EP 48
1141 คำ
“วันนี้ช่วยเตรียมห้องไว้ให้แขกผมด้วยนะ ทุกห้อง! และคุณต้องเลิกงานสวนตอนบ่ายสาม ไปจ่ายตลาด เพราะต้องทำอาหารเลี้ยงคนประมาณสิบห้าถึงสิบหก อย่าให้เสียชื่อหม่อมราชวงศ์ผู้สูงศักดิ์ล่ะ”
สิงหรัฐวางเงินหนึ่งหมื่นลงบนโต๊ะเมื่อสั่งเจ้าของร่างอรชร ที่กำลังเก็บถ้วยชามมื้อเช้าอยู่โดยไม่ได้สนใจจะหันไปฟังคำสั่งสักนิด เป็นเชิงให้รู้ว่าไม่ยอมศิโรราบให้
แม้จะต้องลงมือทำแต่ก็ขอให้ได้เชิดใส่เขาบ้างก็เท่านั้น และเดาได้ไม่ยากนักว่าการมาของแขก จะต้องมีเกมประจานนางบำเรอหม่อมราชวงศ์ให้รู้ทั่วกันเป็นแน่
ไม่อยากคิดถึงวินาทีนั้นเลยว่าจะทำหน้ายังไง แต่ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้ สิ่งที่ทำได้ก็คือยอมรับสภาพ ยอมรับชะตากรรมเสีย จะอะไรนักหนาแค่คนมอง แค่คนดูถูก แค่คนรังเกียจเดียดฉันท์ก็เท่านั้น
เมื่อสรุปให้ตัวเองได้ กัญญาวีร์จึงหันหน้าไปหางานทันที และพยายามทำตัวทำใจให้สนุกให้มีความสุขกับมัน แม้จะได้ผลบ้างในบางครั้งเท่านั้น
“หญิง!!!”
ร่างที่มีผ้ากันเปื้อน ในมือถือผ้าขี้ริ้ว ข้างกายมีไม้กวาดไม้ถูก และยืนอยู่ท่ามกลางฝุ่นในห้อง ที่แม้จะหมุนเวียนมาทำความสะอาดบ่อยครั้ง
แต่ก็ไม่รู้ว่าฝุ่นมาจากไหนเยอะแยะเต็มไปหมด พอได้ยินเสียงรีบหันไปหาด้วยความตกใจ และไม่คาดคิด
“พี่ชาย!!!”
เพียงแค่สบตากับพี่ไม่กี่วินาที หยาดหยดใสๆ ก็ไหลรินออกมาได้ไม่ยากเย็นเลย ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่ไว้ด้วยความดีใจ ด้วยความคิดถึง แม้จะมีความขุ่นเคืองหลงเหลือในตัวพี่ แม้จะมีความแปลกใจปะปนอยู่บ้างว่าพี่มาทำไม มาทำอะไรก็ตามที
แต่เพราะสัมพันธ์ทางสายเลือดที่มีในตัวจนล้นเปี่ยม ก็ทำให้ดีใจอย่างล้นเหลือที่ได้เห็นคนรู้จัก คนใกล้ชิด แล้วความอ่อนแอสารพัดก็เข้ากัดกร่อนจิตใจ จนต้องร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดจะอายใคร ปากก็บอกพี่ไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“หญิงคิดถึงบ้าน คิดถึงท่านแม่ คิดถึงพี่หญิง และก็คิดถึงทุกคนค่ะ”
กันต์กวีโอบกอดน้องด้วยความสะเทือนใจอย่างยิ่งยวดในความผิดครั้งนี้ ที่นำพาให้น้องต้องลำบากลำบน ทำงานเฉกเช่นคนชั้นรากหญ้าอย่างนี้ และถ้าเดาไม่ผิดน้องก็คงจะไม่ได้รับเกียรติจากเจ้าหนี้สักเท่าไหร่นัก
“ทำไมเขาต้องให้หญิงทำงานพวกนี้ด้วยล่ะ ดูสิ! เนื้อตัวมอมแมมหมดเลย”
พี่ชายประคองสองไหล่น้องออกห่างอก แล้วมองกวาดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความสงสารยิ่ง ส่วนน้องก็รีบยกสองมือปาดน้ำตาออกจากแก้ม เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอแสดงความอ่อนแอออกมาอย่างไม่น่าให้อภัยเลย
“พี่ชายมาได้ยังไงคะ”
“ท่านแม่กับพี่หญิงสั่งให้พี่มาดู แล้วให้เอาเงิน เอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย ท่านแม่ห่วงกลัวเงินเดือนไม่พอใช้ พี่โทรถามเขาหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ไม่ยอม
แต่ไม่รู้ยังไงเมื่อวานนี้โทรไปบอกให้พี่มาได้ แถมใจดีให้นอนพักที่นี่ด้วยหนึ่งหรือสองคืนแล้วแต่”
“เหรอคะ งั้นพี่ชายพักห้องหญิงนะคะ แล้วเราค่อยคุยกัน แต่ตอนนี้หญิงต้องทำงานให้เสร็จก่อนค่ะ”
น้องสาวเดินนำพี่ออกไปยังห้องที่ไม่ได้เข้ามานอนอีกเลยนับตั้งแต่คืนนั้น เพราะเขาปรารถนาจะให้นางบำเรอไปปนเปรอเขาในห้องที่มีขนาดใหญ่กว่า สะดวกสบายมากกว่า
“พี่ชายพักก่อนนะคะขับรถมาเหนื่อยๆ” เปิดประตูห้องให้พี่แล้วน้องก็หันไปบอก
“พี่ไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมายหรอกนะ ไปเอาของในรถแล้วพี่จะช่วยทำงาน”
“อย่าเลยค่ะพี่ชาย หญิงทำเองสะดวกกว่าและเร็วกว่า”
“ไม่! พี่จะช่วย ที่หญิงต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ ต่อให้งานหนักหรือจุกจิกมากกว่านี้พี่ก็จะทำ เราก็จะได้คุยกันไปด้วยไง เดี๋ยวพี่ตามไปนะ”
“ค่ะ”
กัญญาวีร์อดสะเทือนในสภาพของตัวเองกับพี่ไม่ได้ เลยรีบรับคำแล้วกลับไปหางานทันที กันต์กวีเองก็ไม่รีรอที่จะตามไปทันทีที่ยกกระเป๋ามาไว้ในห้องได้ แม้งานพวกนี้จะไม่เหมาะกับคุณชายเยี่ยงเขานัก
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยจับต้องเอาเสียเลย อย่างน้องๆ ก็เคยช่วยที่บ้านทำความสะอาดครั้งใหญ่ประจำปีมาตลอด สมัยเข้ารับราชการทหารใหม่ๆ ก็ต้องไปช่วยสร้างบ้านให้คนยากจนในถิ่นทุรกันดารออกบ่อยไป
สองพี่น้องจึงช่วยกันทำงานได้อย่างไม่ลำบากยากเข็ญนัก แม้ผู้พี่จะลำบากใจที่เห็นน้องต้องวิ่งวุ่น ทำความสะอาด ซักผ้ารีดผ้า ทำอาหารเที่ยงมากกว่า
แต่ก็พยายามกดเก็บความเจ็บแปลบในหัวใจที่ศักดิ์ศรีของราชนิกุลถูกเหยียบย่ำจนแทบไม่หลงเหลือชิ้นดีเอาไว้ให้มิดชิด ไม่ให้เจ้าหนี้หนุ่มที่เดินขึ้นบ้านมาต้องสะใจ
“ผมน่าจะเอาวิดีโอมาถ่ายภาพอันน่าประทับใจของคุณสองคนพี่น้องเอาไว้ แล้วส่งไปให้แม่กับพี่คุณดูนะ ไม่รู้หลังจากนั้นแล้ว บ้านของผมจะเต็มไปด้วยหม่อมทั้งหลายที่มาคอยปัดกวาดเช็ดถูกให้หรือเปล่า เงินนี่ซื้อได้ทุกอย่างจริงๆ พวกคุณว่ามั้ย”
เขาเหน็บหนักๆ เมื่อสองพี่น้องยกอาหารมาจัดลงโต๊ะด้วยใบหน้าท่าทีเชิด หยิ่ง ยโส โอหังใส่เขาอย่างไม่ปิดบัง “รีบมากินด้วยกันเลยสิครับคุณชาย เพราะบ่ายคุณหญิงต้องทำงานอีกหลายอย่าง”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ ผมจะไปนั่งกินกับน้อง”
แล้วเขาก็เดินตามน้องไปอย่างไม่สนใจกับใบหน้าหล่อๆ ที่เบะปากน้อยๆ ให้กับความรักของพี่ชายที่ ‘ขายน้องแลกสร้อยยี่สิบล้าน’ มันช่างน่าทุเรศทุรังสิ้นดี
กัญญาวีร์ตักอาหารใส่ชามแล้วส่งให้พี่ ก่อนจะพากันยกไปปูเสื่อกับพื้นนั่งอยู่นอกชาน แล้วรีบลงมือกินเงียบๆ แม้จะไม่หิวเมื่อมีความรันทดใจในการมาของพี่เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ก็ต้องกินเพื่อให้มีแรงทำงานในตอนบ่าย
“หญิงนั่งกินที่นี่ทุกวันเหรอ”
เพราะสถานที่กับภาพโดยรอบไม่เหมาะด้วยประการทั้งปวงที่จะใช้เป็นห้องอาหาร แม้ที่สำหรับคนรับใช้ในบ้านนั่งกินยังดีกว่านี้ในความคิดคนเป็นพี่
- ผู้เขียน
