Ep.15 บาดเเผลกับเมล็ดพันธุ์
2332 คำ
ในการกลุ่มทำงานในหมู่บ้านต่างมีหน้าที่ ที่เเยกกันไปตามความถนัดหรือสนใจ ทั้งหมดล้วนทำเพื่อความเป็นอยู่ที่ดีของคนทั้งหมู่บ้าน ถ้าถามว่ากลุ่มไหนจะต้องระมัดระวังตัวไว้อย่างมาก หนึ่งในนั้นก็ต้องมีชื่อ กลุ่มล่า อยู่อย่างเเน่นอน..
เเม่ลูน่าเเละลูน่าเดินเข้ามาในห้องที่จัดไว้โดยมีคลาวด์ที่นอนอยู่ด้วยบาดเเผลเเละเลือดตามตัว
"เซริน ฝากเอาเอกสารนี่ไปให้เจ้าของหน่อย เธอจัดยาตามที่เขาจดนี่ได้ไหม" ชั้นยื่นปึกกระดาษข้อมูลให้เซริน
"คะ ได้ พี่ลูน่าสอนหนูไว้เเล้ว" เซรินเดินไปหาคนที่นั่งรออยู่ ด้วยชั้นไม่อยากให้เซรินมาเห็นเลือดอะไรเเบบนี้ เลยโยนงานให้เธอเเทน
ชั้นเดินเข้าไปในห้องพร้อมรูดปิดผ้าที่หน้าประตู ชั้นเดินไปหากลุ่มชายเอลฟ์ที่รุมล้อมเตียงคนป่วยอย่างเกะกะอยู่
"คนไม่เจ็บป่วยอะไรออกไปรอข้างนอกดีไหม"
"เเต่คลาวด์.."
"เฮ้ย..ไปเหอะให้พวกเธอรักษามันก่อน"ชายอีกคนดันกลุ่มเพื่อนออกไปอย่างว่าง่าย
"เอลมารีน.. ฝากด้วยนะ"
"ไปฝากพวกลูน่าเถอะ ..ชั้นจะช่วยเต็มที่ละกัน"
หลังหมู่ชายเอลฟ์ยกโขยงออกไปเเล้วชั้นก็ปิดผ้าที่ประตูตามหลังไป
"เฮ้อ ขอบคุณนะเอลมารีน ชั้นบอกพวกนั้นหลายครั้งเเล้วก็ไม่ยอมออกไปเลย" เเม่ลูน่าจับชายที่ชื่อคลาวด์ถอดเสื้อ ก่อนค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดตามตัวออกไปโดยมีลูน่าเป็นลูกมือ
หลังเช็ดเสร็จจนเผยให้เห็นปากเเผลลึกที่เหมือนถูกเเทงถึงสองเเผล
"ขอน้ำผสมสกัดเหล้า" เเม่ลูน่าผายมือออกมาลูน่าก็รีบเอากระบอกที่ใส่น้ำผสมสกัดเหล้าเทลงใบห้ามเลือดใส่มือเเม่ทันที
เเม่ลูน่าเอาใบนั้นเช็ดรอบบาดเเผล ทำเอาร่างชายคนนั้นสะดุ้งเล็กน้อย ชั้นช่วยคว้านู่นหยิบนี่สักพักจนถูกเซรินเรียกไปช่วยข้างนอก ก่อนจะโดนเรียกให้มาพันปิดเเผลทีหลังพวกลูน่ารักษาเสร็จเเล้ว ในตอนนั้นคราวด์ได้สติลุกขึ้นมานั่งได้เองเเล้ว
"ไง" ชั้นทักพร้อมกองม้วนใบห้ามเลือดในอ้อมเเขน
"อะ เอลมารีน..ทำไม" หมอนั้นมองกันหัวจรดเท้า ก่อนจะมาหยุดที่จุดต่ำกว่ากระโปรง
"มองอะไรน่ะ"ชั้นว่าพร้อมปาผ้าใกล้ตัวใส่หน้าหมอนั้นทันที
"โอ๊ย ขอโทษนะ"
"เอ้า อยู่เฉยๆจะพันปิดเเผลให้"
"เอ๊ะ เอลมารีนน่ะหรอ"หมอนั้นถอยหลังไปทันที
"อะไร? เอาน่า วันนี้ชั้นมาช่วยงานเขาวันนี้น่ะ"ชั้นจับตัวหมอนั้นไว้ก่อนจะพันใบห้ามเลือดพาดไปที่ไหล่
"เห ..โอ๊ย เจ็บ"
"ขอโทษๆ มือหนักไปหน่อยสินะ" ชั้นเบามือลงพันใบห้ามเลือดสองสามรอบ ก่อนจะยึดมันด้วยไม้เหลาเเหลมเล็กๆ
"เรียบร้อย ว่าเเต่นี่ไปทำอีท่าไหนถึงได้เป็นขนาดนี้เนี่ย"
"เจอ หมูป่าคลั่งน่ะ"
"อ่า อันตรายนะนั้น" หมูป่าปกติจะไม่ค่อยอันตรายนักหรอก เเต่ก็มีบางตัวที่ไปกินผลไม้บางอย่างที่ทำให้มันเมาเเละอาละวาด ขนาดชั้นเองก็ไม่อยากจะเจอนักหรอก
"ให้พักผ่อนมากๆ เว้นเรื่องการออกล่าไว้ก่อน เเล้วอีกสามวันค่อยมาที่นี่อีกรอบ" ชั้นลุกไปนั่งบนเตียงข้างๆพร้อมอ่านรายงานที่เเม่ลูน่าจดไว้ให้ฟัง
"ให้พักเลยหรอ เเต่ว่า.."
"ไม่อยากหายหรือไง ไปนอนพักที่บ้านนะ เดี๋ยวจะถึงพิธีสุดท้ายเเล้ว" ชั้นว่า
หมอนั้นก็ทำหน้าสลดไปสักพัก ก่อนจะกลุ่มคนที่เป็นเพื่อนหมอนั้นจะเดินเข้ามา
"คลาวด์เป็นไงบ้าง"ชายคนที่เเบกหมอนี่มาพุ่งตัวมาทันที
"เฮ้ย เอาน่า อลันอย่าไปกระเเทกคนป่วยซี่55"
"จะไม่ให้คิดมากได้ไง เจ้าคราวด์มันเอาตัวมากรับเเทนข้าเลยนะ"
"ฮะฮะ เออๆ เเล้วนี่เจ้าคราวด์เป็นยังไงบ้าง"เจ้าคนตัวใหญ่หลังหยอกล้อกับเพื่อนเสร็จ ก็หันมาถามอาการกัน
"อ่า ก็ไม่เป็นอะไรมาก เเต่ช่วงนี้ก็ห้ามขยับตัวมากเกินไป เรื่องออกล่านี่พักไว้ก่อนเลย"
"อลัน ขอโทษนะ" คราวด์หันไปหาคนที่ชื่อ อลัน
"ไม่เป็นไร นายปลอดภัยก็ดีเเล้ว"
ชั้นปล่อยพวกนั้นไว้เเล้วเดินออกมา เเต่ก็ได้ยินเสียงคุยลับหลังตามมาติดๆ
"เห้ย เอลมารีนมารักษาให้เลยนะเนี่ยดีวะ" เสียงของคนตัวใหญ่ดังขึ้น
"ก็เขาว่ามาลองทำงานรักษาดูน่ะ"
"เเล้วเป็นวันนี้ด้วยนะ เอ็งว่ามีอะไรพิเศษหรือเปล่าล่ะ"
"ไม่หรอกม้าง"
"เห้ย ทำไมเอ็งไม่ลองชวนเอลมารีนคุยดูล่ะ.." ชั้นเดินส่ายหัวอย่างเพลียๆเดินหนีออกมา เจ้าพวกนี่นี้.....
"ขอบคุณมากเลยนะ ได้พวกเธอมาช่วยตอนช่วงลำบากพอดีเลย" เเม่ลูน่าว่าพร้อมเขียนเอกสารไปด้วย
"ฮะฮะ ไม่นึกว่าจะมาเจออะไรขนาดนี้เลยคะ"ชั้นว่าขึ้นพร้อมเซรินที่ทำท่าเพลียไปตามๆกัน
"เเต่ว่า ก็ช่วยได้เยอะเลย เซรินเองก็เรียนรู้เร็วด้วย" ลูน่าว่าพร้อมน้วยเซรินจากด้านหลัง
"นั้นสินะ เเล้วนี่จะไปกันเเล้วหรอ"
"คะ หนูอยากให้เซรินลองหลายๆอย่างน่ะคะ"
"เหรอจ๊ะ ถ้าได้เจอเรื่องที่อยากทำจริงก็ดีนะ" เเม่ลูน่าเดินมาลูบหัวเซริน
พวกเราหลังเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ได้ลูน่า มาโปกมือลา
"ต่อไป ที่ไหนดีคะ"
"งั้นทางนั้นเป็นยังไง" ชั้นชี้ไปทางไร่ที่ใช้เพาะปลูกพืช
"ทางนั้นมัน"
"ที่ๆพ่อทำงานไงล่ะ"
พวกเราเดินเข้าไปที่นั้น โดยที่นี่จะเป็นเเหล่งเพาะปลูกผักบางส่วนที่ใช้ทำอาหาร พวกเราเดินลอดต้นไม้ขนาดกลางที่ออกผลไม้สีสุกใส จนมาเจอกลุ่มคนที่กำลังเก็บผลไม้อยู่
"อ้าว หนูเอลมารีน"เเม่วาเรียนั้นเอง เอ่ยทักขึ้น
"สวัสดีคะ" ชั้นกับเซรินทักทายขึ้นทันที
"มีอะไรกันหรอ"
"หนูอยากมาลองทำงานที่นี้สักหน่อยคะ"
"หืม ยังไงนะ" พวกเราเลยเริ่มจากอธิบายเหมือนอย่างเคย..
"เข้าใจล่ะ เอาสิ กลุ่มเพาะปลูก ยินดีต้อนรับ"
"ขอบคุณนะคะ"
"งั้นเริ่มจากรู้จักที่นี้ก่อนล่ะกัน ตามมาสิ" เเม่วาเรียว่าก่อนเดินนำเราไป ผ่านต้นไม้ที่ปลูกระนาบเป็นทางเดินที่มีผลไม้หลากสี เเม่วาเรียคว้าลูกผลไม้สีม่วงคล้ำหลายลูกมายื่นให้
"นี่ผลไม้ หวานมากเลยละ"
"ขอบคุณคะ"
"ก็เป็นเหมือนอย่างชื่อกลุ่มล่ะ พวกเราเพาะปลูกพืชผักผลไม้ต่างๆเพื่อเป็นอาหารให้คนในหมู่บ้าน ด้วยภูมิปัญญาของพวกเรา ชั้นพูดได้เลยว่าเรามีผลไม้ของทั้งป่าข้างนอกมาอยู่ที่นี้เเล้ว"เเม่วาเรียผายมือนำเสนอเต็มที่ทำเอาพวกเราเผลอตบมือกันอย่างไม่รู้ตัว
"ส่วนทางนั้นก็เป็นพืชสมุนไพร"เธอชี้ไปทางเต๊นท์ที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้ เป็นเต๊นท์ขนาดเท่าบ้านพวกเรา ที่ข้างในเรียงรายด้วยต้นไม้ขนาดเล็กมากมายที่มีกลิ่นเป็นเอกลักษณ์ของสมุนไพร โดดเด่นด้วยคือต้นไม้ที่ตั้งสูงตรงกลางเต๊นท์ที่เว้นว่างบนหลังคา มันคือต้นใบห้ามเลือดนั้นเอง
"เจ้านี่ลำบากมากเลยถึงจะปลูกมันได้" เเม่วาเรียพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าชั้นสนใจ
"ใบห้ามเลือด ใช้ทุกวันเลย ครบกำหนดลูน่าก็มาเก็บจากที่นี้ล่ะ" คุณมาธาว่าก่อนจะนำเราไปจุดต่อไป เป็นเเปลงปลูกสำหรับปลูกพืชระดับกลาง
"ไหนๆก็ลองปลูกอะไรสักหน่อย ดูไหมล่ะ" เเม่วาเรียว่าขึ้นพร้อมชี้ไปที่เเปลงว่างเปล่า
"คะ หนูอยากลองดู" เซรินยกมือเสนอตัวขึ้น
"งั้นเดี๋ยวชั้นไปเตรียมตันกล้าไปให้นะ" เธอหันกลับไปทางเดิม ก่อนเดินกลับมาพร้อมของสองสามอย่าง
"เห พวกเราจะปลูกต้นไม้ด้วยของพวกนี้สินะ"เซรินมองอุปกรณ์ที่ใช้ปลูกต้นไม้หลายอย่างที่เเม่วาเรียยกมา
ชั้นคว้าจอบขุดดินเป็นหลุมเรียงยาวตลอดเเปลง เซรินก็เริ่มปลูกทีละต้นจนเต็ม พวกเราช่วยกันตักน้ำรดต้นไม้ที่ปลูกจนดินชุ่ม
"เรียบร้อย เป็นไงได้ลองทำดูเเล้ว"
"เหนื่อยคะ" เซรินตอบอย่างซื่อๆทำเอาเเม่วาเรียหัวเราะชอบใจออกมา
"นั้นสินะ ที่เราปลูกนี่เป็นต้นไม้ที่โตเร็วเเค่1หรือ2ฤดูก็ได้กินเเล้ว"
"งั้นหนูขอมาดูที่เเปลงนี้ได้ไหม"
"ได้สิ เเต่จะเข้ามาก็ให้มาหาชั้นก่อนนะ"
"คะ ขอบคุณคะ"
ในตอนนี้พวกเราเดินไปตามทางเดินของหมู่บ้านตอนนี้เป็นเวลาเย็นเเล้ว ในช่วงที่เเดดอ่อน พวกเราก็เดินมาถึงหน้าบ้าน
"วันนี้สนุกมากเลยคะ"
"หรอ ก็ดีเเล้วละ"
"เเต่หนูก็ยังตัดสินใจไม่ได้เลย"
"ฮะฮะ ไม่เป็นไรค่อยตัดสินใจก็ได้"
"งั้นก่อนอื่น พี่วานอะไรหน่อยได้ไหม"
"อะไรหรอคะ"
"วานตัดผมให้หน่อยสิ"
"เอ๊ะ จะดีหรอคะ"
"ไหนๆก็ได้ลองหลายอย่างเเล้ว มาเร็วสิ"ชั้นเดินจูงไปคว้าเก้าอี้มานั่งข้างหน้าบ้าน
"สาวๆทำอะไรกันจ๊ะ"เเม่ที่ได้ยินเสียงพวกเราเลยเดินออกมาถาม เเม่เห็นอย่างนั้นเลยมาช่วยยืนเเนะนำเซรินอีกที
การตัดผมของพวกเราจะเป็นการใช้มีดสั้นค่อยๆเฉือนเส้นผมไปเรื่อยๆ เป็นวิธีที่ดูน่ากลัวหน่อยๆ เเต่ก็ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ตัดผมเลยเริ่มชินกับมันเเล้ว ต่างกับเซรินที่ถึงกับมือสั่นเลย
"หะ ให้หนูทำจริงๆหรอคะ เเม่ตัดให้พี่เขาดีกว่าไหม"
"เอาน่าให้เซรินลองก่อน พี่ไม่คิดมากกับทรงผมหรอก" เดิมทีเราเเค่คอยตัดไม่มันยาวเลยไหล่เท่านั้นเอง ชั้นเอาเเผ่นหนังรองใต้ผมปิดเเถวคอเลยมาถึงหลัง มีดจะได้ไม่จิ้มเเผ่นหลังเป็นเเผลไปสักก่อน
"น่ะ งั้นหนูตัดล่ะนะ" เซรินค่อยๆตัดจากปลายผมขึ้นไปทีล่ะนิดนับว่าเริ่มได้ไม่เลว เเม่เองก็มา ยืนห่างๆคอยเเนะนำอยู่
"พี่จะให้ตัดขนาดไหนหรอคะ"
"อืม ปกติพี่จะตัดให้มันเกือบปะบ่าน่ะ
"เห พี่ไว้ผมสั้นเหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งเเ..ว้าย" ด้วยชั้นชวนคุยมากไปเซรินเลยเสียสมาธิ จนปาดตัดขึ้นมาจนเกือบถึงคอ เส้นผมยาวตกเป็นกระจุกอยู่ที่พื้นทันที พวกเราสามคนหันไปมองกองผมนั้นเเบบไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะมีเสียงลมพัดผ่านหอบเอากองผมนั้กระจายไปกับลม
"กรึ้ดดด ไม่นะ ผะ ผม พี่รีน" เซรินเป็นคนเเรกที่โวยวายขึ้นพร้อมน้ำตาคลอทันที
"เเหมจนได้สินะ"เเม่ก็ว่าเหมือนคิดไว้อยู่เเล้ว
"อะ เอาเป็นว่าตัดสั้นไปเลยละกัน" ชั้นหันไปปลอบเซริน เเต่เธอไม่กล้าตัดต่อเเล้วจึงส่งมีดให้เเม่เเทน ชั้นเลยดึงเซรินมานั่งที่ตักเเทน
"พี่รีนขอโทษนะคะ" เซรีนจับมือชั้นที่โอบตัวเธอไว้อีกที
"ไม่เป็นไร ผมสั้นก็สบายดี" ชั้นตอบเเบบนั้นพร้อมลูบหัวเธอบนตัก เเต่ก็โดนเเม่เอาด้ามมีดเคาะหัวไปทีนึงเหมือนกัน
"อย่าโอ๋น้องเกินไปสิ"
"ฮะฮะ" เเม่เล็มผมไปเรื่อยๆเริ่มจากปลายผมไปจนถึงจุดที่เซรีนตัดขึ้นไป
"นี่จะตัดสั้นจริงๆหรอ"
"คะ เท่าพ่อเลยก็ได้"
"หือ จะดีหรอ"
"พี่รีนเอาจริงหรอคะ" ทั้งสองประสานเสียงขึ้นทันที
"อือ เอาเลย คิดว่าอยากเปลี่ยนทรงผมอยู่เเล้ว" ชั้นคว้าจับผมด้านหลังพร้อมลูบตามเส้นผม
"เข้าใจเเล้ว งั้นตัดเลยนะ"
ฉับ ฉับ เสียงตัดดังเป็นระยะ พร้อมเส้นผมที่ปลิวออกมาเป็นเวลาสักพัก
ทรงที่ได้คือเป็นทรงผมสั้นรองทรงสูงที่ไม่ถึงกับตัดเกรียน
"พี่รีน เหมาะมากเลย"
"อืม ก็เข้ากับรีนดีนะ"
"ฮะฮะ ขอบคุณคะ" ชั้นลูบไปตามผม นี่มันเท่ากับทรงผมที่เราชาติก่อนชอบตัดเลยนะเนี่ย
ด้วยเพราะจากผมที่ยาวปิดหลังคอมาตลอด พอมาตัดจนโล่งเเบบนี้ ทำให้รู้สึกหวิวเเปลกๆ เเต่เดี๋ยวก็คงชิน
"คงต้องไปอาบน้ำสินะ" ชั้นพึมพำขึ้น ก่อนเซรินจะวิ่งมาขวางชั้นไว้
"งั้นไปกันคะ หนูจะอาบด้วย"
"เเหม ไม่ได้อาบน้ำกับลูกมากี่สิบปีเเล้วนะ"ทั้งเซรินกับเเม่เข้าขากันดีมากจนรู้สึกตัวอีกทีพวกเราก็มาเเช่น้ำกันที่เเม่น้ำซะเเล้ว
"อย่าดิ้นสิจ๊ะ"เเม่ขยี้ผมที่ชุ่มด้วยน้ำของเซรินพร้อมตักน้ำ
"หลับตาก่อนนะจ๊ะ"เเม่ว่าก็เทน้ำเต็มถังนั้นดังซู่ใหญ่
"งื้อ น้ำเข้าตาอะ"
"อะ ขอโทษ โธ่ ก็บอกให้หลับตาไงจ๊ะ" เสียงเอะอะดังจากทางริมตลึง นับเป็นการอาบน้ำที่เฮฮาครั้งเเรกหลังเซล่าออกเดินทาง..
----------------------------------------
- ผู้เขียน
