EP 38
1188 คำ
และกับอีกสาวที่ภายนอกสวยใสไร้เดียงสา ไร้พิษสงค์ใดๆ ในสายตาของคนรอบข้าง ก็กำลังบอกกับตัวเองว่าจะต้องดึงเอาผู้ชายที่เฝ้าหลงรักมาตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้วให้ยอมสิโรราบอยู่แทบเท้าให้ได้
เพราะเขาคือชายในดวงใจ ชายที่มีคุณสมบัติครบถ้วนที่นิยายทุกเรื่องบรรยายเอาไว้ แม้ในตอนแรกที่ได้อ่าน ดุจดาวจะไม่เคยคาดคิดว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในโลก เพราะจะต้องทั้งหล่อมากๆ ยิ่งกว่าพระเอกละครหลังข่าว จะต้องรวยล้นฟ้ามีเงินร้อยล้านพันล้าน
แต่แล้วเขาก็ปรากฏกายให้เห็นเมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนที่พ่อถูกพ่อแม่ของเขาว่าจ้างให้ไปสร้างเรือนไทยให้ ดุจดาวจำได้ว่าวันนั้นตัวเองไม่ได้เดิน แต่ลอยไปรอบๆ ไซต์งานเมื่อเห็นเขาเป็นครั้งแรก
ร่างสูงๆ กับกางเกงยีนสีดำเสื้อเชิ้ตยีนสีซีดๆ แว่นกันแดดเท่ๆ รองเท้าหนังราคาแพงๆ ใบหน้าขาวใสยิ่งกว่าผู้หญิงหลายร้อยคน แล้วเดินวกไปวนมาระหว่างไซต์งานกับสวนมังคุด ทำให้สาวน้อยมัธยมปลายที่เรียนเสร็จแล้วตามมาหาพ่ออย่างเธอถึงกับเก็บเอาเขาไปเพ้อฝันหาในคืนนั้นเลย
“คุณเนย์คะ ดาวรักคุณค่ะ รักคุณมาก รักยิ่งกว่าใครในโลก ดาวจะรอคุณ จะเก็บความสาวไว้ให้คุณคนเดียวเท่านั้นค่ะ อย่าสนใจใคร อย่ารักใครนอกจากดาวนะคะ ดาวจะทำให้เราสองคนได้ใช้ชีวิตด้วยกัน อยู่กินด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไปค่ะ”
สาวสวยใสจ้องมองภาพถ่ายในมือนับสิบแผ่นอย่างหลงใหลอย่างรักใคร่ แล้วแหงนมองดวงดาวที่สุกสกาวเต็มท้องฟ้าอย่างมีความหวัง มีพลังที่จะก้าวเดินเพื่อให้ได้ชายที่รักยิ่งมาเป็นของตัวเองให้ได้
“ดาวจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนได้คุณไปค่ะ ไม่ว่าจะแม่จีนจอมเย่อหยิ่ง แม่อัญจอมตอแหล หรือแม่เจ้าไร้วังนั่นด้วย ดาวไม่ชอบเลยที่คุณเนย์เอาแม่นั่นไปอยู่ในครัว ไปทำกับข้าวให้คุณเนย์กิน ทำไมไม่พาดาวไปคะ ดาวจะทำของอร่อยๆ ให้คุณเนย์กินทุกมื้อเลยค่ะ และจะทำด้วยหัวใจรักคุณคนเดียวด้วยค่ะ เพราะดาวรักคุณ”
ตีห้าคือเวลาที่สาวผู้ไม่เคยปรารถนาในตัวเขาลืมตาตื่น เมื่อเสียงไก่ขันผสมผสานกับเสียงวิหคดังเจื้อยแจ้วแว่วเข้ามาถึงในห้อง ป่าวร้องว่าถึงเวลาต้องลุกขึ้นไปทำงานแล้ว กายเปล่าเปลือยค่อยๆ ลุกขึ้น หันไปมองอีกฟากของเตียงก็ไร้ซึ่งวี่แววเขาแล้ว มันโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ตัวเองเกลียดเข้ากระดูกดำ
เสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขาถูกคว้าขึ้นมาใส่ แล้วก้มหอบเสื้อผ้าของตัวเองกลับไปอีกห้อง ไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาจากห้องน้ำเพราะมีงานรออยู่จะช้าไม่ได้ กางเกงยีนตัวสุดท้ายที่หอบหิ้วจากบ้านมาถูกสวมใส่ พอๆ กับเสื้อยืดตัวสุดท้ายเช่นกัน
ส่วนที่ใช้แล้วก็หอบออกจากห้องแล้วเอาไปหย่อนลงเครื่อง ก่อนจะเดินเข้าครัว ครุ่นคิดว่าจะทำอะไรในมื้อเช้า เห็นข้าวสวยเหลือจากเมื่อคืนเลยตัดสินใจไว้ว่าจะทำข้าวต้มกุ้งสับ แต่เมื่อยังไม่ถึงเวลาเลยหันไปหางานเก็บกวาดก่อน
ห้องนอนระหว่างที่เขาไม่อยู่กลายเป็นเป้าหมายแรก และต้องรีบทำให้เสร็จก่อนเขาจะเข้ามา ใบหน้าสวยยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่เห็นเขา จึงเดินเข้าครัวเป็นงานต่อไป และไม่สนด้วยว่าเขาจะไปไหน จะกลับมาเมื่อไหร่
ในเมื่อสั่งว่าจะต้องให้ตั้งโต๊ะเจ็ดโมง ก็จะทำตามนั้น ทั้งที่ในใจแอบหวังว่าเขาจะไปที่ไหนสักแห่งไม่กลับมาในวันนี้ รวมทั้งวันอื่นๆ แทบแย่ แต่เสียงรถนั่นก็ทำให้ผิดหวังจนได้ ยิ่งเสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันไดมาก็ยิ่งรู้ว่านั่นเป็นเขา
ทั้งข้าวต้ม กาแฟดำ น้ำผลไม้ จึงถูกจัดไปวางให้สำหรับเขาและแขกตรงเวลาทันที และกัญญาวีร์ก็รีบเดินกลับครัวทันที เมื่อเขาออกจากห้องมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วไปนั่งพร้อมหนังสือพิมพ์ ข้าวต้มในหม้อถูกตักใส่ชามแล้วนั่งกินอยู่นอกชาน แม้จะยังไม่หิวแต่ก็ต้องกินเพื่อให้มีแรงทำงาน
“จีนหลับเพลินค่ะ ว่าจะตื่นมาทำงานหน่อย เลยกลายเป็นตื่นสายซะงั้นค่ะ”
“เจออากาศบริสุทธิ์เข้าให้ก็ต้องนอนเพลินอย่างนี้ล่ะครับ ตอนผมมาใหม่ก็เป็นเหมือนกัน...”
แม้จะไม่อยากรับรู้ว่าทั้งคู่พูดคุยกันด้วยเรื่องอะไรก็ตามที แต่จำนวนเดซิเบลก็ไหลมากระทบหูคนนั่งอยู่นอกชานอยู่ดี โดยเฉพาะเสียงของสาวมั่นที่ดูเหมือนจะจงใจทำให้ได้ยินด้วยซ้ำ ประหนึ่งจะแสดงให้เห็นว่าตัวเองสนิทสนมกับเจ้าของบ้านหนุ่มมากแค่ไหน
‘แต่ใครอยากจะรู้กัน’
เกือบชั่วโมงเสียงรถของทั้งสองถึงได้แล่นออกไป เลยรีบไปเก็บโต๊ะ แล้วเริ่มงานทำความสะอาดอีกห้องที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานเพียงลำพัง ไร้ซึ่งวี่แววของ ‘ป้าผินผู้ใจดี’ ที่คงไม่กล้าเยี่ยมกรายมาใกล้ เพราะอาจจะถูกเขาหักเงินเดือนเหมือนที่บอกไว้ก็เป็นได้
และแม้จะเริ่มงานเช้า แต่ก็เพิ่งเสร็จไปแค่สองห้องเท่านั้น จึงต้องหยุดเอาไว้ทำพรุ่งนี้ต่อ เพราะด้านล่างยังไม่ได้เก็บกวาด ไหนจะต้องเอาผ้าไปตาก แล้วเอาของเขามาซักอีก เสียงรถแล่นตรงมาเมื่อกัญญาวีร์ลงไปข้างล่าง แต่ไม่ใช่รถของเขา
“สวัสดีครับคุณหญิง ผมไชยนะครับ เป็นผู้จัดการที่นี่ครับ” หนุ่มรูปร่างผอมสูงก้าวลงจากปิ๊กอัพแล้วทักทายพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้ “สวัสดีค่ะคุณไชย”
แม้จะไม่รู้จักแต่เมื่อเห็นแววตาและท่าทางเป็นมิตรมากกว่าเจ้าของบ้าน กัญญาวีร์ก็ทักทายตอบ แล้วมองหนุ่มที่คะเนอายุได้ไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า กำลังเดินไปยกจักรยานสีฟ้าลงมา
“คุณเนย์สั่งผมซื้อมาให้คุณหญิงครับ ไว้ใช้ในสวนจะได้ไม่ต้องเดิน ขอตัวนะครับ”
แล้วเขาก็จากไป ทิ้งไว้แต่จักรยาน กัญญาวีร์จูงไปไว้ใต้ถุน แล้วเริ่มลงมือทำงานของตัวเองต่อไป เพราะเวลาที่มีเหลือน้อยนิด ไหนจะต้องเตรียมมื้อเที่ยงไว้ให้เขาอีก แม้จะเหนื่อยแต่ก็ไม่อยากพัก จะได้ไม่มีปัญหาถูกเขาปาจานทิ้งเวลาทำอาหารไม่ทันอีก
- ผู้เขียน
