พ่ายเกมรักมาเฟียร้าย

ชื่อของเขาคือ มาร์คัส โอโนแวนฮาห์นี เพลย์บอยจอมหื่น มาเฟียจอมโหด ชายหนุ่มรูปงามผู้เต็มไปด้วยแรงสิเน่หาแห่งบุรุษเพศ ผู้มีความต้องการ…สูงปรี๊ด ถ้าคุณได้รู้จักเขา! จะหลงรักผู้ชายคนนี้จนหมดหัวใจ… ***พบกับพระเอกโหดนิดๆ หื่นสุดๆ คนนี้ได้ในนิยายเรื่อง “พ่ายเกมรักมาเฟียร้าย” ได้เลยจ้า*** ตอนที่1 น้องเล็ก “แฮปปี้เบริด์เดย์ ทูยู****…” เสียงร้องประสานเสียงอวยพรเป็นเพลงวันเกิดดังก้องไปทั่วบริเวณลานกว้างของคฤหาสน์หลังใหญ่ ซึ่งรายรอบไปด้วยดอกไม้หลายชนิดส่งกลิ่นหอมฟุ้งกำจาย ดอกไม้ซึ่งปลูกเอาไว้เยอะที่สุดเห็นจะเป็นกุหลาบสีชมพูที่กำลังแข่งขันกันออกดอกสะพรั่ง นายบัญชาใช้มันเป็นสถานที่จัดงานในคฤหาสน์วิรุณพันธ์ คฤหาสน์หรูของเหล่าบรรดาเศรษฐีที่ตั้งอยู่ในย่านใจกลางกรุงเทพฯ เนื่องในงานวันคล้ายวันเกิดของวชิราภรณ์ วิรุณพันธ์ หรือน้องเล็ก บุตรสาวคนเล็กของเขาในวันครบรอบอายุยี่สิบห้าปีของเธอ หญิงสาวเจ้าของงานวันคล้ายวันเกิดในชุดเดสกระโปรงสีชมพูแสนหวาน ดูงดงามโดดเด่นราวเจ้าหญิงพระองค์น้อยๆ ดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราอาบไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข รอบกายของเธอห้อมล้อมไปด้วยบุคคลอันเป็นที่รัก บิดายืนโอบไหล่มารดา ทั้งสองจ้องมองมายังเธอด้วยสายตาเหมือนครั้งแรกที่ได้พบหน้ากันในคราที่เธอเป็นทารกน้อยๆ ถัดออกไปเป็นหญิงสาวอีกคนที่ชื่ออคิรา หล่อนเป็นพี่สาวซึ่งมีอายุห่างกับเธอเพียงสี่ปี กำลังยืนกอดอกส่งยิ้มบางๆ มาให้ รวมไปถึงบรรดาคนรับใช้อีกห้าชีวิต ไม่เว้นแม้นแต่รูปปั้นกามเทพสีขาวในท่ายืนแผลงศรซึ่งดูเหมือนเทพตัวน้อยก็กำลังอวยพรให้เธอมีความสุขเช่นกัน “อธิฐานสิลูก… น้องเล็ก” นางนวรัตน์ผู้เป็นมารดาร้องบอกลูกสาว พลางยกมือขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความสุขที่เอ่อคลอ ด้วยความปลื้มปริ่มในทรวง วชิราภรณ์หันไปหามารดาที่ซบศีรษะลงบนบ่าของบิดา เธอยิ้ให้พวกท่านทั้งสอง ก่อนจะหลับตาพริ้มกล่าวคำอธิฐานในใจ แล้วก้มลงเป่าเทียนเล่มเล็กๆ ที่ปักอยู่บนขนมเค้กก้อนโต หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเห่าเล็กๆ ของเจ้าซูชิสุนัขพันธ์ปอมเมอเรเนียนสีขาวขนฟูที่กำลังจ้องมองมายังเธอตาแป๋วเป็นประกาย พวงหางของมันส่ายดุกดิกไปมาพลางใช้ขาเล็กๆ ของมันสะกิดเธอเบาๆ เหมือนอยากจะมีส่วนแบ่งกับเค้กก้อนโตนั่นด้วย “อยากกินเค้กกับเขาเหมือนกันหรอเจ้าซูชิ” อคิราพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ หล่อนเดินเข้ามาอุ้มเจ้าสุนัขตัวน้อยขึ้นไว้แนบอก เอียงคอหลบปากเล็กๆ ที่พยายามซุกไซร้เลียใบหน้าของหล่อนพัลวัน “สงสัยซูชิมันจะอยากกินเค้กด้วยจริงๆ นะพี่แก้ม ของซูชิเอาไว้เป็นคิวสุดท้ายนะ” วชิราภรณ์หัวเราะเบาๆ พลางตัดเค้กแบ่งเป็นชิ้นใส่จาน โดยมีป้าพิมแม่นมพ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้าแม่บ้านยืนคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ พอตัดเค้กเสร็จหญิงสาวก็ยกจานขนมเดินเข้าไปหาบิดามารดา “ก้อนนี้ของคุณพ่อคุณแม่ค่ะ” “ขอบใจจ๊ะน้องเล็ก มีความสุขมากๆ นะลูกนะ” มารดายิ้มเอ็นดู ในขณะที่บิดายื่นมือออกไปรับจานใส่เค้กของบุตรสาว “พ่อขออวยพรให้ลูกสาวของพ่อมีความสุขมากๆ นะ คิดสิ่งใดก็ให้สมความปรารถนา คุณพระคุ้มครองให้เจริญรุ่งเรืองนะลูก” นายบัญชายกมือลูบศีรษะของลูกสาวไปมาอย่างอ่อนโยนแสนรัก “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” “ไปเถอะลูกรีบไปตัดเค้กต่อเถอะ ยังมีอีกหลายคนรออยู่” นางนวรัตน์พยักหน้าไปทางชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าขาวตาตี๋ ลักษณะท่าทางกระเดียดไปทางหนุ่มเจ้าสำอางซึ่งยืนอยู่ข้างๆ อคิราลูกสาวคนโตของนาง ในมือข้างหนึ่งของชายหนุ่มโอบเจ้าตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวโตเอาไว้ เขาโบกมือให้เจ้าของวันเกิด ก่อนจะยกมือข้างที่เหลือปาดเหงื่อออกจากใบหน้าขาวลวกๆ หอบตัวโยนเนื่องจากรีบร้อนเดินทางเพื่อต้องการมาร่วมงานวันเกิดของหญิงสาว วชิราภรณ์ส่งยิ้มทักทายออกไปตามมารยาทเจ้าของวันเกิดที่ดี ก่อนจะเดินเข้าหาเขา… คุณหมอเมธาวี โสรวิท สัตวแพทย์หนุ่มเจ้าของคลินิก ‘เพื่อนรักสัตว์เลี้ยง’ ที่เธอไปทำงานอยู่กับเขา ชายหนุ่มมีสถานะเป็นเจ้านายพ่วงด้วยเพื่อนรุ่นพี่ที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อเธอมานานหลายปีจนกระทั่งทุกวันนี้ ความพยายามของเขาก็ยังคงมีอย่างเสมอต้นเสมอปลาย