พระชายาอย่าหนีข้าไป

ทะลุมิติแบบงงๆ2

"คนไร้ค่าหรือโจวหว่านถิง เจ้ากล้านัก มาดูกันใครจะเป็นฝ่ายคุกเข่าขอร้องใคร"

แม่จะเป็นเพียงการพูดคุยของนายบ่าว แต่พวกเขาได้ยินทุกคน ซ่างกวนหลิวหยางกำมือแน่น บรรดาองค์ชายล้วนฝึกวรยุทธ ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสด็จอานั้นเกรี้ยวกราดโจวหว่านถิงเพียงใด

พวกเขาเองก็ไม่ได้ชอบหรือเกลียดนาง แค่ได้ยินมาว่านางเป็นสตรีเลวร้าย และถูกไล่ให้ไปอยู่เรือนร้างตั้งแต่คืนแรกที่แต่งงงาน

อีกทั้งบิดานางมีอนุมากมารส่วนมารดานางตายนานแล้ว อีกทั้งมารดายังเป็นแค่บุตรสาวบัณฑิตจนๆคนนึง นางไม่มีแม้แต่สินเดิมแต่งมาด้วยซ้ำ สกุลโจวไม่ให้ค่านางสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะนางวางยาท่านอาจะได้แต่งเข้ามาหรือ ไร้ยางอายเสียจริงๆ

ซ่างกวนหลิวหยางขึ้นรถม้ากลับจวนทันที มาถึงครึ่งทางก็เห็นสองนายบ่าวเดินกลับจวน เขาเร่งม้าไปจนเบียดพวกนาง โจวหว่านถิงหกล้มจนเข่าออกเลือดซิบ

ซ่างกวนหลิวหยางเปิดม่านมายิ้มเยาะก่อนจะเอ่ยวาจาเชือดเฉือน

"จวนของข้าปิดประตูยามไฮ่ ถ้าเจ้ายังกลับไม่ถึงก็นอนหน้าจวนแล้วกัน อาฝูไปได้แล้ว"

เสี่ยวชุ่ยร้องไห้ออกมา นี่ก็จะยามไฮ่อีกไม่นาน หากไม่ได้เข้าจวนจะทำอย่างไร แต่โจวหว่านถิงไม่ใส่ใจ ตอนนี้นางเป็นไข้ต้องการหาที่นอนสักตื่น ไม่ไหวแล้ว

"เจ้าหาโรงเตี้ยมดูสักที่ เอาปิ่นทองนี่ให้เขา ขอเสื้อผ้าสตรีสักสามชุดกับให้ตามหมอให้ข้าด้วย ข้าไม่ค่อยสบายน่ะ"

"แต่ว่าพระชายาเพคะ หากนอนข้างนอกท่านอ๋องจะหาข้ออ้างหย่าท่านอีกนะเจ้าคะ"

"นั่นแหละที่ข้าต้องการ แต่งงานคืนแรกก็เตะข้าปางตาย ข้าคงไม่เอาคนเช่นนี้มาทำยาหรอก ไปได้แล้วเสี่ยวชุ่ย หรือจะนอนกลางถนน"

ไม่นานสองนายบ่าวก็ได้โรงเตี้ยมเล็กๆที่นึง เสี่ยวชุ่ยขอน้ำร้อนมาจากนั้นก็ผสมให้โจวหว่านถิงได้อาบ แต่งตัวเรียบร้อยหมอก็มาถึง เสี่ยวชุ่ยขอตัวไปเทน้ำที่อาบทิ้ง นางจึงคุยกับหมอแค่สองคน

"ท่านหมอ ดูเหมือนระดูข้าไม่มา ท่านตรวจให้ละเอียดสักนิดได้หรือไม่ "

"พระชายา ท่านเป็นพระชายาของชินอ๋องมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดจึงมาค้างข้างนอกกัน"

"ท่านหมอ เขาหย่าข้าแล้วตอนนี้ข้าไม่ใช่แล้ว ท่านตรวจให้ที หากใช่รบกวนท่านปิดปากได้หรือไม่ ข้าไม่มีเงินทองมากนัก สมบัติตอนนนี้คงมีแค่เด็กคนนี้แล้วหากเรื่องที่ข้าสันนิษฐานั้นมันถูกต้อง"

หมอส่ายหน้าแล้วจับชีพจรให้นาง โจวหว่านถึงคนเดิมวางยาซ่างกวนหลิวหยางคืนนั้นเขาร่วมรักกับร่างนี้ถึงห้าครั้งกว่าฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดจะหมด

โจวหว่านถิงคนเดิมแต่งให้เขาหลังจากนั้นสามวัน จนตอนนี้แต่งเข้าจวนมาสามเดือนแล้วและตั้งแต่วันนั้นระดูนางไม่มาสามเดือนแล้วเช่นกัน

หมอตรวจเสร็จแล้วก็เขียนใบสั่งยา

"แม่นางโจว ท่านตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว ต่อไประวังให้ดี เมื่อสักครู่เพิ่งหกล้มมาข้าจะจ่ายยาบำรุงครรภ์ให้ เอ่อไม่ทราบว่าเรื่องนี้ข้าควร..."

"ท่านหมอเรื่องนี้กลืนลงท้องท่านไปเถอะ ข้ากับชินอ๋องกลายเป็นคนอื่นไปแล้วนับตั้งแต่เขาเขียนหนังสือหย่าให้ข้า พรุ่งนี้ข้าก็จะไปจากเมืองหลวงแล้ว ขอท่านเมตตาเด็กในท้องข้าด้วย หากชินอ๋องไม่อยากเอาเขาไว้และบังคับให้ข้าทำลาย ท่านจะทำใจดูเด็กคนนึงที่ยังไม่ลืมตาดูโลกถูกฆ่าได้หรือ"

หยวนซานไห่ถึงกับถอนหายใจ ฝ่าบาทอยากได้หลานสาวมานานแล้วอยากมีบุตรสาวก็ไม่ได้สมใจ สนมกี่คนๆก็ล้วนแต่มีองค์ชาย

ไทเฮาอยากได้หลานสาวกับเขาบ้างเช่นกัน ตอนนี้พระชายาชินอ๋องตั้งครรภ์อาจจะมีหวังแต่กลับหย่าขาดจากกันเสียแล้ว ก่อนจะสั่งเขียนใบยาให้นางแล้วขอตัวลา

เสี่ยวชุยกลับเข้ามาแล้ว นางขอน้ำร้อนมาให้ด้วย จากนั้นนายบ่าวก็พากันนอนหลับ โจวหว่านถิงหลับไปเพราะพิษไข้ เพิ่งจะมาที่นี่ไม่สองชั่วโมงก็ป่วยเสียแล้ว ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้แม่คงไม่ลำบากแล้วหลี่หงด้วย

หันไปเห็นเสี่ยวชุ่ยนอนหลับอยู่ก็ยิ้มในความมือ เด็กคนนี้ก็คือหลี่หงนัยวัยมัธยมนั่นเอง หน้าเหมือนกันนักก่อนจะหลับตามไป

ไม่นานก็ต้องตื่นเพราะมีมือมากระชากร่างนาง ซ่างกวนหลิวหยางนั่งรอเยาะเย้านางอยู่ที่ห้องหนังสือ

เขารอให้นางมาคุกเข่าขอร้อง แต่คนของเขากลับอกว่านางเช่าโรงเตี้ยมนอนไม่กลับจวน ทำให้เขาโมโหจนต้องมาตามเอง

"โจวหว่านถิง จะเล่นแมวจับหนูกับข้าหรือ พรุ่งนี้เจ้าเก็บข้าวของแล้วออกจากจวนข้าไปซะ แต่วันนี้เจ้าต้องกลับเดี๋ยวนี้ อยากให้คนทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะข้าใช่ไหม จึงไม่กลับบ้านห๊ะ"

โจวหว่านถิงโงนเงน นางตัวร้อนเพราะพิษไข้มองหน้าคนที่บีบแขนนางอยู่ก็นึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในแคว้นที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อาจเป็นที่ไหนสักที่บนโลกใบนี้ แต่ไม่ไหวแล้วจากนั้นก็ทรุดลง

ซ่างกวนหลิวหยางถึงกับตกใจโอบร่างบอบบางไว้ด้วยสัญชาตญาน นางตัวร้อนมากเลย มีชามยาวางไว้ แปลว่านางเรียกหมอมาตรวจแล้ว

"อาฝู ไปเตรียมรถม้าส่วนเด็กคนนี้เจ้าอุ้มนางไปด้วย หลับเป็นตายเยี่ยงนี้ยังกล้ามาค้างอ้างแรมข้างนอก"

จากนั้นก็อุ้มร่างที่สลบสไลของโจวหว่านถิงกลับจวนอ๋องทันที ซ่างกวนหลิวหยางอุ้มร่างบบางไว้แนบอก รถม้าคันนี้เล็กไม่สามารถให้นางนอนได้

กลิ่นกายของนางทำให้เขาคิดถึงเรื่องคืนนั้น แม้จะถูกนางวางยา แต่เขาก็ยอมรับว่าเขาสุขสมยิ่งนัก ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดหมดไปแล้ว เขายังร่วมรักกับนางอีกสองครั้งจนรุ่งสาง

แต่คืนแต่งงานเขารังเกียจนางบีบคอนางเกือยตาย เพราะนางเอ่ยถึงชิงเสี่ยวหว่าน อดีตคนรักในวัยเด็กของเขาที่ถูกนางผลักตกน้ำจนเสี่ยวหว่านเจ็บไข้จนจากไป

วันนี้นางเป็นไข้คงเพราะผลกรรมสนอง รถม้ามาถึงจวน ซ่างกวนหลิวหยางพานางไปไว้ที่เรือนร้างเช่นเดิม ไม่แม้แต่จะห่มผ้าให้นางสักผืน นางควรป่วยตายไปซะ

เช่นเดียวกับที่เสี่ยวหว่านทรมานเพราะถูกนางทำให้ป่วยจนตาย จากนั้นเขาก็สบัดแขนเสื้อจากไป โจวหว่านถิงตื่นตั้งแต่เขาอุ้มนางลงมาแล้ว แต่ไม่อยากเผชิญหน้ากับคนๆนี้จึงจงใจแกล้งหลับ

"ท่านอ๋อง จะไม่ตามท่านหมอหรือพ่ะย่ะค่ะ พะชายานางจับไข้หนักยิ่งนัก กระหม่อมจะตามหยวนานไห่มานะพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้อง สตรีจิตใจชั่วช้าเช่นนี้ ปล่อยนางตายไปนั่นแหละถือว่าชดใช้ให้เสี่ยวหว่านแล้ว กลับเรือนข้ายังมีงานค้างอยู่"

เสียงฝีเท้าเดินจากไปแล้ว โจวหว่านถิงนอนร้องไห้ ส่วนนึงเป็นความรู้สึกเจ้าของร่างที่ทิ้งไว้ อีกส่วนเป็นเพราะเธอคิดถึงแม่ พี่ชายและเพื่อนสาว

ไม่รู้ว่าพวกเขาจะหาศพของเธอเจอไหม ทะเลลึกขนาดนั้น ก่อนจะหาความทรงจำของร่างนี้ว่ามีอะไรเหลืออีกบ้าง

เหมือนมารดาจะยื่นกล่องไม้เล็กๆขนาดกว้างห้าชุ่นยาวสิบชุ่นให้นาง ก่อนจะบอกว่าหากวันใดไร้ที่พึงหรือไร้ทางไปก็ให้เปิดออก

กล่องนั้นเป็นสมบัติชิ้นเดียวของนาง เป็นสินเดิมที่มีเพียงแค่ชิ้นเดียว โจวหว่านถิงเก็บมันไว้กับตัวตลอดเวลา

โจวหว่านถิงค่อยเลื่อนสลักออกจนในที่สุดก็เปิดกล่องได้ ในนั้นมีสัญญาที่ดินในเมืองผิงอันที่มีคนเช่าอยู่ เงินค่าเช่าจะถูกจ่ายผ่านร้านฝากเงินทุกเดือน

มีป้ายเบิกเงินของร้านฝากเงินมีเงินอยู่ในนั้นห้าหมื่นตำลึง และยังมีโฉนดที่ดินในหมู่บ้านเสวียนหยางประมาณสิบหมู่

มีทะเบียนบ้านที่เป็นชื่อของนางกับเสี่ยวชุ่ย ท่านแม่เก็บเสี่ยวชุ่ยมาจากนั้นก็เลี้ยงคู่กันกับนางและรักเหมือนบุตรสาวอีกคน

ดูเหมือนท่านแม่จะเตรียมพร้อมให้ร่างเดิม เฮ้อแต่ร่างเดิมนี่นะกลับไปหัวปักหัวปำกับคนแบบซ่งกวนหลิวหยางเสียได้

โจวหว่านถิงตัดสินใจแล้วว่าจะหนีจากจวนอ๋อง อีกครึ่งเดือนเขาจะแต่งโจวลิ่วผิงเข้าจวนอาศัยช่วงที่คนพลุกพล่านแอบออกไปกับเสี่ยวชุ่ย มีเงินที่ท่านแม่เก็บไว้ให้มีที่ดินมีบ้าน เสื้อผ้าค่อยไปซื้อเอาข้างหน้า จากนั้นก็นอนหลับเพราะพิษไข้

ซ่างกวนหลิวหยางเองก็นอนไม่หลับคิดถึงแต่ร่างบางที่เขาเคยครอบครอง วันนี้นางแปลกไปไม่น้อยเลย เขาไม่ต้องการโจวลิ่วผิงแต่อยากให้พี่น้องมาตีกันเอง นางจะไม่มีวันได้สงบสุข เพราะนางพรากเสี่ยวหว่านไปจากเขา

"โจวหว่านถิงข้าเปลี่ยนใจไม่หย่าเจ้าแล้ว อยากเห็นเจ้าเจ็บปวดที่ถูกน้องสาวได้รับความรักจากข้า หึ"