EP 39
1104 คำ
ข้าวเมื่อวานยังถูกตักมาใช้งานเพราะเหลือเยอะ ด้วยไม่รู้ว่าแขกเขากินขนาดไหนเลยทำเผื่อไว้ไม่ให้ขาด สับปะรดที่มีสองลูกในตู้เย็นถูกเอามาผ่าครึ่ง คว้านเนื้อออกไว้สำหรับผัดใส่ข้าว กับทำเป็นลอยแก้ว
เที่ยงสิบห้าข้าวผัดใส่ลูกสับปะรด น้ำซุปหัวหอมร้อนๆ ขนมน้ำแข็งกับน้ำเย็น ก็ไปวางรอเขาอยู่เรียบร้อย เมื่อขึ้นเรือนมาถึง อดฉุนเฉียวไม่ได้ที่ไม่มีอะไรบกพร่องให้ต้องตำหนิเหมือนเมื่อวาน ยิ่งรสชาติอาหารไม่ต้องพูดถึงเมื่อตักเข้าปากคำแรก
สิงหรัฐเลยเลือกที่จะนั่งกินเงียบๆ ขณะครุ่นคิดหาวิธีให้เชลยสาวต้องเหนื่อยด้วยเรื่องอะไรต่อไป เพราะเขาปรารถนาจะได้เห็นเจ้าหล่อนโทรไปโอดครวญต่อพี่ชายชั่วๆ เหลือกำลัง จะได้เป็นทุกข์ไปพร้อมๆ กับน้อง เหมือนที่เขา พ่อแม่เขาเคยเป็นมาแล้ว
ส่วนเชลยสาวก็เลือกที่จะตักข้าวผัดไปนั่งกินที่เดิมเงียบๆ ควบคู่กับการเทียวเอาผ้าเข้าออกจากเครื่องไปด้วย และดีใจที่มื้อนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นเมื่อวาน แล้วรีบไปเก็บจานเมื่อเขาอิ่มแล้วขับรถออกไป โดยไม่มีประโยคแดกดันให้รำคาญหูอีก
“คุณหญิงคะ คุณหญิง”
จำได้ว่าเป็นเสียงป้าผินที่ดังอยู่ด้านล่างขณะเจ้าของมือบางกำลังตากผ้าอย่างรีบเร่ง
“เสร็จหรือยังคะ เราต้องไปเข้าสวนแล้ว”
ผินที่รออยู่นานเลยเดินขึ้นบ้านมา แล้วตรงไปตู้เย็น หยิบขวดน้ำกับขนมสองสามห่อยัดใส่ถุงผ้าดิบอย่างรู้งาน กัญญาวีร์มองด้วยความสงสัย
“จะได้เอาไว้กินตอนพักไงคะ เมื่อวานป้าเห็นคุณหญิงเหนื่อยจนจะเป็นลม”
“ขอบคุณค่ะป้า ฟางไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย”
“คุณหญิงรีบไปเอาเสื้อแขนยาวเถอะค่ะ จะได้ไปกัน”
“ค่ะ แต่ป้าเรียกฟางจะดีกว่าหรือเปล่าคะ อย่าเรียกแบบนั้นเลย”
“ไม่เอาหรอกค่ะ คุณเนย์กับคุณไชยยังเรียกว่าคุณหญิง ป้าเลยอยากเรียกบ้าง”
“แต่ฟางไม่อยากให้ใครเรียกค่ะ”
“แต่ป้าอยากเรียกนี่คะ ก็คุณไชยได้ยินช่างด้วงบอกว่าคุณเป็นถึงหม่อมราชวงศ์ ใครๆ เรียกว่าคุณหญิงๆ ป้าก็ขอเรียกบ้างแล้วกัน รีบไปกันเถอะค่ะ วันนี้มีงานเยอะกว่าเมื่อวานอีกนะคะ เดี๋ยวจะไม่เสร็จ”
เมื่อได้ยินคำนี้ กัญญาวีร์เลยรีบเดินเข้าห้องคว้าเสื้อมาสวมทับอีกรอบ แล้วเดินตามผินลงบันไดบ้านแล้วคว้าจักรยานคันใหม่ปั่นไปพร้อมกันทันที จะได้รีบทำงานกวาดใบไม้ให้เสร็จ
“คุณเนย์สั่งให้เธอกวาดสามล็อกและต้องให้เสร็จก่อนกลับไปทำอาหารเย็นด้วย”
สาวปากกล้าเดินมาบอก แล้วก็เดินสะบัดหางม้ากลับไปหางานของตัวเองต่อ กัญญาวีร์หันไปมองผินด้วยความไม่เข้าใจ ลำพังสองล็อกเมื่อวานก็ทำเกือบจะไม่ทันอยู่แล้วหากไม่มีสี่ป้าคอยช่วย ผินยั้งปากไม่อยู่ เลยหันไปหาเก่ง
“ทำไมมันเยอะนักวะอีเก่ง มึงฟังมาผิดหรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้โง่นะป้า หรือถ้าไม่แน่ใจก็ไปถามเองสิ แล้วคุณเนย์สั่งมาด้วยว่าใครช่วยจะหักเงินครึ่งหนึ่ง”
แล้วเก่งก็สะบัดหน้าที่แต่งซะเช้งใส่สาวใช้หน้าสวยที่ได้อภิสิทธิ์นอนบ้านเดียวกับเจ้านายหนุ่มหล่อที่ตัวเองรักและหวงแหนเป็นที่สุด
“ทำไมคุณเนย์ถึงสั่งงานแบบนี้นะ ใครจะทำไหวเยอะจะตาย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า ฟางทำได้ ป้าไปทำส่วนของป้าเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่เสร็จ”
ด้วยเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า เขาจงใจจะใช้ให้เชลยไถ่ถอนคนนี้ให้หนักๆ เพื่อเป็นดอกเบี้ยเงินยี่สิบล้านที่เขาต้องเสียไป เพราะความสาวที่เขาได้มันไม่เพียงพอ มันไม่สาสมใจ เขาถึงต้องทำแบบนี้อีก และถ้ายิ่งเชลยคนนี้แสดงท่าทีว่าเหนื่อยอ่อนให้เขาเห็น เขาก็ยิ่งจะได้ใจ ยิ่งสะใจ
เมื่อคิดได้ดังนั้น กัญญาวีร์จึงเลือกที่จะทำงานเงียบๆ และบอกกับตัวเองว่าจะต้องไม่ให้เขาสาสมใจ จะต้องไม่ให้เขาได้ใจ แม้จะเหนื่อยสักแค่หน่อยก็จะทนให้ถึงที่สุด แต่สองชั่วโมงล่วงเลยผ่าน ความอดทนเริ่มลดน้อยถอยลง เมื่องานเพิ่งเสร็จไปครึ่งเดียว
น้ำในกระเป๋าถูกคว้ามาเปิดดื่ม แต่ไม่ยอมพักเหมือนคนอื่นๆ เพราะไม่อยากเป็นภาระใคร มือก็เจ็บจากการจับไม้กวาดเมื่อวานยังไม่หาย แต่ในเมื่อมุ่งมั่นที่จะไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นแล้ว ก็จะทำให้จงได้ แม้กายจะเหนื่อยจนแทบจะยืนไม่อยู่ ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าว แม้จะมีร่มไม้ไว้ให้บังแดดก็ตามที
“คุณหญิงคะ กินนี่เถอะค่ะ จะได้มีแรงหน่อยไงคะ”
ผินทนไม่ได้เมื่อเห็นร่างเล็กๆ ไม่ยอมพัก เลยเดินมาหาแล้วยื่นขวดเครื่องดื่มเกลือแร่ให้ แม้กลัวงานจะไม่เสร็จแต่กัญญาวีร์ก็เห็นว่าเป็นเรื่องดีที่จะได้อะไรหวานๆ ลงไปบ้าง จะได้ช่วยเรียกพลังงานให้ร่างกาย
และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อได้นั่งพักจิบจนหมดขวดคู่กับขนมในกระเป๋า ค่อยได้เรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นมา ให้พากายลุกขึ้นทำงานต่อหน่อย สี่สาวมองมาหาต่างพากันส่งยิ้มและเอาใจช่วยให้สาวสวยทำงานได้สำเร็จ ตามคำสั่งอันโหดร้ายของเจ้านายรูปหล่อ ที่ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าทำไม หรือเพราะอะไร ถึงได้ใช้สาวสูงศักดิ์หนักกว่าใครนัก
“แค่นี้มันยังไม่พอ ยังไม่สาสมที่พี่คุณทำกับน้องผม กับพ่อแม่ผม และกับหลานผมหรอกนะคุณหญิง นี่มันแค่เริ่มต้น คุณยังจะต้องเจออะไรมากกว่านี้ หนักกว่านี้ ให้พี่คุณได้ดูเป็นขวัญตาไง”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งอยู่ในรถพึมพำอยู่คนเดียว ด้วยความสะใจ ก่อนจะออกรถไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมีงานอื่นรออยู่อย่างยากจะหลบเลี่ยง แม้จะเหนื่อยกับการตื่นเช้า แต่เขาก็ยังไม่มีเวลาจะพักด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
