บทที่ 7 หลงป่า
1060 คำ
นวินดาออกมาเก็บวัตถุดิบเพื่อทำอาหารเหมือนเช่นเคย วันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีฟ้ากางเกงเข้ารูปสีครีม ผูกผมด้วยโบว์ลายดอกไม้ให้อารมณืเหมือนมาเดินเล่นในทุ่งดอกไม้ หญิงสาวได้วัตถุดิบที่ต้องการสำหรับมื้อเย็นแล้ว เธอกำลังจะหมุนตัวกลับแต่สายตาก็ดันไปเห็นเจ้าก้อนสีขาวขนปุกปุย สิ่งที่เธอเห็นคือกระต่ายป่านั่นเอง เธอคิดว่าเจ้าตัวน้อยคงจะหลงจากกลุ่มของมันแน่ๆ เธอจึงเดินตามมันไปอย่างไม่ลังเลเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับมัน ยิ่งเดินเข้าไปในป่าก็ยิ่งมีเรื่องอัศจรรย์ใจไปเรื่อยๆ เธอพบกับดอกไม้ป่าที่เกาะอยู่กับต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพความสวยงามนั้นเอาไว้
“สวยจัง อ้าว! ตายจริงแบตหมดแล้วหรอเนี่ย” หญิงสาวบอกกับตัวเองอย่างเซ็งๆ เธอหันซ้ายหันขวาก็พบว่าทุกด้านที่อยู่รอบตัวเธอนั้นเหมือนกันไปหมด นี่ก็แสดงว่าเธอหลงทางแล้วสินะ เธอจะทำยังไงดีมือถือก็ดันใช้การไม่ได้
ด้านดรัณภพกลับมาจากการไร่ก็ตรงกลับบ้านทันที ทุกคนในบ้านดูเดินกันวุ่นวายไปหมด เขาไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า เมื่อก้าวเดินเข้ามาด้านในมารดาของเขาก็รีบปรี่เข้ามาหาทันที
“ตาภพทำยังไงดีล่ะลูกหนูดาหายตัวไป”
“จะหายตัวไปได้ยังไงล่ะครับ ไม่ใช่ว่าหนีแม่กลับกรุงเทพไปแล้วนะครับ”
“อย่ามองหนูดาในแง่ร้ายสิลูก คนงานของเราบอกว่าเห็นหนูดาออกไปเก็บผัก แต่เพราะหนูดาออกไปแบบนั้นทุกวันจึงไม่ได้สนใจต่อหันไปทำงานของตัวเอง หนูดาต้องหลงป่าแน่ๆเลยนะตาภพ แม่ให้คนออกตามหารอบๆบ้านแล้วก็ยังไม่เจอ” เมื่อทราบว่าหญิงสาวหายตัวไปจริงๆชายหนุ่มก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา เธอจะหลงเข้าไปในป่าลึกแน่ๆ ชายหนุ่มรีบเดินไปเปิดประตูห้องเก็บของใต้บรรไดจากนั้นก็หยิบกระเป๋าสำหรับเดินป่าออกมาสะพานหลัง ซึ่งภายในบรรจุไปด้วยอุปกรณ์ยังชีพที่พร้อมสำหรับการอาศัยอยู่ในป่าหนึ่งถึงสองวันได้
“ตาภพ ลูกต้องตามหาหนูดาให้เจอนะลูก” ยลรดีได้แต่ฝากความหวังกับลูกชายเพราะลูกรู้เส้นทางดีกว่าใครเพราะตอนเด็กๆชายหนุ่มก็ดื้อซนกว่าผู้เป็นพี่มากจึงหาเรื่องออกไปเที่ยวในป่าอยู่หลายต่อหลายครั้ง
“ครับแม่ ผมว่าเธอคงยังเดินไปไหนได้ไม่ไกล ไปกับผมสักสองสามคนนะ” ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปบอกคนงานผู้ชายเพื่อให้ช่วยกันกระจายตามหานวินดา
“พี่ไปด้วย” ดนุภัทร์อยากจะช่วยน้องชายอีกแรงหนึ่งแต่โดนปฏิเสธ
“อย่าเลยครับ พี่อยู่ดูแลคุณแม่กับทุกคนที่เหลือเถอะครับ ผมกลัวว่าหากมันไม่ใช่การหลงป่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่เราจะคาดคิด”
“อืม เอาอย่างนั้นก็ได้พี่จะดูแลทุกคนที่นี่เอง แล้วอย่างนี้พี่จะตัดใจไปอยู่กรุงเทพได้ไหมนะ”
“อย่าเพิ่งคิดไปถึงเรื่องนั้นเลยค่ะ” ภรรยาของดนุภัทร์ขยับเข้ามาลูบแขนของสามีเบาๆ เขาพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
นวินดากำลังจะตัดสินใจปล่อยเจ้ากระต่ายลงพื้น สายตาของเธอเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นนักล่าของสัตว์ตัวเล็กๆ ก็ตกใจกลัวสะดุดล้มขาพลิกต้องลงไปในโพรงอะไรบางอย่าง เธอได้แต่คิดว่านี่มันวันอะไรกันแน่ เมื่อพิจารณาดีๆแล้วก็พบว่ามันคือโพรงดินใกล้ๆกับต้นไม้ใหญ่อายุหลายสิบปี
“ไม่เป็นไรนะเจ้าก้อน พี่จะดูแลแกเอง” กระต่ายตัวน้อยเหมือนฟังความรู้เรื่องหยุดดีดดิ้นและยอมให้หญิงสาวอุ้มแต่โดยดี เธอฝืนตัวเองเอาไว้ทั้งๆที่ตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บที่ข้อเท้า สงสัยคืนนี้เธอจะต้องนอนในป่าแล้ว เธอได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนออกมาตามหาเธอ
“ท่านเจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกด้วยเถิดเจ้าค่ะ ลูกไม่รู้จริงๆว่าหนทางไหนคือหนทางออกจากป่านี้ อย่าให้เกิดอันตรายอะไรกับลูกเลย” หญิงสาวพยายามทำอะไรก็ได้เพื่อให้ใจรู้สึกปลอดภัยขึ้น
“โชคดีนะที่ฉันมีแกน่ะเจ้าก้อน ไม่งั้นคงจะโดดเดี่ยวกว่านี้แน่” หญิงสาวพยายามพูดปลอบใจตัวเอง มือก็กระชับอ้อมกอดกระต่ายน้อยแน่น เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเวลานี้มองเห็นพระจันทร์ส่องสว่างยามค่ำคืนแล้ว
ดรัณภพออกเดินทางมาเรื่อยๆก็พบกับตะกร้าผักของหญิงสาววางอยู่แต่เจ้าของมันกับหายตัวไป แม้จะไม่รู้ว่าเวลานี้เธออยู่ไหนแต่มันก็ทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาคิดน่ะถูกต้องแล้วว่าเธอหลงเข้ามาในป่าแห่งนี้ โชคดีที่นี่ไม่มีสัตว์ใหญ่ แต่หญิงสาวอาจพบสัตว์มีพิษจำพวกแมงป่อง ตะขาบ และงู
ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวดังก้อง เขาอยากพบตัวเธอให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ความหวังของทุกคนอยู่ที่เขาแล้ว ชายหนุ่มส่งให้คนงานกระจายกันหา เขาเดินมาทางน้ำตกเพราะเส้นทางนี้อันตรายที่สุดแล้วเนื่องจากมีพวกค้ายาใช้เส้นทางนี้นำของผิดกฎหมายหลบหนีทางช่องทางธรรมชาติ
“หิวน้ำจัง เอ๊ะ! เหมือนน้ำตกเลยนี่หน่า แต่ฉันไม่มีปัญญาพาแกขึ้นไปหรอกนะ” ความเงียบสงัดทำให้เธอได้ยินเสียงน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลออกไป
“คุณดา คุณได้ยินผมไหม”
“คุณภพ คุณภพใช่ไหมคะ ดาอยู่ข้างล่างนี้ค่ะ คุณได้ยินดาไหม” หญิงสาวแม้จะรู้สึกหมดแรงแล้วแต่พอได้ยินเสียงคนตัวโตก็รับรู้ได้ว่าท่านเจ้าป่าเจ้าเขาเมตตาเธอแล้ว เขาออกมาตามหาเธอแล้ว
- ผู้เขียน
