EP 35
1055 คำ
“คุณหญิงมาอยู่บ้านผมในฐานะ...”
เขาหยุดมองเชลยสาวครู่หนึ่ง ก็เห็นใบหน้าเฉยเมยประหนึ่งไม่หวาดหวั่นอะไรเอาเสียเลย และนั่นทำให้เขาอยากเล่นงานเจ้าหล่อนให้หนักกว่านี้นัก เลยเน้นคำเดิม
“ในฐานะนาง...”
แล้วหยุดกึกไว้พร้อมกับจ้องมองเจ้าหล่อนเพื่อค้นหาแววตาหวาดหวั่น แต่ดูเหมือนเขาจะผิดหวัง กัญญาวีร์รับรู้ในวินาทีนี้เองว่าจะไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีใดๆ อีกแล้ว เพราะกำลังจะถูกเขาทึ้งจนหมดสิ้นบนโต๊ะอาหารนี้แน่
“นางอะไรคะคุณเนย์”
มัลลิกามีน้ำเสียงกลั้วหัวเราะน้อยๆ เย้ยหยันหน่อยๆ สะใจนิดๆ แค่แอบคิดว่าคำนั้นน่าจะเป็น ‘นางบำเรอ นางทาส’ หรือนางอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ‘นางกัญญาวีร์ ศิริสกุลไชย’
“ในฐานะนาง...ก้นครัวให้ผมสักระยะครับ ในระหว่างรอว่าจะทำอะไรดีหลังเรียนจบ จะทำงานเป็นลูกจ้างคนอื่น หรือเปิดกิจการของตัวเอง หรือจะไปเรียนต่อเมืองนอกดีน่ะครับ”
แม้สาวสูงศักดิ์จะปิดบังยังไง แต่สิงหรัฐก็สังเกตเห็นแววโล่งอกโล่งใจได้เป็นอย่างดี มันช่างสะใจไม่น้อยที่ได้เห็นภาพตรงหน้า ในใจนั้นอยากให้พี่ชายชั่วๆ ของเจ้าหล่อนมาอยู่ด้วยแทบแย่ แต่ไม่เป็นไรหรอก นี่แค่ออร์เดิร์ฟเท่านั้น เมนคอร์สยังมีรออยู่อีกเยอะ
“ผมว่าแล้วเชียว! วันนี้โต๊ะอาหารสวยงามเหมือนนั่งกินอยู่ในวังยังไงยังงั้น เรื่องรสชาติคงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอร่อยแน่ใช่หรือเปล่าครับคุณหญิง ผมด้วงนะครับยินดีที่ได้รู้จักครับ นี่ก็ดุจดาว ลูกสาวคนเดียวและเป็นแก้วตาดวงใจของผมครับ”
และดูเหมือนด้วงจะเป็นคนแรกที่เปิดปากคุยด้วยอีก ส่วนสามสาวนั้นเพียงแค่ต่างคนต่างส่งยิ้มให้เท่านั้น และไม่มีใครล่วงรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้น ใครแอบซ่อนอะไรเอาไว้ภายในกันบ้าง เพราะจุดหมายของทั้งสามคือ
‘หนึ่งหนุ่มที่โคตรหล่อ โคตรรวย แถมแทบจะไม่มีเครือญาติหลงเหลือแม้แต่คนเดียว’
คนนี้เท่านั้น ซึ่งนั่นเป็นสเปคที่สาวคนไหนก็ไม่อยากจะเมินหนีเลยจนนิดเดียว
“ขอบคุณค่ะ”
สาวสูงศักดิ์เอ่ยเสียงราบพร้อมยิ้มบางๆ ให้เท่านั้น ส่วนสามสาวก็เพียงแค่ยิ้มแล้วเฉคุยเรื่องจิปาถะ ประหนึ่งในใจไม่มีบาดแผลเลือดไหลซิบอยู่เลยสักนิด และต่างก็อดครุ่นคิด อดกังวลไม่ได้ว่าในยามค่ำคืน นางก้นครัวผู้สูงศักดิ์แถมสวยสง่าคนนี้จะนอนที่ไหน ระหว่างห้องคนใช้กับห้องเจ้านายหนุ่ม
กัญญาวีร์เลี่ยงมาอยู่ในครัว ขณะรอให้แขกอิ่ม จะได้รีบเก็บรีบเข้านอน เพื่อหนีหน้าที่นางทาสอันต่ำต้อยไป แต่เมื่อยังหนีไปไหนไม่ได้ ก็จำใจต้องยอมรับสภาพ แล้วค่อยๆ เก็บล้างบางส่วนรอ และพยายามจะไม่ทำให้เสียงดังออกไปรีบกวนใคร
ครัวที่เมื่อเช้าไม่ได้เก็บกวาดก็เลยเป็นโอกาสอันดีได้ทำไว้ พรุ่งนี้เช้าจะได้งานน้อยลง พอเสร็จก็พอดีกับแขกอิ่ม เลยยกถาดผลไม้ในตู้เย็นที่สลักเป็นรูปดอกไม้ ใบไม้ไว้อย่างสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นชมพู่ มะม่วง แอปเปิล หรือฝรั่ง
“โห! สวยจังเลยครับคุณหญิง”
ด้วงเอ่ยชมจากใจจริงอีกแล้ว เพราะในถาดเต็มไปด้วยดอกใบหลายแบบหลากสีทั้งแดง เขียว เหลืองและชมพู จนไม่อยากจิ้มเข้าปากเพราะความเสียดายเอาไว้ดู เจ้าของฝีมือเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ให้ แล้วก็เก็บจานชามบนโต๊ะออกไปอย่างระมัดระวังเท่านั้น
“อัญช่วยนะคะคุณหญิง” อัญรวีส่งน้ำเสียงสีหน้าและท่าทางเป็นมิตรมาให้หลังมื้อเย็นเสร็จสิ้นลง ขณะนางก้นครัวกำลังเก็บโต๊ะ
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ อัญยินดีช่วย ปล่อยให้คุณเนย์คุยเรื่องงานกับลุงด้วงและสาวๆ ไปค่ะ เดี๋ยวเราเข้าครัวเก็บล้างกัน”
“ขอบคุณค่ะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนยันมั่นเหมาะเลยยอมแต่โดยดี
“คุณหญิงรู้จักคุณเนย์มานานหรือยังคะ แล้วไปไงมาไงถึงได้มาเป็นแม่บ้านให้แกคะ”
กัญญาวีร์แทบไม่อยากตอบอะไรเมื่อสาวสวยใสและท่าทางเป็นผู้ใหญ่ มีความเป็นมิตรให้ด้วยดี คุยเก่ง และคุยไม่หยุดตั้งแต่เข้าครัวมาก็ว่าได้
“เอ่อ! ความจริงเรียกฟางก็ได้นะคะ ปกติแล้วเพื่อนๆ จะเรียกแบบนี้ทุกคนค่ะ”
เพราะกับคนอื่น กัญญาวีร์ไม่ถนัดที่จะเรียกสรรพนามอื่นนอกจากชื่อสั้นๆ เท่านั้น ด้วยไม่อยากให้ใครตำหนิได้ว่าโอ้อวด ว่าตัวมียศถาบรรดาศักดิ์เหนือคนอื่น มันก็แค่ยศที่เอามาทำอะไรไม่ได้ แม้แต่ตอนที่จนตรอกแบบนี้
“อ้าว! เหรอคะ อัญก็นึกว่าใครๆ จะเรียกว่าคุณหญิงเหมือนคุณเนย์ซะอีก แล้วทำไมคุณหญิงไม่ชอบให้เรียกแบบนั้นล่ะคะ เท่ออก! นานทีปีหนที่คนธรรมดาอย่างเราๆ จะได้ใกล้ชิดกับคนไฮโซค่ะ”
“เอ่อ! ฟางแค่มีเชื้อสายแบบปลายแถวค่ะ ไม่ได้เลิศเลอ หรือร่ำรวยเหมือนราชนิกุลอื่น เลยอยากให้เรียกชื่อมากกว่าค่ะ”
“ตกลงค่ะ งั้นเราออกข้างนอกกันดีกว่านะคะคุณฟาง ในนี้ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว เราจะได้ไปนั่งคุยกันสองคนให้ฉ่ำปอดเลยค่ะ อัญจองคุณหญิง เอ๊ย! คุณฟางไว้เป็นเพื่อนแล้วนะคะ ห้ามรังเกียจที่จะคบสามัญชนคนธรรมดาอย่างอัญนะคะ”
“ฟางไม่มีสิทธิ์รังเกียจใครหรอกค่ะ แต่ฟางคงออกไปนั่งคุยด้วยไม่ได้ เชิญคุณอัญตามสบายนะคะ ขอดูแลความเรียบร้อยในนี้อีกหน่อยก่อนค่ะ”
เพราะรู้ดีว่าเขาไม่มีทางให้นางบำเรอคนนี้ไปเสนอหน้าคุยกับแขกแน่ อีกทั้งตัวเองก็ไม่มีกระจิดกะใจจะไปคุยอะไรกับใครได้ ในเมื่อมีเรื่องตั้งมากมายให้ต้องขบคิด อัญรวีเห็นท่าทีหงอยๆ ของสาวตรงหน้าแล้วก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ให้มาก เลยเดินออกไปสมทบกับเจ้าของบ้านหนุ่ม
- ผู้เขียน
