หลีเจียวมองเซวียนจู ขณะที่มือกำลังตบก้นโอ๋เซวียนจ้าน “หม่อมฉันเพิ่งป้อนข้าวนางไปเองนะเพคะ”
มือน้อยๆ ของเซวียนจูปัดป่ายไปมาตรงหน้าอกเสด็จพ่อ ปากเล็กจิ้มลิ้มขมุบขมิบน่ารักราวลูกนกขออาหาร เซวียนหยางเห็นเช่นนั้นก็อดหัวเราะปนเอ็นดูมิได้ เขาก้มหน้าเอ่ยกับบุตรสาว “แย่เสียจริง ที่เสด็จพ่อไม่มีน้ำนมให้เจ้า”
หลีเจียวมองชายตรงหน้าแล้วเม้มริมฝีปาก สุดท้ายจึงต้องฝากเซวียนจ้านไว้กับเขา ส่วนนางพาเซวียนจูเข้าห้องชั้นใน
ตอนนี้จึงเหลือเพียงสองพ่อลูกนั่งสบตากันนิ่ง เซวียนจ้านหันซ้ายแลขวาไม่เห็นแม้แต่เงาของเสด็จแม่ก็เบะปากเตรียมร้องโฮ
เซวียนหยางเห็นเช่นนั้นจึงล้วงมือเข้าในอกเสื้อ หยิบสิ่งของที่ตระเตรียมมาด้วย กระดิ่งลมเมื่อสั่นจะมีเสียงกรุ๊งกริ๊งไพเราะ ดึงดูดความสนใจจากเจ้าเด็กขี้แงคนนี้ได้เป็นอย่างดี
เซวียนจ้านคลานไปหาเสด็จพ่อ เขายกแขนอวบขาวของตนเองขึ้น อยากได้กระดิ่งลมในมือเสด็จพ่อ “แอ้ๆ”
เซวียนห
