“ฮึก ฮือ~” รินลดาจำได้ว่าผู้ชายตรงหน้านี้เป็นใคร เขาเป็นที่ปรึกษาของเธอที่ไม่ได้เจอกันบ่อยด้วยความที่เขาสอนปีสอง แต่เธอเพิ่งขึ้นปีสองและยังไม่ได้เจอวิชาของเขา ได้เจอแค่วันนัดทานข้าวประจำปีการศึกษาเท่านั้น แต่ก็จำเขาได้ด้วยความที่อาจารย์เป็นคนหน้าตาดี
“คุณ...” เขาพูดไม่ออกเลย พอได้เห็นหน้าบวมช้ำก็มีคำถามหลายอย่างตามมา แต่ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาถาม “ไหวหรือเปล่า”
“ฮึก อาจารย์ช่วยหนูด้วย” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เดินเข้าไปสวมกอดเขา เธอต้องการความอบอุ่น
พรึ่บ!
ปุณณกันต์ตัวแข็งทื่อมากกว่าเดิม กุญแจที่ถืออยู่ในมือนั้นร่วงลงพื้น เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ดันไหล่ของเธอออก เข้าใจว่าเธอกลัว แต่ก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสม
“ฮึก ขะ ขอโทษค่ะ”
“ไปกันเถอะ คุณต้องไปจากที่นี่” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูด ครั้งนี้มันหนักมากกว่าครั้งไหน ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พยักหน้ารับ ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาไม่เคยมี
