Rainy 5
1125 คำ
Rainy 5
ภายในร้านอาหารขนาดใหญ่โต๊ะตัวหนึ่งมีเพื่อนสนิทคุณแม่ฉันนั่งอยู่ ฉันเดินตามพี่ ๆ เข้าไปที่โต๊ะชุดนั้นก่อนจะยกมือไหว้เมื่อเจอคนที่คุ้นหน้า
“สวัสดีค่ะคุณป้า หนูข้าวตังลูกของแม่ธิดาค่ะ” ยกมือไหว้ผู้ใหญ่พร้อมกับแนะนำตัวอีกครั้ง
“คนสวยป้าคิดถึงจังเลยลูก” คุณป้ามณีขยับเข้าใกล้เพื่อสวมกอดฉันไว้ ฉันเองก็กอดท่านไว้หลวม ๆ เช่นเดียวกัน
“เดินทางเหนื่อยไหมลูก”
“ไม่เลยค่ะคุณป้า หนูนั่งหลับตั้งแต่เครื่องยังไม่เทกออฟเลยค่ะ” ตอบคุณป้าพร้อมกับรอยยิ้มเขินอาย คนมีอายุได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูอยู่ไม่น้อย
“น่ารักจริงเชียว มากินข้าวกันก่อนลูกแล้วค่อยเข้าไร่พร้อมกับ
พี่แทนคุณเขานะ”
“บ้านพักไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ?” ฉันนึกว่าบ้านอยู่ในตัวจังหวัดเสียอีก
“ไม่ใช่หรอกลูก แต่เป็นบ้านอยู่ที่ปัวน่ะ อ้อ พี่คุณอย่าลืมแนะนำน้องข้าวกับลูกสะใภ้แม่ให้รู้จักกันนะ” ท้ายประโยคคุณป้ามณีหันไปกำชับคนเป็นลูกชายอย่างพี่แทนคุณทันที ส่วนพี่ ๆ คนอื่นก็ขยับเข้าไปเลือกเก้าอี้นั่งเพื่อกินข้าวด้วยกัน
“ครับแม่ เดี๋ยวแวะเข้าไปรับน้องที่บ้านแล้วจะแนะนำให้รู้จักกันครับ”
“ดีแล้ว ๆ สั่งข้าวกันเถอะลูก ร้านนี้ก็ของเพื่อนป้าเหมือนกัน อร่อยทุกอย่างป้ารับรอง” ป้ามณีส่งยิ้มให้ฉันพร้อมกับเลื่อนเมนูอาหารมาให้ ฉันรับมาก็เปิดดูเมนูก่อนจะสั่งไปสองอย่างส่วนพี่ ๆ อีกสามคนสั่งมากันเยอะมากไหนจะข้าวอะไรอีก เยอะแยะไปหมดเลยล่ะ
แต่ดูเป็นสามพี่น้องที่สนิทกันมากเลยนะ มีหยาบคายใส่กันบ้างแต่ก็บ้างเป็นปกติแต่ไม่มีใครที่จะคิดทะเลาะกันแม้จะโดนแซวกันแรง ๆ ในความรู้สึกฉันก็ตามที
“อยากแวะซื้ออะไรไหมลูก” ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันคุณป้ามณีก็เอ่ยถามฉันอย่างใส่ใจ ท่านน่ารักมากเลยล่ะ แม้จะไม่ได้เจอกันบ่อยแต่ท่านก็มีส่งผลไม้ไปให้แม่ทุกปีเลยนะ ฉันเองก็พลอยได้กินไปด้วยเหมือนกัน
“ไม่มีค่ะ หนูเตรียมมาครบแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนกลับไร่จะพาไปซื้อขนมที่ร้านโปรดแสนอร่อย
แซนด์วิชไง” พี่ทิศเหนือรีบเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าฉันลืมเรื่องที่อีกฝ่ายจะพาไปซื้อแซนด์วิช แล้วก็ต้องยอมรับจริง ๆ ค่ะว่าฉันลืมไปแล้ว
“อ้อ ใช่ค่ะ พี่ทิศเหนือแบ่งแซนด์วิชให้หนู อร่อยมากเลยค่ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ป้าเชื่อแล้วลูกว่าอร่อย ตาเป็นประกายเชียว” ป้ามณีแซวฉันทั้งยังยกมือลูบที่เรือนผมอย่างอ่อนโยน ฉันเองเมื่อถูกแซวถึงกับหลุดหัวเราะอย่างเขินอายไม่น้อยเมื่อผู้ใหญ่จับทางได้ว่าชอบกินของอร่อย
เราใช้เวลาที่ร้านอาหารสักพักใหญ่ก็ต้องแยกย้ายกันกลับ พี่ ๆ พาฉันไปยังร้านขายของว่างนั่นจึงทำให้ฉันได้คุกกี้ธัญพืช ถั่วรวม ของว่างกินเล่น และแซนด์วิชมาอีกมากมาย จากนั้นพี่แทนคุณก็ไปส่งพี่ ๆ
ทั้งสองคนที่บ้านหลังหนึ่งก่อนจะพาฉันไปรับภรรยาของพี่แทนคุณที่บ้าน
“เดี๋ยวภรรยาพี่จะกลับพร้อมกับเรานะ อิงน่าจะอายุเยอะกว่าข้าวหนึ่งปีนะ”
“ค่ะพี่คุณ” ฉันตอบรับพร้อมกับมองรอบ ๆ สักพักก็เห็นพี่คุณถือกระเป๋าสะพายและจับมือผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้รถ เวลาทั้งคู่อยู่เคียงข้างกันนั้นดูดีมากจริง ๆ
“พี่คุณหนูลืมกล่องขนมในบ้าน”
“เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ครับ” น้ำเสียงที่ใช้กับภรรยาดูอ่อนโยนมากจนฉันเผลอยิ้มตามบาง ๆ ทั้งที่เพิ่งจะเจอกันทำไมถึงได้รู้สึกว่าพี่คุณ
คลั่งรักภรรยามากขนาดนี้กันนะ
“อ้าว...” ภรรยาพี่คุณหันกลับมาเจอฉันแล้วอุทานตกใจ ใบหน้าสวยและน่ารักนั้นฉงนไปเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้ฉัน หัวใจฉันถึงกับเต้นแรงตึกตักกันเลยทีเดียวเมื่อได้เจอกับความน่ารักของคนตรงหน้า
“สวัสดีค่ะ ข้าวเป็นลูกของเพื่อนป้ามณีค่ะ” รีบยกมือไหว้คนสวยตรงหน้าอย่างเขินอาย
“สวัสดีค่ะ อิงอายุยี่สิบห้าค่ะ” คนสวยแนะนำตัวอย่างน่ารัก
“ข้าวตังอายุยี่สิบสี่ค่ะ”
“อ้อ น้องข้าวตัง เรียกว่าพี่อิงก็ได้นะหรือจะเรียกอิงเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ”
“ขอเรียกพี่อิงนะคะ” บอกคนตรงหน้าอย่างเกรงใจ ถึงแม้จะอายุห่างกันเพียงแค่หนึ่งปี แต่พี่อิงก็อายุเยอะกว่าอยู่ดี
“ได้ค่ะ นั่งเครื่องบินมาใช่ไหม เหนื่อยหรือเปล่า” พี่อิงชวนคุยอย่างเป็นกันเอง และฉันที่เพิ่งเจอคนตรงหน้ากลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจหรือไม่สบายใจเลยสักนิด ทำไมพวกเขาเก่งกันจังเลย สามารถพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับคนแปลกหน้าได้แบบนี้น่ะ
“ไม่เลยค่ะ ข้าวหลับตลอดการเดินทางเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ น่ารักจังเลย ชอบกินกาแฟหรือชานมไหม”
“ชอบค่ะ ข้าวชอบกินของอร่อยทุกอย่างเลย”
“ดีเลย เดี๋ยวเราแวะซื้อเครื่องดื่มกันนะ แล้วก็จะเดินทาง
ยาว ๆ” พี่อิงชวนด้วยรอยยิ้ม เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูรถฝั่งคนขับเปิดออกตามด้วยร่างของพี่แทนคุณที่ขึ้นมานั่งบนเบาะก่อนจะส่งกล่องอะไรบางอย่างให้ภรรยาตัวเอง
“น้องข้าวพี่ฝากวางด้านหลังหน่อยค่ะ”
“ค่ะพี่” รับกล่องนั้นมาถือไว้ก่อนจะวางไว้บนเบาะอย่างเบามือ
เราแวะซื้อของกินเล็กน้อยก่อนจะเริ่มต้นเดินทางอีกครั้ง
วันนี้ท้องฟ้านั้นมืดครึ้มและมีสายลมพัดไปมา ได้ยินพี่ ๆ ทั้งสองคนเหมือนกับคุยกันว่าเริ่มเข้าสู่ช่วงฤดูฝน และคาดเดาว่าฝนน่าจะตกในวันนี้เช่นเดียวกัน
ถนนที่ทอดผ่านเข้าไปสู่ภูเขาเบื้องหน้า รอบข้างเริ่มมืดมิดไปตามช่วงเวลา หรืออาจจะเริ่มมืดเพราะมีพายุฝนเข้า แต่เมื่อมีสายลมและเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมา ยิ่งทำให้ภาพเบื้องหน้านั้นดูสวยงามและ
น่าหลงใหล
ฉันไม่รู้เลยว่าที่พักเป็นแบบไหน แต่เมื่อได้มาจนถึงที่นี่แล้ว ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ ที่พักผ่อนร่างกายของฉัน...
- ผู้เขียน
