ตอนที่ 14
เมื่อกายใช้ไม่ได้ก็เหลือเพียงแค่ปากที่ขอร้องให้ชายหนุ่มปล่อย
“ปล่อยกานต์นะเจ้านาย ปล่อย...” สงกรานต์อ้อนวอนทั้งน้ำตา
โตมรจับปลายคางมนเอาไว้ “ปล่อยแกหรือสงกรานต์ ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งแกด้วยไอ้จอมโกหก นี่แกกับพ่อแกคงเห็นว่าฉันโง่มากเลยใช่ไหม ถึงได้หลอกกันแบบนี้” โตมรตวาดเสียงดัง โดยไม่สนใจดวงตากลมโตซึ่งรื้อไปด้วยน้ำตาและศีรษะทุยที่พยายามเบี่ยงหนี ยิ่งสงกรานต์ขัดขืนและต่อสู้เพียงใด ก็ยิ่งจุดประกายความโกรธเกรี้ยวและความต้องในกายเขามากขึ้นเท่านั้น
“จะ...เจ้านายมีงานที่ต้องปะ...ไปทำไม่ใช่หรือฮะ จะ...เจ้านายปล่อยผมก่อนนะฮะ เสร็จงานแล้วเราค่อยมาคุยกัน ผม...ผมอธิบายเรื่องทุกอย่างได้” สงกรานต์ยังติดคำพูดเหมือนหนุ่มน้อย โดยไม่รู้ว่าคำพูดนั้นเป็นเหมือนน้ำมันราดไปบนกองเพลิงให้ยิ่งโหมกระหน่ำลุกไหม้มากยิ่งขึ้น
“ปล่อยหรือ...ปล่อยให้แกหนีไปนะซิ แกเห็นฉันโง่เหมือนมีเขาอยู่บนหัวหรือไง อย่
