EP 44
1131 คำ
ร่างตุ๊ต๊ะเดินออกไปแล้ว ใบหน้าสวยได้แต่ยิ้มตาม ก่อนจะจัดการกับอาหารอย่างหิวโหย ในใจก็ครุ่นคิดไปด้วย ว่าตัวเองเป็นลมตอนไหน ถูกพามาห้องได้ยังไง จำได้รางๆ ว่าหิวน้ำแล้วก็เห็นเขาอยู่ใกล้ๆ ยื่นน้ำให้ดื่ม แล้วเหมือนถูกเขาพากลับมาห้อง
‘เขาน่ะเหรอจะพาหล่อนมา ยัยฟาง หล่อนคงจะฝัน หรือไม่ก็เป็นลมจนเสียสติไปแล้วที่คิดว่าเขาจะใจดีขนาดนั้น’
ใบหน้าสวยยิ้มหยันตัวเองน้อยๆ เมื่อสรุปได้ เลยตั้งหน้าตั้งตากิน จะได้เข้านอนเอาแรงไปทำงานต่อในวันพรุ่งนี้ เพราะเขาคงไม่ใจดีให้พักเหมือนวันนี้เป็นแน่ ถ้าไม่เป็นลมหรือใกล้ตายก่อน
พออิ่มถาดอาหารก็ถูกมือบางยกขึ้น เพราะไม่อาจจะโยนหน้าที่ของตัวเองไปให้ป้าผู้ใจดีได้ ต่างคนก็ต่างเหนื่อยไม่แพ้กัน เผลอๆ ไม่แน่ป้าอาจจะเหนื่อยสองเท่าก็ได้ เพราะต้องมาทำอาหารให้ทั้งตัวเองและเจ้านายหนุ่มที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนตอนนี้
“อ้าว! ยกมาทำไมคะ เดี๋ยวป้าไปเก็บเองก็ได้ค่ะ”
“ฟางไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณป้ามากนะคะที่ทำงานแทนมาตั้งแต่บ่าย ป้ากลับไปพักเถอะค่ะ ที่เหลือฟางทำเอง”
“อุ๊ย!!! ทำทงทำแทนที่ไหนกันคะ จริงๆ แล้วที่คุณหญิงทำทั้งหมดนี่เป็นหน้าที่ป้าค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมคุณเนย์ถึงได้ยกให้คุณหญิงนะคะ ป้าเลยต้องย้ายไปทำนั่นนี่เรื่อยค่ะ จะได้ไม่อยู่ว่างๆ”
“แต่ตอนนี้ฟางทำอยู่ ป้าก็ทำอย่างอื่นไปก็แล้วกันนะคะ ไว้ฟางกลับเมื่อไหร่ป้าค่อยมาทำใหม่”
“คุณหญิงจะไปไหนคะ จะไปเมื่อไหร่ แล้วคุณเนย์ล่ะค่ะ จะทิ้งแกไปเหรอคะ”
“ฟางก็กลับบ้านไงคะ แต่คงอีกหลายเดือนค่ะ ป้ากลับไปพักเถอะค่ะ ฟางจะเข้านอนแล้ว พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าทำงานต่อ”
มือบางจูงมืออูมอวบอ้วนให้เดินไปนอกชานแล้วรุนหลังให้ลงบันไดไป เพราะรู้ดีว่าผินเองก็เหนื่อย แล้วรีบกลับมาล้างจานชามที่ตัวเองกินไว้ จะได้รีบเข้านอน
‘จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าผู้ชายใจร้ายคนนั้นไปอีกหนึ่งคืน’ นั่นคือสิ่งที่ลูกหนี้สาววาดหวังไว้ในใจ
แต่พอออกจากห้องครัวก็เห็นเขาเดินขึ้นบันไดมาพอดี เลยรีบเดินเลี่ยงไปเข้าห้องตัวเอง ส่วนสิงหรัฐก็ตามไปไม่ห่าง มือรีบดันประตูห้อง เมื่ออีกฝ่ายหมายจะลั่นดานกันเอาไว้
“คุณหายดีแล้วเหรอ หรือว่าที่เป็นลมเมื่อบ่ายน่ะ เพราะแกล้งคนอื่นให้หัวปั่นเล่น ตัวเองจะได้นอนสบายๆ ให้ป้าผินมาทำงานแทนกันแน่”
แม้จะไม่ใช่คำแรกที่เขาอยากเอ่ยนัก แต่ไม่รู้ว่าทำไมหรือเพราะอะไร เวลาเห็นท่าทีเย่อหยิ่ง ยโสโอหังของเจ้าหล่อนเข้า ทำให้คิดถึงพี่ชายเจ้าหล่อนขึ้นมาในเวลาเดียวกัน แล้วก็เกิดอาการหมั่นไส้พวกสูงศักดิ์นี้ทุกทีสิน่า
และกับคำพูดนี้ก็ช่างแสลงใจเชลยสาวไม่น้อย จากที่คิดว่าจะเงียบไม่ยุ่ง ไม่ต่อปากต่อคำ เลยต้องเปลี่ยนความคิดในทันที ด้วยทนให้เขาเหยียบย่ำด้วยวาจาอีกต่อไปไม่ได้
“คนอย่างฉันไม่เห็นแก่ตัวมากพอที่จะทำแบบนั้นได้หรอก ไม่เคยคิดที่จะทำ และไม่เคยมีความคิดสกปรกๆ แบบนั้นอยู่ในหัวด้วย แล้วคุณล่ะไปเอาความคิดนี้มาจากไหน หรือในใจของคุณมีแต่เรื่องสกปรกๆ สุมอยู่เต็มจนไม่เหลือที่ว่างให้เรื่องดีๆ เข้าไปอยู่แล้ว”
“ปากดีแบบนี้ ผมสรุปว่าเมื่อบ่ายคุณเห็นแดดแรงๆ เลยแกล้งเป็นลมก็แล้วกันนะ เพราะถ้าป่วยจริงป่านนี้คงจะนอนซมไม่ยอมตื่นแล้วล่ะ เล่นละครเก่งดีนี่ ทำเอาผมกับคนอื่นเชื่อจนสนิทใจเลย แต่อย่าคิดว่าจะใช้ไม้นี้กับผมได้อีกนะ เพราะผมไม่มีทางหลงกลคุณอีก แล้วจะปล่อยให้คุณนอนตากแดดอยู่อย่างนั้นทั้งบ่าย ห้ามใครเข้าไปยุ่งเลยล่ะ”
“คุณจะปล่อยให้ฉันนอนตายอยู่ตรงนั้นก็ได้นี่ เรื่องอย่างนี้คุณถนัดอยู่แล้ว เรื่องทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ขู่คนที่ไม่มีอำนาจเงินมาต่อรอง ใครๆ ถึงได้ยอมให้คุณไงล่ะ ก็เงินคุณมันหนา จะจับฟาดหัวใครก็ได้”
“รวมทั้งฟาดคนอย่างพวกคุณด้วย นี่ล่ะข้อดีของการมีเงิน มันซื้อได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งเกียรติยศและศักดิ์ศรีของพวกคุณ ผมชักอยากจะรู้ซะแล้วสิ ว่าคนในสังคมจะคิดยังไงถ้าได้รู้ว่าผมกำลังได้ราชนิกุลอย่างคุณมาเป็นนางบำเรอ มาเป็นทาสรับใช้ จะสั่งหันซ้ายหันขวา เดินหน้าหรือถอยหลัง หรือแม้แต่จะสั่งให้ทำเรื่องอย่างว่าคุณยังต้องทำเลย เพราะลึกๆ แล้วคุณเองก็ชอบ อยาก...”
‘เผียะ’
ใบหน้าขาวหันไปอีกทางทันที เมื่อถูกมือบางฟาดลงไปด้วยความโกรธเกลียดในน้ำคำหยาบคายจนทนฟังไม่ได้ แต่ก็เหมือนคิดขึ้นได้ว่าอะไรจะตามมาหลังจากตบเขาไปแล้ว สองเท้าบางค่อยๆ ก้าวถอยหลัง ขณะเขาเอามือลูบแก้มแล้วเดินตรงมาหา จ้องตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง
“มีแรงตบผมได้ขนาดนี้ ก็แปลว่าหายแล้วสินะ หรือนี่จะเป็นการเรียกน้ำย่อยให้เซ็กซ์ของเรามีรสชาติขึ้นกันแน่”
“อย่านะ!!! ออกไป!!! อื้ห์มมม”
เขารวบร่างเล็กเข้ามาหาแรงๆ แล้วระดมจูบอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเพราะความโกรธหรือเพราะความคิดถึงคะนึงหาที่มีกับร่างอันเย้ายวนที่ห่างหายมาตั้งหนึ่งคืนกันแน่ ทำให้ไฟปรารถนาลุกฮือขึ้นมาได้ไม่ยากเย็นเลย และเมื่อเขาสยบความพยศของอีกคนได้ เลยย่อกายลงแล้วช้อนเอาตัวเบาหวิวเดินไปหาเตียง
“ปล่อยฉันนะ!!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!! ฉันเกลียดคุณ!!!”
ระหว่างทางกลับถูกฟาดด้วยกำปั้นนับครั้งไม่ถ้วน ร่างที่อ่อนระทวยเมื่อครู่ก็ดิ้นรนขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตายอีก แต่เขาหรือจะสนใจ นอกจากรีบวางลงแล้วทาบกายไปทับร่างที่ไม่นิ่งไว้ทันที
“ออกไปนะ!!! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!! ออกไป!!! ฉันเกลียดคุณได้ยินมั้ยว่าฉัน...”
- ผู้เขียน
