บทที่ 6 หลุมหลบภัย

2036 คำ

“ฮึก ฮือ~” รินลดาจำได้ว่าผู้ชายตรงหน้านี้เป็นใคร เขาเป็นที่ปรึกษาของเธอที่ไม่ได้เจอกันบ่อยด้วยความที่เขาสอนปีสอง แต่เธอเพิ่งขึ้นปีสองและยังไม่ได้เจอวิชาของเขา ได้เจอแค่วันนัดทานข้าวประจำปีการศึกษาเท่านั้น แต่ก็จำเขาได้ด้วยความที่อาจารย์เป็นคนหน้าตาดี “คุณ...” เขาพูดไม่ออกเลย พอได้เห็นหน้าบวมช้ำก็มีคำถามหลายอย่างตามมา แต่ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาถาม “ไหวหรือเปล่า” “ฮึก อาจารย์ช่วยหนูด้วย” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เดินเข้าไปสวมกอดเขา เธอต้องการความอบอุ่น พรึ่บ! ปุณณกันต์ตัวแข็งทื่อมากกว่าเดิม กุญแจที่ถืออยู่ในมือนั้นร่วงลงพื้น เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ดันไหล่ของเธอออก เข้าใจว่าเธอกลัว แต่ก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสม “ฮึก ขะ ขอโทษค่ะ” “ไปกันเถอะ คุณต้องไปจากที่นี่” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูด ครั้งนี้มันหนักมากกว่าครั้งไหน ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พยักหน้ารับ ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาไม่เคยมี

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม