5
1567 คำ
“พี่อิฐคะ แพรวยังไม่พร้อม” เธอพลิกร่างนอนตะแคงกอดตัวเองเอาไว้ อิฐชะงัก เขาผ่อนลมหายใจออกมาอย่างรุนแรงเพื่อหักห้ามใจ
“ไม่พร้อมก็ไม่บังคับ” เสียงของเขาแหบพร่าขาดเป็นห้วง ยามนอนตะแคงข้างซ้อนทางด้านหลังของเธอ มือหนาของเขาเลื่อนมาเคล้นคลึงปทุมถันสีสวย เขาสะกิดยอดถันจนแข็งเป็นไต เธอครางแผ่ว ๆ ยามเขาปลุกเร้าอารมณ์
เขาหอมแก้มเธอแรง ๆ กอดเธอเอาไว้หลวม ๆ ก่อนจะผละออกห่าง เหมือนตัดใจ ยามนี้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่กล้ามองสบตาเสียด้วยซ้ำ
“พี่ออกไปทำงานแล้วนะครับ” เขาบอกเธออีก
“ค่ะ” เธอนอนตัวแข็ง แต่ปากก็ขานรับเขาออกไป
“ง่วงก็นอนต่อนะ พี่ไม่กวนแล้ว” เขากระซิบบอกเธออีก แพรวพรรณนอนนิ่งหลับตาลง ไม่กล้าพูดอะไร เธอรู้สึกปวดท้องจี๊ด ๆ รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของร่างกาย เธอกำลังจะมีวันนั้นของเดือน
ซวยแล้ว! แพรวพรรณเอ๊ย!
หญิงสาวดีดตัวขึ้นจากที่นอนในทันทีเมื่อสามีออกไปจากห้องนอนเรียบร้อยแล้ว และก็เป็นจริง เธอมีประจำเดือน ที่เลวร้ายไปกว่านั้น มันเปื้อนติดที่นอน
แพรวพรรณหน้าซีดหวนนึกถึงก่อนหน้านี้ นี่ถ้าอิฐกำลังเลีย เอ๊ย! ไม่อยากจะคิด ถ้าเขาทำออรัลเซ็กซ์ให้เธออยู่แล้วเลือดติดปากไปจะทำอย่างไร
บ้าเอ๊ย! การโกหกมันทำให้ทุกข์ทรมานเช่นนี้นี่เอง อึดอัดแทบอกแตกตาย
คราวนี้จะทำยังไงดี เธอไม่มีผ้าอนามัย และถ้าให้ใครออกไปซื้อให้ ความต้องแตกแน่ ๆ เลย
“จะทำยังไงดีนะ” เธอลุกจากเตียงเดินวนเวียนไปมาพลางขบคิด มองผ้าปูที่นอนสลับกับมองเรียวขาของตัวเองที่เลือดเปรอะ
“เอาวิธีนี้ก็ได้” แพรวพรรณเข้าไปอาบน้ำจนสะอาด แล้วใช้ผ้าผืนเล็ก ๆ เป็นผ้าขนหนูสอดเข้าไปในกางเกงใน และสวมมันเหมือนเป็นผ้าอนามัย ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรทุเรศทุรังแบบนี้เลย
“ผ้าอนามัยรุ่นใหม่ มีเฉพาะแพรวพรรณเท่านั้นที่ผลิต” เธอพูดกับตัวเองก่อนจะหัวเราะฝืด ๆ หญิงสาวจัดการดึงผ้าปูที่นอนออกมาใส่ตะกร้าผ้า กลับมาจากข้างนอก ค่อยจัดการนำไปซัก
ที่บ้านของอิฐมีคนรับใช้และคนขับรถที่คอยให้บริการไม่ขาด เธอบอกคนขับรถว่าจะออกไปซื้อของในเมือง นายปลั่งก็จัดการนำรถออกไปส่งเมียของเจ้านายในทันที
เธอเข้าเมืองไปก็เจอกับนุชา สีหน้าของอีกฝ่ายแตกตื่นนั่นทำให้เธอต้องปรี่เข้าไปหา
“นุชามีอะไรจ๊ะ”
“ไม่มีอะไรค่ะพี่แพรว” คนตอบผ่อนลมหายใจออกจากปาก มองใบหน้าของคนถามนิ่งคล้ายชั่งใจว่าจะบอกเล่าเรื่องราวที่ได้ประสบดีหรือไม่ดี
“เห็นทำท่าเหมือนหนีใครมา” นุชามองแพรวพรรณอย่างชั่งใจ ถ้าเป็นสมัยก่อนเธอคงอยากเล่าให้คนตรงหน้าฟัง เพราะคนตรงหน้าคือเพื่อนสนิทของพี่สาวคนเดียว แต่ยามนี้เธอไม่กล้าปริปากเล่าเรื่องวิวัฒน์ให้ฟัง
พอหมอนั่นไม่ได้พี่สาวของเธอก็มาก่อกวนเธอ ไม่ได้พี่เอาน้องก็ได้วะ เข้าทำนองนั้นเลยล่ะ
เธอพยายามหลบเลี่ยงเขาก็ตามตื๊อไม่เลิก จริง ๆ ไม่ได้มีท่าทีคุกคามแบบนักเลง แต่มีท่าทีน่ากลัวกว่านั้นคือส่งของฝากมาให้เธอแทบจะทุกวัน เธอออกมาข้างนอกก็เจอเขาบ่อย ๆ ขนาดต้องหนีไปเที่ยวตามแผนการของคุณย่า ก็ยังไปเจอเขา ตอนแรกก็คิดว่าบังเอิญ แต่ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว มันหวาดกลัวไปหมด ยามเจอผู้ชายคนนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะตามเธอไปถึงไหน
“เปล่าหรอกค่ะ พี่แพรวมาซื้อของเหรอคะ”
“จ้ะ พี่มาซื้อของ” แพรวพรรณตอบ เธอเองก็รีบเหมือนกัน เลยต้องขอตัวไม่ได้อยู่คุยกับน้องสาวของอดีตเพื่อนรักอย่างนิตยาอีก
นุชาหันซ้ายแลขวา ไม่เห็นวิวัฒน์อีกก็รีบเดินจากมา
“อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อชนเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่งเข้า
“เป็นยังไงบ้างครับ” รณกรณ์นั่นเอง เขารีบประคองเธอเอาไว้ นุชาผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ สีหน้าแตกตื่นของเธอหายไป ตอนแรกคิดว่าเป็นวิวัฒน์เสียอีก เธอจำได้ว่าหมอนั่นเมามายตอนพี่สาวเธอแต่งงาน ไปร่ำร้องให้พี่สาวเลิกกับพฤทธิ์แล้วมาแต่งงานด้วย สภาพดูไม่จืดเลยจริง ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อเลี้ยงมาซื้อของเหรอคะ” เธอทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม จำได้ว่าเจอรณกรณ์ตอนงานเลี้ยงในไร่ คุณย่านิยมชมชอบเขานัก แต่ไม่ได้มีท่าทีอยากได้มาเป็นลูกเขยเหมือนคนอื่น ๆ อาจเพราะเขาเป็นพ่อหม้ายลูกติด คุณย่าจึงไม่ได้คิดจะจับคู่ให้เธอกับเขา
“ท่าทีของคุณดูรีบร้อน มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พาลูกชายมาด้วยเหรอคะนี่ น่ารักจังเลย แก้มยุ้ยน่าหอมจริงเด็กน้อย ชื่ออะไรครับ” คนรักเด็กนั่งลงตรงหน้าของเด็กน้อย จับแก้มอย่างเอ็นดูขณะเอ่ยถามชื่อแซ่
“ชื่อเด็กชาย รณกฤต สุริยกานต์ครับ”
“ชื่อเพราะมากจ้ะ”
“เรียกน้องกฤตก็ได้ครับ พี่สาวเป็นแฟนของคุณพ่อเหรอครับ” แทนที่จะโกรธ นุชากลับหัวเราะร่วนในความน่ารักของเด็กน้อย แก่แดดจริงนะ เธอแอบคิดในใจ
“ไม่ใช่ครับน้องกฤต พูดแบบนั้นพี่เขาเสียหายนะครับ” รณกรณ์หน้าแดงเล็กน้อยที่ลูกชายพูดเช่นนั้น นุชาอมยิ้ม แหม... พ่อหนูน้อยเรียกเสียเธอต้องเผลอยิ้ม เรียกพี่ให้หนึ่งล้าน เรียกป้าเหลือสองสลึง
เธอคิดในใจขำ ๆ จากที่หวาดกลัววิวัฒน์มาเจอกับรณกฤตเข้าก็ถึงกับเบิกบานหัวใจไปในทันที
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ลูกชายของผมเสียมารยาท”
“ไม่หรอกค่ะ เด็กก็พูดไปตามประสาเด็ก แต่สงสัยพ่อเลี้ยงจะมีแฟนเยอะนะคะนี่”
“ไม่มีหรอกครับ ผมยังโสด” เขาเอามือลูบท้ายทอยไปมา ตั้งแต่ภรรยาเสียชีวิตเขาก็ไม่เคยอยากแต่งงานใหม่อีกเลยถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักลูกชายของเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง และบัดนี้เขาเองก็ยังหาผู้หญิงแบบนั้นไม่เจอ มีแต่ผู้หญิงเข้าหาต้องการเขามากมาย แต่กลับไม่ต้องการลูก รณกฤตคือแก้วตาดวงใจ เขาคงทิ้งลูกไปมีผู้หญิงคนใหม่โดยไม่สนใจไม่ได้ ผู้หญิงมีมากมาย แต่ลูกของเขามีแค่คนเดียว อีกทั้งเขาไม่อยากให้มีปัญหาระหว่างแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง จึงยังไม่เคยมีใครเป็นตัวเป็นตน
“จะเชื่อนะคะ”
“เชื่อเถอะครับ” เขาพูดและยิ้มละไม แอบมองเสี้ยวหน้าสวยของอีกฝ่ายขณะที่หยอกล้อกับลูกชายตัวน้อย ปกติรณกฤตจะไม่ชอบผู้หญิงที่รู้จักกับเขาเกือบทุกคน ยกเว้นที่เป็นเพื่อน ๆ กันไม่มีอะไรลึกซึ้ง แต่กับนุชาเขานึกแปลกใจไม่น้อย ทั้งสองดูถูกชะตากันนัก
สำหรับรณกรณ์แล้วนุชาเป็นผู้หญิงสวย แต่ไม่ได้สวยหวานจับจิตจับใจเหมือนนิตยาผู้เป็นพี่สาว แต่สวยเป็นธรรมชาติและดูสดใสเข้มแข็งมีชีวิตชีวา มองแล้วสบายตา ในขณะที่นิตยามีแววตาเศร้า ๆ
นุชาดูเป็นคนมองโลกในแง่ดี และเป็นคนสนุกสนาน เหมือนเพื่อน ๆ บางคนของเขาที่ขี้แกล้งขี้อำ คนประเภทนี้จะมองโลกในแง่ดี และเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์
“พี่นุชาไปซื้อของกันครับ” เด็กน้อยตรงเข้าจับมือนิ่มเอาไว้ดึงให้เดินตาม
“ไปซื้ออะไรคะ” นุชาอมยิ้มแต่ไม่กล้าปฏิเสธเด็กน้อยที่ลากให้เดินตาม รณกรณ์เองก็เกรงใจ แต่ไม่กล้าขัดใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวน จึงขยับไปกระซิบที่ริมหูขาวสะอาดของหญิงสาวตรงหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ผมขอโทษนะครับ”
“ขอโทษทำไมคะ นุชาว่าง เดี๋ยวไปซื้อของเป็นเพื่อนน้องกฤตเองค่ะ” เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้นสีหน้าอ้อนวอน นั่นทำให้นุชาใจอ่อนยวบ
วิวัฒน์ที่มองอยู่อีกด้านกำหมัดแน่น เขาไม่มีวันปล่อย นุชาให้หลุดมือไปเหมือนกับนิตยาแน่นอน ไม่ได้พี่อย่างไรเขาก็ต้องได้น้อง!
นุชาเหลียวซ้ายมองขวา เธอไม่เห็นวิวัฒน์อีกก็โล่งใจ จริง ๆ ต้องขอบคุณสองพ่อลูกเสียด้วยซ้ำที่มาช่วยเธอเอาไว้ในเวลานี้ แม้จะเป็นคนไม่เคยกลัวอะไร แต่วิวัฒน์ที่เธอเจอหน้าบ่อย ๆ และกำลังคิดว่าหลัง ๆ มานี้ชักจะไม่ใช่ความบังเอิญเสียแล้ว กลับดูไม่น่าไว้วางใจเป็นที่สุด อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ควรระวังเนื้อระวังตัวเอาไว้ให้ดีเหมือนอย่างที่มารดาบอก
- ผู้เขียน
