เรื่องร้ายไม่ได้มาแค่ครั้งเดียว…9/2
1289 คำ
เช้าวันจันทร์ก่อนปภังกรจะออกไปทำงานที่บริษัท เขายื่นกุญแจรถค่ายดาวสามแฉกรุ่นเอคลาสซึ่งเป็นรถขนาดเล็กให้เธอ
“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่าง คงรับส่งเธอเหมือนเคยไม่ได้ เอารถคันนี้ไปใช้...”
จอมแก้วกำลังจะปฏิเสธเพราะเธอสะดวกใช้รถสาธารณะมากกว่า เขาก็ยกมือห้ามก่อนจะพูดต่อ
“ฉันไม่ชอบให้เธอนั่งแท็กซี่ ไม่ไว้ใจ”
จอมแก้วจึงไม่พูดอะไรต่อ เธอชินกับความเผด็จการของเขา เถียงไปก็เท่านั้น และรู้ว่าทำไมเขาถึง ‘ไม่ค่อยว่าง’
ช่วงบ่ายหญิงสาวขับรถที่เขาทิ้งกุญแจไว้ให้ไปร้านสปาที่เธอมีคอร์สอยู่ คอร์สสปาหรูร้านนี้ปภังกรเป็นคนให้เธอมาทำตั้งแต่ที่เธอเข้ามาเป็นผู้หญิงของเขาใหม่ ๆ สืบเนื่องยาวนานมาจนถึงตอนนี้ แน่นอนว่าการเป็นผู้หญิงที่เขาหาความสุขได้จากเรือนร่างสิ่งสำคัญเลยมันก็อยู่ที่ร่างกายของเธอที่เขาอยากให้ดูแลเป็นพิเศษอย่างดีในยามที่ลูบไล้ซุกไซ้จะได้ไม่มีสิ่งใดมาสะดุดมือนอกจากผิวกายที่เนียนนุ่ม จะว่าไปการเป็นผู้หญิงของปภังกรแม้สถานะจะคลุมเครือแต่ชีวิตก็สุขสบาย พลิกชีวิตเธอจากหน้ามือเป็นหลังมือ แต่การอยู่ใต้อาณัติคนอื่นถึงจะสบายกายแต่ก็ไม่มีอิสรภาพ ซึ่งตอนนี้ถ้าให้เธอเลือกเธอก็ขอเลือกที่จะไปใช้ชีวิตของตัวเอง แม้จะลำบากแต่เธอมั่นใจว่าสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ก่อนหน้าที่ไอ้เดชชัยสามีชั่วของป้าจะสร้างเรื่องเลวร้ายจนเธอต้องเดือดร้อน จอมแก้วก็ทำงานดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่งโดยไม่ต้องหาที่พึ่งอย่างปภังกร
หลังทำสปาเสร็จซึ่งเป็นเวลาบ่ายสามโมงเศษจอมแก้วเดินมาที่รถเพื่อจะขับกลับคอนโดมิเนียม ทว่ารถยางแบนทั้งสี่ล้อโดยไม่ทราบสาเหตุ
จอมแก้วถอนฉุนพร้อมสบถออกมาด้วยความประหลาดใจ
“บ้าชิบ เพิ่งใช้รถวันแรกก็มีปัญหาแล้ว ตอนขับมาก็ปกติดีนี่”
หญิงสาวกำลังจะมองหาคนช่วย ลานจอดรถอยู่ด้านหลังของร้าน ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการล้วนเป็นคนดังหรือไม่ก็มีฐานะในระดับหนึ่งเพราะราคาคอร์สของที่นี่ไม่ธรรมดา แล้วเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นที่ร้านระดับนี้ สัญชาตญาณจอมแก้วบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติแน่นอน ก่อนที่ลางสังหรณ์นั้นจะเป็นไปในทิศทางเดียวกับที่ใจคิดโสตประสาทรับรู้เสียงก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นเข็มที่กระทบกับพื้นดังเป็นจังหวะตรงมาทางที่เธอยืนอยู่ จอมแก้วที่กำลังก้มมองดูล้อรถของตัวเองจึงหันไปมอง ดวงตาหญิงสาวจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอไม่ห่างมากนัก
เธอจำหน้าผู้หญิงสวยสะดุดสายตาคนนี้ได้ทันที เมื่อคืนก็เพิ่งได้เห็นคลิปข่าวเธอกับปภังกร สายตาที่ผู้หญิงคนนั้นมองเธอราวกับกำลังมองของที่อยู่ต่ำกว่ามากมาย ก่อนที่ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกวาวสีสดจะเหยียดออกเป็นรอยยิ้มหยันออกมา แล้วเมินใบหน้าเดินไปเปิดประตูรถพอร์ชสปอร์ตสีเหลืองสดที่จอดถัดไปไม่ไกล จอมแก้วยืนมองนิ่งราวกับถูกสะกด จนกระทั่งอีกฝ่ายเคลื่อนรถออกมาพร้อมกับลดกระจกลงมามองหน้าเธออีกครั้ง ไม่มีคำพูดใด ๆ จากหล่อน ทว่าสายตาที่มองเธอนั้นไม่มีความเป็นมิตรและเหมือน...เป็นการเตือน
จอมแก้วถอนหายใจออกทันทีเมื่อสปอร์ตคาร์คันหรูลับสายตาไป ผู้หญิงคนนั้นคงรู้แล้วว่าเธออยู่ใกล้ชิดปภังกรจึงมาประกาศศักดาให้รู้ เซนส์ของผู้หญิงด้วยกันย่อมดูออก
หญิงสาวไม่อยากปรักปรำใส่ร้ายว่าผู้หญิงคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่รถยางแบนทั้งสี่ล้อโดยไม่มีสาเหตุ ตอนนี้ทำได้เพียงโทร. แจ้งศูนย์ให้มาดูแล
สามวันต่อมาพนักงานที่ร้านแจ้งข่าวกับอาจองซึ่งเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนร้านว่าไวน์ราคาแพงระยับในห้องเก็บไวน์ถูกแทนที่ด้วยไวน์ราคากี่หมื่น กุญแจห้องเก็บไวน์นี้มีสองชุด ชุดหนึ่งอยู่ที่จอมแก้วและอีกชุดหนึ่งอยู่ที่อาจอง การเบิกของทุกครั้งจอมแก้วจะเป็นคนมาเปิดกุญแจและเข้ามาตรวจของที่จะนำออกไปด้วย หลังจากนั้นคนเบิกจะเป็นคนรับผิดชอบของที่เบิกออกไปซึ่งจะไปเก็บที่ตู้แช่พิเศษด้านนอก วันนี้เมื่อพนักงานเข้ามาหยิบไวน์พร้อมจอมแก้วจึงเห็นว่าในช่องวางที่ควรเป็นไวน์ยี่ห้อดังราคาหกหลักปลายกลับมีไวน์ราคาต่ำกว่าหลายเท่าตัววางอยู่แทน จากการตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิดพบว่ามีเพียงจอมแก้วที่เมื่อสองวันก่อนเข้ามาเช็กสต็อกตรวจความเรียบร้อยของเครื่องดื่มที่สั่งเข้ามาจากต่างประเทศรวมถึงห้องเก็บไวน์นี้ด้วย ชายหนุ่มจึงเข้ามาดูที่ร้าน และพูดคุยกับจอมแก้วที่รู้เรื่องนี้แล้ว
“คุณอาจ”
จอมแก้วทักทายเขา สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไงครับคุณจอม”
อาจองพูดกับเธอด้วยถ้อยคำสุภาพ จอมแก้วส่ายหน้าเร็ว ๆ อย่างไม่เข้าใจถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เมื่อสองวันก่อนเธอเข้ามาเช็กของทุกอย่างก็เรียบร้อยดี
“จอมไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ ตอนที่เข้ามาตรวจเช็กของก็ครบถ้วนถูกต้อง”
“ลองตรวจสอบรายการของที่สั่งเข้ามากับรายการที่เบิกออกไปอีกทีมั้ย เผื่อมีอะไรผิดพลาดที่จุดนั้นก็ได้”
“จอมไม่ได้ตุกติกกับสต็อกของนะคะ”
“ผมรู้ คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้น ไอ้กั้งมันให้เงินคุณใช้ไม่อั้นอยู่แล้ว แค่ไวน์ราคาไม่กี่หมื่น แต่มันอาจจะผิดพลาดตรงไหนสักแห่ง”
คำพูดบางประโยคที่ออกมาจากปากอาจองเป็นการตอกย้ำความจริงบางสิ่ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไปอาจองก็รีบขอโทษจอมแก้ว
“เอ่อ ผมขอโทษที่พูดไม่ทันคิด”
จอมแก้วก้มหน้าก่อนจะสั่นหน้าเบา ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจอมจะเช็กดูในรายการอีกที”
เมื่อจอมแก้วลองเช็กดูในใบรายการสั่งของ ใบตรวจรับ และใบตรวจนับของในสต็อกและรายการเบิกของ ไม่มีส่วนไหนที่ผิดปกติ ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนี้อยู่ในความรับผิดชอบของเธอ จอมแก้วงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานคุมบัญชีและสต็อกที่นี่ พนักงานหลายคนที่ไม่ชอบหน้าเธอต่างมองเธอด้วยสายตาเยาะหยัน ปภังกรที่ทราบเรื่องรีบกลับไปบ้านคว้าไวน์ยี่ห้อเดียวกันปีเดียวกันในห้องเก็บไวน์สุดหวงของคุณป๊าที่รักนำมาแทนขวดที่หายไป เนื่องจากถ้ารอสั่งซื้อใหม่ต้องใช้เวลาพอสมควร หลังจากเคลียร์เรียบร้อยก็พาจอมแก้วกลับเพนต์เฮาส์ โดยให้หญิงสาวทิ้งรถที่เธอใช้ไว้ที่คลับ
^
^
^
***โปรดติดตามต่อไปนะค้า สามารถติดตาม สอบถามหนังสือต่าง ๆ ที่เฟสบุ๊ค มนสิกานต์ นักเขียน ได้เลยนะคะ
- ผู้เขียน
