“เป็นอะไร?” อังค์กูณฑ์เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา สายตาที่มองมาดูเป็นห่วงเธอไม่น้อยเลย แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขากลับทำสีหน้านิ่งเฉยจนเกือบเย็นชา
ไพลินได้แต่เบือนหน้าหลบตาอีกฝ่าย เธอไม่กล้ามองหน้าเขาตรง ๆ ด้วยซ้ำ ตอนนี้หัวใจของเธอช่างอ่อนไหวนัก กลัวว่าถ้าได้สบตาเขาแล้วจะทำให้เธอหวั่นไหว
“เพื่อนครีมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ”
“เหรอ...ไม่หน่อยมั้ง” ดูจากสภาพคงเจ็บหนักทีเดียว แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่สนใจหรอก ห่วงเธอแล้วได้อะไร ในเมื่อเธอกับเขาตัดขาดกันไปแล้ว
อังค์กูณฑ์มองหน้าไพลินเพียงนิด ก่อนจะพาหลานตัวน้อยเดินไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้อง
“มึงพาเขามาทำไม” ไพลินเอ็ดเพื่อนสาวเสียงเบา ที่สภาพของเธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา
“โทษทีวะ มันเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ”
“รีบพาเขาออกไปเลยนะ กูไม่อยากเห็นหน้าเขา”
“แล้วเรื่องที่มึงจะคุยกับกูล่ะ”
“ตอนนี้กูหมดอารมณ์จะพูดแล้ว มึงรีบเอาเขาออกไปเลย เร็ว ๆ” ไพลินเร่งรัดเพื่อนสาว ด
