บทที่ 7 เป็นห่วง

2552 คำ

อีกด้านหนึ่ง... บานประตูที่เปิดทิ้งไว้นั้นทำให้เจ้าของบ้านอย่างธนเดช เบิกตากว้าง เขาเพิ่งกลับมาจากทำงานที่โรงงาน ซึ่งตนได้เข้ากะดึกเช่นเดียวกับกานดาที่ไปทำงานพร้อมกัน “ลูกมึงหนีไปแล้วแน่อีดา” เขาหันไปตวาดใส่คนเป็นภรรยาที่ตอนนี้ก็ตกใจเช่นกัน ไม่คิดว่ารินลดาจะหนีไปได้ “ฉะ ฉันไม่รู้” เธอส่ายหน้า ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นเลย แต่ธนเดชไม่ต้องการให้รินลดาเรียนหนังสือ อยากให้ออกมาช่วยกันทำมาหากิน แต่ลูกสาวนั้นก็ดื้อดึง แถมยังเลือกเรียนแพทย์ที่มีระยะเวลาเรียนนานถึงหกปีอีกด้วย “บ้าเอ๊ย! ต้องมีคนมาช่วยมันแน่ ๆ” พอขึ้นมายังชั้นสองของบ้านก็เห็นพวงกุญแจที่หล่นอยู่บนพื้น หากว่าไม่มีใครมาช่วยคงไม่เห็นกุญแจแบบนี้ แถมที่บ้านก็ยังไม่มีกล้องวงจรปิดอีกด้วย “ใครวะ!” “อึก...” เสียงที่ตวาดออกมาเสียงดังนั้นทำเอากานดาสะดุ้งโหยง เธอห่อไหล่ขึ้นด้วยความหวาดกลัว “อีอิ่มแน่ ๆ” ธนเดชไม่รอช้าที่จะไปเอาเ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม