เราขอเถอะนะ เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่
626 คำ
“ข่าวใหม่จ้า มีพี่มอห้าเอาปากการูปหัวใจมาให้อีเดือน เห็นว่าเพื่อนเขาฝากมา สงสัยจะจีบมัน” สายข่าวจอมเผือกที่เพิ่งโฉบข่าวจากอีกกลุ่มรีบวิ่งแจ้นเข้ามาหาพรเพ็ญและเพื่อน ๆ หลังห้อง พร้อมกระจายข่าวของเดือนอย่างสนุกปาก แต่คนที่ดูจะไม่สนุกด้วยเห็นจะเป็นห้าวหาญ ที่กำลังตั้งใจฟังว่ามันอะไรยังไงกันแน่
“นี่ไงอีพรเพิ่งพูดไปหยก ๆ แหมบอกหวยแม่ไม่แม่นอย่างนี้วะ!!” แววดาวโวยขึ้นเมื่อได้รับฟังข่าวจนจบ
“ใครจะหน้ามืดมาชอบมัน” แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่ใจกลับกำลังเดือดปะทุเพราะอะไรก็ไม่รู้แน่ เขารู้เพียงว่าไม่อยากให้ใครมาชอบเดือนเต็ม
เมื่อประชุมผู้ปกครองเสร็จแล้วจึงได้ถึงคิวเรียกเด็ก ๆ ไปร่วม หลังได้ยินสัญญาณจากครูประกาศเรียกทุกคนต่างก็เดินตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง ในใจก็คิดหวาดหวั่นต่อสิ่งที่จะต้องเกิดแน่ ๆ แต่ห้าวหาญกลับสนใจเรื่องของเดือนเต็มมากกว่าในตอนนี้
“ไง ข่าวว่ามีคนมาจีบเหรอ” จังหวะเดินขึ้นไปยังห้องเรียน ห้าวหาญแอบปลีกตัวจากกลุ่มมาเดินเลาะข้าง ๆ เดือนเต็ม เพื่อแอบถามเจ้าตัวอีกครั้งว่ามีคนมาจีบแน่ใช่ไหม ความแคลงใจและเป็นเดือดเป็นร้อนทำให้อดใจถามในตอนเย็นไม่ได้
“เปล่าหรอก แค่มีรุ่นพี่เอาของมาให้” เดือนเต็มหันไปปฏิเสธ
“ได้ข่าวว่าเป็นปากการูปหัวใจนี่”
“อืม ใช่”
“เฮ้ย! ให้ของแบบนี้มันเรียกว่าจีบแล้ว
“.....” เดือนเต็มก้มหน้าเงียบไม่ได้ตอบอะไร เด็กหญิงเขินทุกทีเมื่อนึกว่าตัวเองกำลังโดนจีบ
“เรื่องนี้ต้องบอกแม่มึงไหม”
“อย่านะ ถ้าแม่รู้เราโดนดุแน่” เดือนเต็มรีบร้องห้ามเมื่อได้ยินคำขู่ของคนเจ้าเล่ห์
“ถ้าไม่อยากให้กูฟ้องแม่มึง ก็เอาปากกามา” ห้าวหาญหยุดเดินแล้วหันไปแบมือขอปากกาจากเดือนเต็ม
คนถูกขอยืนนิ่งไม่โต้ตอบอะไรใดใด จะไม่ให้ก็กลัวเพื่อนจะฟ้องแม่ จะให้ก็เสียดายของนาน ๆ จะมีคนให้ของสักที แถมปากกาก็สวยถูกใจตนเองเสียด้วย
“สิงห์จะเอาไปทำไม” คำถามของเดือนเต็มทำให้ห้าวหาญเสียอาการ อึกอักตอบไม่ได้ หันซ้ายหันขวาหาทางหนี
“กู....จะเอาไปให้คนที่กูชอบ” คำตอบข้าง ๆ คู ๆ ที่ฟังดูยิ่งไม่เข้าใจ พาให้คิ้วงามขมวดหากันด้วยความงุนงง “....เอามาสิ!”
“แต่นี่มีคนให้เรามา เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่ได้ไหม”
“ไม่ได้ กูจะเอาอันนี้ เอามา!!” เขาไม่มีทางเลือกถ้าไม่ให้ดีดีก็ต้องขู่กรรโชกแล้วล่ะ ทำอย่างไรก็ได้ให้ได้ไอ้ปากกาบ้าบอนั่นมาก็พอ
“อย่าสิงห์ เราขอเถอะนะ เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่” คนเห่อพลาดเสียแล้วที่เอาปากกาเสียบไว้ที่กระเป๋าเสื้อ ตาพญาเหยี่ยวของห้าวหาญเห็นเข้าจึงเอื้อมมือมาโฉบไปอย่างไม่รีรอ
“กูขอก็แล้วกันนะ” เขาไม่สนใจคำพูดของเดือนเต็มเลยสักนิด เมื่อได้ปากกาแล้วก็เดินหนีไปหน้าตาเฉย
ทิ้งสาวผมเปียให้ยืนน้ำตาเอ่อคลออยู่คนเดียว ถึงจะสงสารที่เห็นว่าเดือนเต็มกำลังจะร้องไห้ แต่ก็ยอมให้ใครเอาของมาให้เดือนเต็มไม่ได้เหมือนกัน ห้าวหาญเดินเข้าไปนั่งรอในห้องประชุมอย่างสบายใจ ในหัวคิดถึงแต่เรื่องจะเอาปากกานี่ไปทำลายอย่างไรดี
- ผู้เขียน
