EP 47
1099 คำ
ดวงตาคู่คมมองกวาดไปรอบๆ บ้านที่สะอาดสะอ้านกว่าตอนให้ป้าผินทำคนละเรื่อง ซอกเล็กซอกน้อยไร้ซึ่งฝุ่นละอองใดๆ ด้วยเจ้าของมือบางถึงกับเอาคอตต้อนบัดส์แทรกไซ้ไล่ความสกปรกออกจนหมดสิ้น เขามั่นใจว่าอีกไม่นานลูกกรงไม้ฉลุทุกช่องจะถูกกำจัดฝุ่นออกอย่างแน่นอน
ส่วนที่ใส่ไม้แขวนก็เรียงไล่จากสีจางไปหาเข้ม ถุงเท้าก็พับเรียบร้อย กางเกงในก็พับแยกสีไว้ให้อย่างไม่รังเกียจ และของใช้อื่นๆ ถูกไล่ปัดเช็ดฝุ่นจนเกลี้ยง ผ้าเช็ดตัวที่เขาเพิ่งใช้ไปได้แค่สามวันก็ถูกจับไปโยนลงเครื่องซักผ้าแล้วมีผืนใหม่มาแทนที่ นี่ถ้าไม่เห็นกับตาเขาไม่มีทางเชื่อแน่เป็นฝีมือสาวสูงศักดิ์
‘ก็แค่งานบ้าน! นายอย่าเอามาหักล้างกับชีวิตน้องกับชีวิตพ่อแม่ที่เสียไปสิ!’
แม้จะเตือนตัวเองแบบนี้ และบอกให้หัวใจเติมเต็มความเคียดแค้นกลับลงไปอีกแค่ไหน แต่เจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงยีนสีเข้ม เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวพับแขนสองสามทบก็ยังย่องตรงไปหาร่างอรชรที่กำลังล้างอะไรบางอย่างอยู่กับซิงค์
‘และนี่ก็จะเป็นผลงานชิ้นเอกที่นายจะต้องทำเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้น้อง ให้พ่อกับแม่ไง’
ความลังเลเมื่อครู่ ถูกแทนที่ด้วยความมั่นอกมั่นใจที่จะก้าวเดินไปตามแผนที่วางเอาไว้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจดีว่า นั่นอาจจะเป็นข้ออ้างที่ถูกดึงเอามาบดบังความต้องการส่วนตัว ที่มีต่อร่างอันยั่วเย้าแม้ผู้เป็นเจ้าของจะไม่รู้ตัวไว้จนมิดชิดก็ตามที
“ว๊าย!!!”
กายสาวสะดุ้งโหยงเมื่อกำลังเพลินกับงานอยู่ จู่ๆ ก็ถูกสองวงแขนรวบกอดเอาไว้
“ไม่ยักรู้นะว่าพวกราชนิกุลนี่ขวัญอ่อน ถูกผัวแอบย่องมากอดแค่นี้ทำเป็นร้องซะลั่นบ้าน แล้วถ้าถูกผัว...ไม่ต้องร้องลั่นภูเขาเลยเหรอ”
เมื่อแน่ใจว่าเป็นเขาและไม่รู้ว่าเขากลับมาตอนไหน เสียงรถก็ไม่ได้ยินสักนิด ยิ่งเกลียดชังในประโยคอันหยาบคายจนทนฟังไม่ได้ กัญญาวีร์เลยพยายามขัดขืน ดิ้นรนจนเอาตัวออกห่างเขาสำเร็จ
“จะไปไหน มานี่”
กายที่กำลังจะหนีออกจากครัว
“ปล่อยฉันนะ!!!”
ก็ถูกเขากระชากแขนแรงๆ จนถลามาหาอก
“คุณไม่มีสิทธิ์สั่งผม เพราะคุณไม่อยู่ในฐานะที่จะทำได้ หรือคิดว่าถูกผมเอามาจะเดือนหนึ่งนี่ มีความสุขจนลืมว่าตัวเองเป็นแค่นางบำเรอ เป็นแค่คู่นอน เป็นแค่ลูกหนี้รอการไถ่ถอน หรือแค่ของคลายเหงาที่ผมเอาไว้ปลดปล่อยเวลามาอยู่กลางป่าจนหาใครไม่ได้เท่านั้น ไม่ใช่เผลอคิ...”
‘เผียะ’
เป็นตบต้อนรับการกลับบ้านเมื่อถูกเขาย่ำยีทางกาย วาจา แล้วก็ใจอย่างไม่ลังเล แม้จะบอกตัวเองว่าอย่าใส่ใจ อย่าดิ้นตามคำด่าทอของเขา อย่าลุกเป็นไฟให้เขาได้ใจเวลาสรรหาคำต่ำๆ มาพ่นใส่หูสักแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดความอดทนก็หมดไป
“สงสัยคุณคงจะลืมไปแล้วละมั้งว่าผมยังคงคอนเซ็ปต์เดิมคือ ทุกครั้งที่คุณตบผม ด่าผม ขัดขืนคำสั่งผม หรือคิดจะหนี คุณจะต้องชดใช้ด้วยสิ่งนี้”
“ปล่อยฉันนะ!!! อย่า!!! อื้ออออ”
ความโกรธทำให้กัญญาวีร์ผลักอกเขาอย่างแรงแล้วก็กำลังจะวิ่งหนี
แต่เขากระชากแขนเล็กเรียวอย่างแรงจนกระทบอกกว้างอีกครั้ง แล้วรวบร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดตามด้วยจูบอย่างดุดันและรวดเร็ว แม้จะไม่ได้โกรธอะไรมากมาย
แต่รสชาติของการได้ลิ้มลองแบบไม่สมยอมก็สร้างสีสันให้เซ็กซ์น่าตื่นเต้นขึ้นได้เป็นอย่างดีเยี่ยม และเขาก็ชอบมันในทุกครั้งที่เจ้าหล่อนเป็นแบบนี้ แม้จะมีอะไรต่อมิอะไรกันมาจะถึงเดือนแล้วก็ตาม
“อื้ห์มมมมม”
ยิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งชอบใจมากเท่านั้น เวลาเห็นปากอิ่มบวมเจ่อหลังเขาถอนริมฝีปากออก เห็นใบหน้าที่จ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง เวลาเจ้าหล่อนโกรธและเกลียดเขาจนหาที่เปรียบไม่ได้ แต่เขาไม่แคร์
“ปล่อยฉันนะ!!! บอกให้ปล่อยไง!!!”
และยิ่งชอบใจเมื่อเวลาได้อุ้มเจ้าหล่อนเดินเข้าห้องแล้วขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตาย ทุบหลังเขาด้วยกำปั้นหนักๆ แบบนี้ แม้จะเจ็บแต่ก็ทนจนกระทั่งไปถึงเตียงแล้วโยนร่างในชุดอยู่กับบ้านง่ายๆ ที่เห็นว่าสวยกว่าตอนที่ใส่ชุดน้องสาวเขาเป็นไหนๆ
“ออกไปไหน!!! ฉันจะไปทำงาน!!!” กัญญาวีร์ใช้สองมือดันเขาออกห่าง
“นี่คืองานสายตรงของคุณ และถ้าคุณไม่ตบผมก่อน ผมมั่นใจว่าป่านนี้ผมคงนั่งทำงานอยู่ออฟฟิศแล้ว แต่ตอนนี้เหรอ คงจะรู้นะว่าจะต้องชดใช้การกระทำของตัวเองยังไง”
“ไม่!!! ปล่อยฉัน ออกไป”
ริมฝีปากสีกุหลาบมีสิทธิ์ได้ร้องออกมาไม่กี่คำ ก็ถูกเขาทำให้เงียบเสียงไปเรียบร้อยแล้วด้วยปากอันชำนาญการ เสื้อผ้าก็ถูกปลดเปลื้องด้วยมืออันชำนาญการ ตามด้วยรสรักอันแสนเร่าร้อนด้วยผู้ชำนาญการ ผู้มากด้วยประสบการณ์ด้านนี้เช่นกัน
ไม่นานหลังจากนั้นผู้ที่ยังด้อยประสบการณ์ และไร้ซึ่งความชำนิชำนาญก็หมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรงในกาย โดยมีเขาเป็นต้นเหตุ จนหลับแน่นิ่งไปในอ้อมแขนของเขาที่ต่างก็มีสภาพอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเช่นกัน
เขาเงยขึ้นมองนาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียง สองชั่วโมงสำหรับให้ร่างเล็กๆ ได้พักผ่อน เพื่อจะได้สู้กับงานในบ่ายนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะทำให้สาวสูงศักดิ์หวั่นไหวกับงานใดๆ แต่เขาก็อยากลอง อยากรอดูว่าเมื่อไหร่ความเย่อหยิ่งจองหองจะหมดไปจากตัวเจ้าหล่อนสักที
และอยากจะเห็นหน้าไอ้คนชั่วเหลือเกินว่าจะเป็นยังไง ที่ได้มาเห็นน้องสาวสุดรัก อยู่กับเขาเยี่ยงทาส เยี่ยงชนชั้นต่ำ ที่ต้องทำงานกลางแดดกลางฝนแบบนี้ เขาแทบจะทนรอไม่ไหวที่จะได้เห็นสายตาอันแสนเจ็บปวดนั้นเลยทีเดียว
- ผู้เขียน
