พระชายาอย่าหนีข้าไป

ปล่อยหมามากัดคนของข้าหรือ

ยามเหมาโจวหว่านถิงตื่นแล้วกำลังคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาก็ทำใจยอมรับแล้วว่าตนเองทะลุมิติมาในยุคโบราณ ที่นี่คือแคว้นต้าเย่วเหมือนในประวัติศาสตร์ไม่มีนะ

เป็น โลกคู่ขนานหรือ เฮ้อเอาอย่างไรดีในท้องมีอีกหนึ่งชีวิต แถมพ่อของเด็กก็เป็นคนที่ใช้ไม่ได้สารเลวที่สุด

ไม่รู้ว่าโกรธแค้นอะไรกันมากมาย แค่เด็กผู้หญิงคนนึงตกน้ำแล้วป่วยตาย ใครเป็นคนผลักยังไม่รู้เลย

โจวหว่านถิงยังคงมีไข้อยู่จึงได้พยายามลูกขึ้นหาผ้าเช็ดตัวเพื่อลดไข้ เสี่ยวชุ่ยตื่นมางัวเงียๆก็ตกใจ จำได้ว่าพวกนางนอนที่โรงเตี้ยมนี่ แล้วมาอยู่เรือนร้างหลังจวนได้อย่างไรกัน

"พระชายาๆ พวกเรามาได้อย่างไรเพคะ เมื่อคืนเรานอนที่โรงเตี้ยมมิใช่หรือ คงไม่ใช่ผีหลอกนะเจ้าคะ"

"ไม่ใช่หรอก เป็นซ่างกวนหลิวหยางคนสารเลวนั่นไปตามข้ากลับบ้านน่ะ ช่างเป็นอ่องสุนัขจริงๆ คนคงไม่ทำตัวสารเลวได้ถึงเพียงนี้หรอก เจ้าไปล้างหน้าล้างตาเถอะ ข้าจำได้ว่ามุมรั้วมีเถามันกับเถาฝักทองอยู่ ข้าจะกินแต่น้ำข้าวทุกวันไม่ได้ ไม่งั้นต่อให้ไม่ป่วยตายก็อดตาย"

ตั้งแต่ร่างเดิมแต่งเข้ามาวันแรกก็ถูกซ่างกวนหลิวหยางทรมานทุกวัน สั่งบ่าวให้ส่งข้าวให้นางแค่วันเว้นวันอีกทั้งยังให้นางกินแค่วันละมื้อ

เขาคงเกลียดร่างเดิมมากองครักษ์ที่ถูกสั่งให้มาเฝ้าดูนางสงสารบางครั้งก็แอบเอาหมั่นโถวบ้าง ซาลาเปาบ้างแอบมาวางไว้ให้

เด็กน้อยเอ๋ยหากเป็นข้าคงหนีตามองครักษ์คนนั้นไปยังดีกว่าทนรักคนแบบนี้ เจ้าช่างเป็นคนโง่มากที่สุดที่ข้าเคยเจอเลยโจวหว่านถิง

สองนายบ่าวหาทางขุดมันเทศได้มาหลายหัว ก่อนจะเก็บฝักทองได้มาสี่ลูก จากนั้นสองนายบ่าวก็พากันหาฟืนแห้งๆมาจุดไฟเผามันเทศนั่งกินกันอยางอร่อย วันนี้เป็นวันที่งดอาหารเพราะเมื่อวานอาหารถูกส่งมาแล้ว

ยามอู่โจวหว่านถิงหลับไปอีกครั้ง นางปวดหัวไม่ไหวให้เสี่ยวชุยไปขอขิงแก่จากห้องครัวก็ได้มาเพียงแง่งเล็กๆ จากนั้นก็หาหม้อใบเล็กๆแตกครึ่งมาได้จึงต้มน้ำขิงเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ไม่นานนางก็หลับไป

ทางด้านนอกมีเสียงเสี่ยวชุ่ยกำลังทะเลาะกับใครบางคนจนโจวหว่านถิงต้องตื่นขึ้นมาดู พอออกไปก็เห็นสาวใช้ของจวนอ๋องกับจวนโจสองคนจับเสี่ยวชุ่ยเอาไว้

โจวลิ่วผิงกำลังตบหน้าเสี่ยวชุยอยู่ นี่เป็นตำหนักอ๋องหากไอ้สุนัขอย่างซ่างกวนหลิวหยางไม่อนุญาต โจวลิ่วผิงคงไม่กล้าหรอก เหมือนจะเห็นชายเสื้อเขาไรๆ ยิ่งทำให้ความโกรธในใจของโจวหว่านถิงเดือดระอุ ก่อนจะตวาดสาวใช้ของโจวลิ่วผิง

"พวกเจ้าเป็นใครกล้าดีอย่างไรมาตบตีคนของข้า"

โจวลิ่วผิงยิ้มเยาะและตบเสี่ยวชุ่ยอีกครั่งก่อนจะถีบนางจนล้มลง

"ซ่างกวนหลิวหยาง เจ้ากล้าปล่อยหมามากัดคนของข้าถึงในบ้านเชียวหรือ อย่าเอาแต่ยืนมองเรื่องสนุก โผล่หัวสุนัขของเจ้าออกมา"

สิ้นเสียงของโจวหว่านถิงซ่างกวนหลิวหยางก็มาถึงทันทีก่อนจะคว้าลำคอระหงแล้วออกแรงบีบ โจวหว่านถิงไม่แม้แต่จะร้องขอ นางจ้องหน้าซ่างกวนหลิวหยางอย่างไม่หลบสายตาจนในที่สุดเขาก็ผลักนางออกไป

"เจ้าปากดีเหลือเกินนะโจวหว่านถิง นางจะแต่งเข้ามาเป็นชายาของข้า แค่ลงโทษบ่าวไพร่ไม่ได้เชียวหรือ "

เสี่ยวชุยเจ็บนางถูกตบจนหน้าบวมแต่กลับร้องขอต่อซ่างกวนหลิวหยาง

"ท่านอ๋องๆเพคะ บ่าวผิดเองบ่าวไม่ดี อย่าทรงลงโทษพระชายาเลยเพคะ ฮือๆๆ"

"ซ่างกวนหลิวหยาง ข้าต่างหากที่มีสิทธิ์สั่งสอนคนของข้า นางอยากมีอำนาจก็ต้องรอให้เจ้าหย่าข้าก่อนนางถึงมีสิทธิ์เป็นพระชายา หากไม่เช่นนั้นนางก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง เป็นแค่เมียน้อยเช่นมารดานาง"

"โจวหว่านถิงเจ้านับเป็นตัวอะไร กล้าดีอย่างไรมากล่าวว่าท่านแม่ของข้า เจ้าอย่าสำคัญตัวเองนักเลย กล้าวางยาบุรุษแล้วเอาตัวเองแต่งเข้ามามีหน้ามาสั่งสอนคนอื่นหรือ โอ๊ย"

เพี๊ยะๆๆๆ!!!!โจวลิ่วผิงพูดไม่ทันจบ เสียงตบไม่นับของโจวหว่านถิงทำให้โจวลิ่วผิงล้มลงจนเลือดออกเข่าถลอก ทำเอาซ่างกวนหลิวหยางและอาฝูยืนตะลึง นางนั่งลงไปจิกหัวของโจวลิ่วผิว ก่อนจะได้ยินนางพูดน้ำเสียงรอดไรฟัน

"ใครเป็นวางยากันแน่ข้าว่าเจ้ารู้ดีนะลิ่วผิง เดิมทีคงอยากให้เป็นข้ากับคนขับรถม้าของเจ้าสินะ แต่ใครจะรู้ว่าซ่างกวนหลิวหยางจะเป็นลูกชังของเหล่าเทพเซียน เขาจึงซวยมาถูกยาปลุกกำหนัดนั่นแทน อยากให้ข้าไปศาลต้าหลี่รื้อฟื้นคดีนี้ไหม ข้าอยากได้อิสระเหมือนกัน เพราะในเมื่อข้าไม่ได้เป็นคนวางยาง ว่ากันว่าหลี่ต้าซุนเป็นคนเถรตรงนัก หากใต้เท้าหลี่พิสูจน์ได้ว่าไม่ใช่ข้าๆจะเป็นฝ่ายขอหย่าเขาได้ง่ายดาย หืมเจ้าอยากได้แบบไหนน้องรองของข้า"

แม้ว่าเสียงที่นางเอ่ยกับโจวลิ่วผิงจะเบามาก แต่ซ่างกวนหลิวหยางได้ยินชัดเจน หรือว่าคืนนั้นคนวางยาเป็นผู้อื่น และนางเองก็โดนด้วยและเป็นเขาที่บังเอิญถูกวางยาเช่นกันหรือ ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อก็ได้ยินเสียงนางเอ่ยช้าๆ

"เจ้ายังไม่แต่งเข้ามา นับว่าตอนนี้ยังเป็นคุณหนูสกุลโจว หากว่ากันตามจริงข้าเป็นบุตรเมียเอกสั่งสอนเจ้านับว่าสมควร ส่วนเจ้าสองคนตบตีคนของข้าถึงในเรือนนับว่าไม่เห็นคุณหนูและพระชายาเช่นข้าในสายตา ในเมื่อสกุลโจวกับจวนอ๋องสั่งสอนคนไม่ได้เช่นนั้นข้าจะสอนเอง คุกเข่าลง"