"อืม ได้สิ วิเวียนขอตัวละนะ"ชั้นว่าหลังส่งหมูป่าถึงเต๊นท์ครัวเเล้ว
"จ๊ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ" ชั้นเดินจูงเซรินกลับบ้านที่ต้องเจอกับคนในหมู่บ้านหลากหลายคนที่ผ่านไปซึ่งก็มีให้ของกินบ้าง
"พี่รีนเนี่ยเป็นที่เขาเรียกว่าคนดังสินะคะ"
"หืม ยังไงหรอ"
"ก็ดูของที่พี่ได้มานี่สิคะเนี่ย" เซรินว่าพร้อมยกของที่คนเเบ่งให้มาเต็มไปหมดในถุงที่เธอกอดไว้อยู่
"ฮะฮะ นั้นสินะ"ชั้นหยิบถุงนั้นมาถือเเทนก่อนล้วงเอาขนมที่มีรสหวานที่เขาเเบ่งมาให้ป้อนเข้าปากเด็กขี้งอนข้างๆ ก่อนจะให้เธออีกชิ้นไปถือไว้
"เเต่เขาก็ทำอร่อยดีใช่ไหมล่ะ" ชั้นว่าพร้อมหยิบขนมกัดไปคำนึง
"ค่ะก็จริง" ชั้นเอามือไปลูบหัวเซรินเล็กน้อย ก่อนหันไปมองข้างหน้าก็คือหน้าบ้านของชั้นเเล้วนั้นเอง ชั้นปัดผ้าคลุมหน้าบ้านก่อนกล่าวพร้อมกันว่า
"กลับมาเเล้วค่าา"...
------------------------------------
- ผู้เขียน
