Ep.16 พิธีสุดท้ายกับการปักหลัก
2775 คำ
ในตอนเช้าวันที่ฝนพรำ คนที่มีอายุใกล้เคียงกันมารวมตัวอยู่ที่เต็นท์ใหญ่กลางหมู่บ้านโดยมีศูนย์กลางคือยายเมียร์
"เอ้า ทุกคนเงียบก่อน"เธอทุบด้ามไม้เท้าลงพื้นดัง ตึก ทำเอาเสียงคุยเริ่มเงียบลง
"ทุกคน คงรู้อยู่เเล้วใช่ไหม ว่าพอถึงฤดูข้างหน้า พวกเจ้าต้องเข้าร่วมพิธีสุดท้าย.."เธอกวาดตามองทุกคน
"ทุกคนจะต้องไปอยู่กับธรรมชาติ รู้จักใช้ชีวิต การเอาตัวรอด เเละรู้จักตัวเอง"
"เราจะให้ของไปมากสุดเท่าที่เจ้าจะเเบกไหวเเล้วอยู่ให้ได้ถึงหนึ่งปีโดยเราจะไม่เข้าไปช่าวยเหลืออะไรทั้งสิ้น เเละเมื่อพวกเจ้ากลับมา จะนับว่าเป็นผู้ใหญ่โดยสมบูรณ์"
หลังยายเมียร์ป่าวประกาศเสร็จพวกเราก็เเยกย้ายกันออกไป บางคนก็กลับเตรียมตัวที่บ้าน บางคนก็มานัดเเนะเพื่อนฝูงเหมือนกับอย่างที่ชั้นทำ
"อะ เอลมารีน เราจะมารวมกลุ่มสินะจ๊ะ" วิเวียนเดินมาทักชั้นในทันที
"อือ เเน่นอน เรามาผ่านพิธีสุดท้ายไปด้วยกันเถอะ" ชั้นหันไปพูดเเบบนั้น วิเวียนก็ถึงกับยิ้มออกมาก่อนจะขานรับ
"อะไรๆนี่ลืมเค้าเเล้วเหรอ"ลูน่ามาสมทบอีกคน
"เรื่องอาหารก็ไว้ใจชั้นเถอะนะ" โรเซ่ก็โผล่มาจากด้านหลังชั้นอีกที
"ถึงไม่รู้จะทำอะไรได้บ้างเเต่จะไปเป็นลูกมือทุกคนเลยละกัน"นิซ่ากอดคอลูน่าพร้อมว่าขึ้น โดยไม่รู้ตัวดูเหมือนชั้นจะมีกลุ่มคนเหมือนดั่งหมู่บ้านขนาดเล็กไปซะเเล้ว
"เอลมารีน" ผู้ช่วยของยายเมียร์เดินมาเรียกชั้นบอกว่ายายเมียร์มีเรื่องจะคุย เลยต้องเเยกตัวออกมาจากกลุ่ม พอเปิดผ้าม่านหน้าประตูเข้าไปก็ได้เจอกับยายเมียร์เเล้วก็คุณมาธาที่รออยู่
"อะ คุณมาธา"
"เอลมารีน ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย" ยายเมียร์ว่าขึ้น
"คะ เรื่องอะไรหรือคะ" บรรยากาศดูเครียดมากเลย จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเนี่ย
"หลังสำเร็จพิธีสุดท้ายเจ้าจะออกเดินทางสินะ"
"คะ หวังไว้อย่างงั้น"
"ในตอนนี้เซลาฟีมนั้นการออกเดินทางไปยังป่าภูติเพื่อทำสัญญากับเหล่าภูติ นับเป็นพิธีสุดท้ายของเธอ เอลมารีนเธอก็ต้องมีบททดสอบของตัวเองเหมือนกัน"
"คะ"
"เลยภูเขาที่กั้นกลางป่านี้ทางทิศใต้ จะเป็นเเหล่งอยู่อาศัยของฮอนวูสฟ์ จงไปล่ามันมาด้วยตัวคนเดียวจำนวนห้าตัว จะพกชิ้นส่วนใดมายืนยันก็ได้เเต่ต้องมีมันมาให้ข้าในวันที่กลับมา" ฮอนวูสฟ์? ชั้นหันไปมองคุณมาธาเล็กน้อย เธอไม่พูดอะไร ได้เเต่พยักหน้าตอบกลับ
"คะ เข้าใจเเล้ว" ชั้นตอบรับพร้อมเรียก [สไลม์] ออกมา
"สไลม์ เอาวัตถุดิบของฮอนวูล์ฟออกมาให้หมดหน่อยสิ" [สไลม์] ไหลเป็นเเอ่งน้ำก่อนจะมีเขาคริสตัลบางส่วน หินเวท เเละขนหมาป่าเเทนที่บนทางที่สไลม์ไหลมา
"ทั้งหมดนี่ เป็นของที่หนูได้มาจากการเดินทางครั้งก่อน หนูขอฝากไว้ที่ยายเมียร์ก่อนนะ หลังจบพิธีสุดท้ายหนูจะมารับคืน" ยายเห็นดังนั้นก็หาผ้ามาห่อรวมกันไว้ เเล้วส่งให้คุณมาธาไปวางไว้บนตู้ชั้นในเต็นท์ของยาย
"งั้น ชั้นก็หมดธุระเเล้วล่ะ เจ้าไปพักเถอะ"ยายเมียร์มองชั้นก่อนพูดขึ้น
"คะ ขอตัวก่อนนะคะ" ชั้นขานรับเเล้วเดินออกไป เเต่ก่อนที่ชั้นจะเดินกลับบ้านก็นึกขึ้นได้ว่าจะถามคุณยายเรื่องอาวุธที่พกไปได้ เลยต้องย้อนกลับมาเลยได้ยินบทสนทนานึงขึ้น
"คิดเช่นไรบ้าง มาธาเอ๋ย"
"นั้นสิคะ ไม่นึกว่าเธอจะส่งวัตถุที่เธอมีอยู่เเล้วให้คุณยายทันทีที่ได้ฟัง เเล้วไปออกล่าอีกครั้ง"
"หึ หึ"
"คุณยายรู้ว่าเธอต้องทำเเบบนี้สินะคะ"
"งั้น ทำไมเธอถึงไม่รู้กันล่ะ หืม"
"ชั้นเเค่อยากให้การช่วยเหลือเด็กคนนั้นเท่านั้นเองคะ"
"หึ เด็กหรือ สำหรับชั้น เด็กคนนั้นเป็นผู้ใหญ่ตั้งเเต่เเรกเเล้วต่างหาก"
"นั้นสิ..นะคะ" บทสนทนามีอยู่เเค่นั้น เเต่ชั้นก็เลือกที่จะไม่เข้าไป ดูเหมือนว่าการออกล่าตะขาบดำยักษ์จะมีความตั้งใจอื่นเเอบเเฝงของคุณมาธาด้วยสินะ..
เเละเเล้วฤดูฝนก็ผ่านพ้นไป ในวันเริ่มต้นของฤดูออกล่า พวกเราที่จะเข้าร่วมพิธีสุดท้ายมารวมตัวกันทุกคน ชั้นได้หอกสามท่อนจากนิซ่าในเช้าวันนั้น
เป็นหอกที่เป็นสีม่วงตลอดอันที่มีท่อต่อทั้งสองด้าน ส่วนเเหลมถูกดันจากด้านในใช้เเทงได้ เเละสามารถดึงเเยกส่วนของไม้ยาวกับส่วนปลายทั้งสองมาประกอบเป็นไม้ศอกได้อีกคู่นึงเเต่ก็มีปัญหาเรื่องการประกอบนี่เเหละ เพราะมันมีหลายขั้นตอนในการทำเป็นอาวุธเเต่ละประเภทที่นิซ่าเองก็คิดไม่ตก
"อืม ถ้ามันประกอบได้เองก็คงดี.."ชั้นนั่งคิดอยู่กับกลุ่มที่เรานัดกันเอาไว้ ทั้งนิซ่า วิเวียน ลูน่า เเละโรเซ่
"อืมนั้นเเหละปัญหาเอาจริงๆมันค่อนข้างซับซ้อนเลย"ลูน่าพูดขึ้น
"เอ๊ะ จริงสิ [มด] "ชั้นคิดไปสักพักก็ร้องอุทานขึ้นพร้อมเรียกเเมลงภูติตัวนึงขึ้นมา หลังหมอกจางลงทุกคนก็เพ่งมองหาอย่างสนใจ
"ไหนล่ะ.. [มด] ที่ว่า"
"ทุกคนอยู่นิ่งๆนะเดี๋ยวจะเหยียบมันเข้า"
"เอ๊ะ!?" ทุกคนเพ่งมองลงพื้นมากขึ้นจนไปเจอจุดดำเล็กๆที่เกาะกลุ่มอยู่เเถวรองเท้าชั้น
"นั้นน่ะหรอ [มด] ที่ว่า" ลูน่าชี้มันทันที จนทุกคนสังเกตุเห็นเหมือนกัน
"ใช่เเล้วล่ะ เป็นเเมลงภูติขนาดเล็ก เป็นหนึ่งในตัวที่สามารถทำตามคำสั่งยาวๆได้"
"เห ตัวเล็กมากเลยนะ"
"เห็นเเบบนี้มันมีเเรงยกที่มากเลยนะ [มด] ยกไม้ศอกขึ้นมา" ชั้นสั่งการ พวกมดก็เดินขบวนไปยกไม้ศอกมาให้อย่างไม่เป็นปัญหา เจ้าพวกนี้ถ้ามีจำนวนที่เยอะพอสามารถยกตัวชั้นขณะยืนได้เลยด้วซ้ำ
ชั้นนัดเเนะให้พวกมดไปอยู่อาศัยอยู่ในไม้ศอกเพื่อคอยประกอบส่วนต่างๆให้เเทนซึ่งมันก็ทำได้ดีเเละรวดเร็วนับเป็นการเเก้ปัญหาเพราะเหล่าเเมลงภูติได้อีกครั้ง
"เอาล่ะเราเริ่มออกเดินทางกันเลยไหม" นิซ่ากว่าพร้อมเเบกกระเป๋าที่ใส่ของไว้มากมาย
"นั้นสินะเรื่องหอกสามท่อนก็เเก้ปัญหาได้เเล้ว"ชั้นก็ยกของที่พกมา ของเเห้งบางอย่าง เเละพวกขวานจอบกับเครื่องมือหลายอย่าง พวกเราได้นัดเเนะของที่เราจะพกกันไปเพื่อไม่ให้เอาของที่ไม่จำเป็นไป
พวกเราเดินไปตามทางเดินในป่า เพื่อหาจุดปักหลักตลอดหนึ่งปี โดยมีเงื่อนไขว่าต้องอยู่ไกลจากหมู่บ้านพอสมควร
"เเล้วเราจะไปตั้งหลักที่ไหนดี"นิซ่าตั้งประเด็นขึ้น
"อืม จุดใกล้เเม่น้ำไหม" ลูน่าว่า
"นะ ในถ้ำดีไหมจ๊ะ"วิเวียนก็ออกความคิดเห็นบ้าง เเต่สุดท้ายทุกคนก็หันมาหาชั้นเป็นตาเดียวกัน
"ที่ว่ามาก็น่าสนใจทั้งหมดเลยนะ.."
"เอลมารีน เราอยากได้ความเห็นของเธอนะ"
"เอาเลยเต็มที่ พวกเราไม่ถนัดใช้ชีวิตในป่าเหมือนเธอหรอกนะ ว่ามาเลย"โรซ่าก็ว่าอีกคน ทุกคนกดดันกันขึ้นคงจะเดากันออกว่าชั้นตอบกลับเเบบนั้นเพราะไม่อยากขัดใจใคร
"อะเอ่อ จุดใกล้เเม่น้ำมันเป็นจุดที่พวกสัตว์มาใช้ประโยชน์ ไม่เหมาะจะปักหลักเท่าไหร่หรอกมั้ง ส่วนถ้ำนี้ก็ใช้ประโยชน์ได้ดีเหมือนกัน เเต่ก็กรณีเดียวกับเเม่น้ำ เเถมในถ้ำใช้ได้เเค่นอนล่ะนะ" ชั้นว่าพร้อมขอโทษคนที่ออกความเห็น
"งั้นเอลมารีนว่าที่ไหนดีเหรอ"
"เรื่องนั้นชั้นก็ไม่รู้.. วิเวียน" ขณะที่พูดอยู่ชั้นก็ยกมือขึ้น วิเวียนก็สังเกตเห็นเลยเริ่มตั้งลูกธนูเตรียมพร้อม
"จะเริ่มล่าเลยสินะจ๊ะ"
"เราต้องมีเสบียงใช่ไหมล่ะ" ชั้นว่าก่อนกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ เห็นเป็นหมูป่าตัวใหญ่ที่ไม่เห็นลูกอยู่ด้วยเลย
"ทุกคนรอที่นี่ก่อนนะ วิเวียนจัดการเลย"
พวกเราใช้เวลาสักพักก็ล่าหมูป่าได้สำเร็จพวกเราเเบกหมูป่าพร้อมไปที่เเม่น้ำล้างไส้เเละถ่ายเลือดมันออกไปกับเเม่น้ำ
ในตอนนั้นเองก็มีหมาป่าสีเทาเข้ามาหาเรา ดูท่าจะได้กลิ่นเลือดของหมูป่าสินะ
"เอลมารีน.."วิเวียนตั้งธนูอีกครั้งเเต่ชั้นยกมือขวางเธอไว้
"เดี๋ยว วิเวียน" ชั้นตัดขาหมูข้างนึงก่อนขว้างผ่านกลุ่มหมาป่าไปอีกทางให้พวกมันวิ่งตามไป
"เอลมารีน จะดีเหรอ"
"อ่า ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างชั้นคิดได้เเล้วว่าจะไปตั้งหลักที่ไหน" ชั้นเก็บของที่ชำเเหละหมูป่าเป็นส่วนๆไว้ที่ [สไลม์] พวกเราเดินทางออกไปผ่านไปยังทุ่งหลับไหลก่อนจะทะลุไปยังที่เเห่งความทรงจำ
"ที่นี่มัน"
"โห เค้าไม่เห็นรู้เลยว่ามาที่เเบบนี้"
"สะ สวยมากเลย"
"ที่นี่เเหละเหมาะดีนะ" ใช่ที่นี่คือ ที่ๆเรากับเซล่ามีความทรงจำหลายอย่างที่นี่
"ที่นี่อยู่ใกล้เเม่น้ำ ทั้งอาหารเราก็ไปหาได้จากทุ่งหลับไหล เเถมยังมีสวนต้นไม้เล็กใหญ่เป็นโซนในโดมผาหินในนี้อีก ทั้งต้นไม้ใหญ่เองก็เป็นจุดสนใจให้พวกเราสังเกตหากหลงทางด้วย"
"อืม ดูน่าสนใจเหมือนกัน"
"ถ้าเอลมารีนว่าอย่างนั้น.."
ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน พวกเราเลยไปตัดไม้ในจำนวนที่พอดีกับที่จะสร้างเต็นท์ขนาดใหญ่โดยใช้ต้นไม้ใหญ่เป็นเสาหลัก เดิมทีชั้นคิดจะเเยกเป็นหลังละคน เเต่ทุกคนก็ลงความเห็นว่าใช้เวลามากเกินไป
เราตั้งเสาโครงด้วยไม้ตัดขนาดเท่าต้นเเขน ปูหลังคาด้วยใบไม้หนาหลายชั้นที่มัดยึดเข้าด้วยกันด้วยไม้เถา ตั้งผนังด้วยไม้ไล่เเมลง ถึงตอนนี้พวกเราก็เเยกกลุ่มกันไปให้นิซ่ากับวิเวียนออกไปยังทุ่งหลับไหลพร้อมยาเเก้เกสรหลับไหลเพื่อไปจับสัตว์ที่นอนกันเกลื่อนที่ทุ่งนั้นมาสักหน่อยมาเป็นมื้อเย็นเเละเช้า
ชั้นลูน่ากับโรเซ่ช่วยกันปูผนังต่อไป จนถึงเย็นพระอาทิตย์เริ่มตกดินพวกนิซ่าก็มาถึงพร้อมลากซากสัตว์หลายตัวที่วางบนกิ่งใบไม้ปูเป็นพื้นเพื่อลากกลับมา ตอนเเรกก็นึกให้เอาสไลม์ไปใช้ด้วยก็เถอะเเต่นึกอีกทีก็ให้พวกเราช่วยเหลือกันไปด้วยสิ่งที่มี อย่างไม่มีทางลัดให้จะดีกว่า ชั้นเลยคิดจะใช้เเมลงภูติให้น้อยที่สุด
ตอนนี้บ้านของพวกเราปูผนังไปได้เกินครึ่งเเล้ว
เเต่ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดเราจึงหยุดเเค่นั้น นิซ่าจุดไฟด้วยสกิลไฟของเธอใส่กองไฟที่ล้อมด้วยก้อนหินก้อนเล็กๆอีกที พวกเรานั่งล้อมกองไฟกันปิ้งเนื้อหมูป่าเนื้อนกกับดอกเห็ดที่ไปเจอมาระหว่างทางไปด้วย
"เเล้ว นี่ไม่คิดจะให้ชั้นทำอาหารหน่อยหรอ"โรเซ่พูดขึ้นพร้อมถือกะทะเเละตะหลิวในมือ
"วันนี้พวกเราช่วยกันทำหลายอย่างเเล้ว ตอนนี้ทำของง่ายๆกินกันดีกว่านะ"ชั้นพูดขึ้นพร้อมพลิกไม้ที่เสียบด้วยเนื้อไปอีกด้าน
"งื้อ จริงเค้าปวดตัวไม่ไหวเเล้วว"ลูน่าล้มตัวซบลงท่อนไม้ที่พวกเราใช้นั่งเลย ก็ลูน่าไม่ใช่สายออกเเรงน่ะนะ เดี๋ยวหลังจากทำบ้านเสร็จลองหางานที่นางน่าจะถนัดดูดีไหมนะ
"หลังสร้างบ้านเสร็จพวกเราจะทำอะไรต่อเหรอ"
"ยังไม่รู้เลยคงกักตุนอาหารไว้ละมั้ง"
"หือ เราจะไม่เพาะปลูกอะไรด้วยเหรอ"นิซ่าว่า
"เเต่เราไม่มีเเหล่งน้ำให้ใช้ตลอดเหมือนที่หมู่บ้านนะ"โรเซ่เเทรกขึ้น
"เราจะขุดสระน้ำดูไหมล่ะ" ลูน่าออกความเห็นบ้าง
"อืม ไม่ใช่ว่าต้องมีที่เรียกว่าตาน้ำหรอกเหรอ" ชั้นว่าขึ้นอย่างสงสัย
"ปกติก็ไม่หรอก เเต่เราอยู่ไกลเเม่น้ำเกินกว่าจะขุดร่องให้ไหลมาเติมได้เหมือนบ่อที่กลุ่มเพาะปลูกน่ะ กรณีเรานี้คงต้องใช้ตาน้ำจริงๆ"
"ที่นี่.. สกิล:ผู้ค้นหา ตาน้ำ" ลูน่าลุกขึ้นยืนพร้อมใช้สกิล ดวงตาเปร่งเเสงสว่างขึ้นเล็กน้อยหลังจากนั้นลูน่าก็เดินออกไปยังด้านหลังของเต๊นท์ที่เราสร้างเดินถัดไปเรื่อยๆจนมาอยู่ใต้ผาหินที่โค้งล้อมที่นี่อยู่
"ที่นี่เเหละ"ลูน่าสัมผัสพื้นตรงนั้น
"ตรงนั้นเหรอตาน้ำ?"
"เเล้วมันอยู่ลึกเเค่ไหน"
"ไม่รู้สิ สกิลเค้ารับรู้ได้เเค่ตำเเหน่งเท่านั้นเเหละ"
"งั้นเหรอ งั้นทุกคนว่ายังไง" ชั้นหันไปหาทุกคน
"อืม ถ้ามีเเหล่งน้ำก็ใช้ดื่ม ใช้ทำอะไรได้หลายอย่าง"โรเซ่ว่า
"อย่างเช่นอาบน้ำ?"นิซ่าพูดขึ้นทำเอาทุกคนคึกคักเป็นพิเศษ
"นี่ราวกับเป็นที่อาบน้ำส่วนตัวเลยนะเนี่ย"
"นั้นสิ ทำกัน ทำกันเถอะ"
"ชะ ชั้นก็ว่าดีนะจ๊ะ"
"เข้าใจเเล้ว เเต่คงหลังจากเราสร้างเต๊นท์หลักให้เสร็จก่อน" ชั้นสรุปขึ้นซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยเราเลยปักไม้ตรงนั้นไว้ก่อน กลับไปกินของที่ปิ้งไว้ คืนนี้พวกเรานอนกันด้วยผ้าปูที่พกกันมาเรียงเป็นผืนใหญ่นอนเรียงกันไป เเต่ก็มีปัญหาคือไม้ไล่เเมลงน่าจะอยู่ไกลที่นอนเกินไปทำให้มีเเมลงรบกวนตอนที่เรานอนอยู่
505.. ในยามเช้า เสียงนับเลขดังขึ้น ชั้นเเขวนตัวเองบนต้นไม้เเละซิกอัพขึ้นไปอยู่ หลังออกวิ่งในยามเช้า
"งือ อรุณสวัสดิ์ทุกคน นิซ่างัวเงียลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับวิเวียนเเละโรเซ่ตามลำดับ นับว่าตื่นไวอยู่นะเนี่ยถ้าเทียบกับคนผมสีเขียวอ่อนที่ยังนอนขดตัวอย่างกับเเมวที่ไม่เเม้จะมีท่าทีจะตื่น
"อะ เอลมารีน อรุณสวัสดิ์จ๊ะ"วิเวียนเดินออกมาเห็นชั้นโหนตัวอยู่ก็ทักขึ้น
"อรุณสวัสดิ์ ตื่นเช้ากันมากเลยนะ" ชั้นกระโดดหมุนตัวลงมาที่พื้น
"มะ ไม่เท่าเอลมารีนหรอกจ๊ะ"
"ตื่นได้เเล้วนะ ลูน่า"นิซ่าเขย่าตัวลูน่าจนเธอตื่นขึ้น
"หาวว เช้าเเล้วเหรอ"ลูน่าลุกขึ้นมานั่งขยี้ตา
"อืม ไปล้าง..อ่าต้องเดินไปที่เเม่น้ำเลยสินะ"
"ใช่เเล้วล่ะ ไปกันเถอะ"
"งื้อ อยากมีสระน้ำซะมัดเลย"ลูน่าเดินโซเซออกมา
"งั้นเราต้องรีบทำเต็นท์ให้เสร็จจะได้รีบขุดสระต่อล่ะนะ" ชั้นเดินไปดันหลังเธออีกที เราทั้งกลุ่มเดินไปที่ทางน้ำไปล้างเนื้อล้างตัวอย่างเดียว หลังจากกลับไปพวกเราร่วมมือรุมกันทำเต็นท์จนเสร็จ โรเซ่ก็เเยกตัวไปทำอาหารให้พวกเราในมื้อกลางวันเป็นเนื้อผัดกับเห็ดที่อร่อยมาก
หลังจากนั้น พวกเราก็ลุยกันต่อจนปิดผนังเต็นท์ด้วยไม้ที่รูปร่างเหมือนไม้ไผ่จนหมดทั้งสี่ด้านพร้อมเว้นเป็นประตูที่ทำด้วยไม้ไล่สัตว์ที่หาได้ยาก
"เอาล่ะ ที่นี้ก็เหลือเเค่สระน้ำสินะ" ชั้นชูจอบขึ้น พร้อมกับทุกคนที่คว้าของที่ใช้ขุดได้คนละไม้ละมือด้วยสายตาลุกวาว...
-------------------------------------------
- ผู้เขียน
